Η εποχή της Χιμαίρας (Μέρος 11ο): Με ακούς;

Share Button

Γράφει ο Δημήτρης Θωμάζος

Με ακούς; Η πάλι κάνεις ότι δεν είμαι εδώ;
Εύχομαι αυτή τη φορά να με ακούσεις και να μου δώσεις σημασία.
Κάποτε ήθελες να ανήκεις κάπου και το ζητούσες απεγνωσμένα αυτό. Τώρα θέλεις να αισθάνεσαι ανεξάρτητος. Δεν θέλεις να ανήκεις πουθενά. Αλλά κατά βάθος γνωρίζεις πολύ καλά ότι όσα δεν θέλεις να σου κάνουν … θέλεις να τα κάνεις εσύ στους άλλους.
Όσα αποζητάς … θέλεις να σου ανήκουν. Κι αν κάμποσα , από αυτά , καταφέρεις να τα αποκτήσεις … θα ζητήσεις κι άλλα για να ικανοποιήσεις … κάτι … που δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με αυτόν τον τρόπο.
Λάθος το κατάλαβες. Λάθος το αντιλήφθηκες.
Δεν θέλεις να μοιράζεσαι. Δεν σε κάνει να νιώθεις όμορφα αυτό. Θέλεις … εσύ … να έχεις και ο άλλος να μην έχει. Και εάν δεν έχεις την δυνατότητα να το αποκτήσεις … θέλεις να «γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα» … ώστε να μην το έχει και εκείνος.
Στην προσπάθειά σου να νιώσεις ελεύθερος από όλα , έγινες σκλάβος της επιθυμίας σου για ελευθερία και ανεξαρτησία. Δεν καταλαβαίνεις την ουσία και το νόημα της έννοιας αυτής.
Απλά …την επιθυμείς.
Στην προσπάθειά σου αυτή έχτισες πανύψηλα τείχη γύρω σου και κλείστηκες σε ένα «απόρθητο κάστρο». Μόνος σου όμως … γιατί φοβάσαι.
Φοβάσαι να μοιραστείς , να νιώσεις , να ανταποκριθείς στα συναισθήματα του άλλου και στην προσπάθειά του να επικοινωνήσει μαζί σου.
Έχεις την απαίτηση όμως … οι άλλοι … να σε καταλάβουν και να σε νιώσουν.
Όχι φίλε μου. Δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Γιατί και εκείνοι έχουν χτίσει τα δικά τους «απόρθητα κάστρα» γύρω από τον εαυτό τους.
Προσπαθούμε να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον , αλλά , συγκρούονται τα «τείχη» μας και τα προτεταμένα «κανόνια» μας … σε περίπτωση που νιώσουμε ότι απειλούμαστε , για να τα χρησιμοποιήσουμε.
Θέλεις να τους μοιάσεις. Δεν θέλεις να είσαι κάτι ξεχωριστό.
Δεν τους ρώτησες όμως εάν είναι εκείνοι ευτυχισμένοι. Εάν αυτό που ζουν τους ευχαριστεί η απλά έχουν …. «αρρωστημένα» … συμβιβαστεί με κάποια μονότονη και λανθάνουσα πραγματικότητα.
Θέλεις να τους μοιάσεις και να μη διαφέρεις … γιατί αυτό θα σε φέρει αντιμέτωπο με μια πραγματικότητα που , πιθανόν , να μη σου αρέσει. Τους βλέπεις «λασπωμένους» και κυλιέσαι κι εσύ στη «λάσπη» για να μη γυρίσουν και σε δείξουν με το δάχτυλο φωνάζοντας …
– Καθαρός , καθαρός … κίνδυνος μόλυνσης.
Δεν ξέρεις ποιος είμαι έτσι;
Νομίζεις!
Ξέρεις πολύ καλά. Απλά … δεν με αναγνωρίζεις όπως με κατάντησες.
Είμαι το βάρος και ο πόνος που νιώθεις στο στήθος σου κάποιες στιγμές και νομίζεις ότι είναι πιθανό πρόβλημα με την καρδιά σου.
Έτσι δίχως ιδιαίτερο λόγο . Απλά υπάρχει και εσύ απορείς ή απλά αδιαφορείς.
Είμαι εκείνος που σου δυσκολεύει την αναπνοή , όταν νιώθεις ότι δεν σου αρκεί ο αέρας και απελπισμένα προσπαθείς να ανασάνεις.
Είμαι εκείνος που θα έπρεπε να είσαι.
Εκείνος που γεννήθηκες για να γίνεις και με απαρνήθηκες για «τριάντα αργύρια» και που … μερικές φορές … απλά προσφέρθηκες εθελοντικά να με απαρνηθείς.
Είμαι το άλλο σου «εγώ» που σήκωσε το κεφάλι του και απόκτησε αυτά που πραγματικά ήθελε στη ζωή του και όχι αυτά που του «πλάσαραν» έξυπνα και μεθοδικά σαν «αναγκαία».
Τα σημαντικά έγιναν αποκρουστικά και τα «σκουπίδια» … πολύτιμα αποκτήματα σε μία ανορθόδοξη , λανθάνουσα … και «σπάνια συλλογή» που καμαρώνεις κιόλας ότι την έχεις στην κατοχή σου.
Είμαι εκείνος που ζει σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν , την ζωή , που θα έπρεπε να ζεις εσύ … και σου φωνάζει … -Εεεεεε! Που πάς;
Τη φωνή μου όμως δεν την αναγνωρίζεις και την αντιλαμβάνεσαι σαν … αυτό τον περίεργο και παράξενο πόνο στο στήθος.
Τσάμπα φωνάζω. Ίσως δεν σου πρέπει να διαφέρεις. Ίσως και να μη μπορείς.
Ίσως να «κοιμήθηκες» πολύ βαθειά και δεν θέλεις να ξυπνήσεις.
Ίσως … ίσως … ίσως …
Δεν έχει σημασία.
Εγώ θα είμαι πάντα εδώ.
Όποτε θελήσεις θα είμαι εδώ … μέσα σου , για να σου το θυμίζω ότι δεν είμαι «κάτι» που σε πνίγει αλλά … «κάποιος» που σου ζητάει να τον ελευθερώσεις για να γίνεις αυτό … που θα έπρεπε να είσαι.
Μετά τιμής και εκτίμησης … «Εσύ»

Δημιουργός:

Δημήτρης Θωμάζος

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *