Παράξενες εποχές, Γράφει ο Δημήτρης Θωμάζος

Share Button

Ζούμε σε μια εποχή όπου ο κάθε ένας από εμάς «κοιτάει την πάρτη του».
Τα παιδιά έχουν τα προβλήματά τους , ο πατέρας τα δικά του και η μητέρα τα δικά της.
Δεν τα μοιράζονται όμως. Τα αφήνουν να διογκωθούν και να φτάσουν στο «σημείο δίχως επιστροφή».
Τα παιδιά έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους για όλα εκείνα που οι μεγαλύτεροι θεωρούν σημαντικά. Και αυτό γιατί νιώθουν ότι δεν τους γεμίζει σχεδόν τίποτα και ψάχνουν εναλλακτικές ασχολίες.
Το παιδί δεν προσεγγίζει το μέλλον του με αίσθημα αισιοδοξίας , ενώ οι γονείς , χωρίς να το έχουν πλήρως αντιληφθεί , έχουν αφήσει ολοκληρωτικά το θέμα τις δημιουργίας του χαρακτήρα τους στα χέρια της εκπαίδευσης και της κοινωνικής δικτύωσης.
Είναι εμφανές ότι έχει χαθεί η επαφή με τους γονείς , την στιγμή που ο χρόνος για να ασχοληθεί κάποιος με την οικογένεια έχει ελαττωθεί αισθητά.
Είναι τόσες οι σκέψεις που δεν δίνουν περιθώριο για συζητήσεις η χαλαρές στιγμές προσέγγισης μεταξύ τους. Ο κάθε ένας προσπαθεί να διαχειριστεί την κατάσταση μόνος του και οδηγούμαστε στην αποξένωση.
Εάν αυτό λειτουργεί με τέτοιο τρόπο μέσα σε μία οικογένεια , μάλλον πόσο στην κοινωνία.
Οι περισσότεροι που συναντούμε γύρω μας είναι προβληματισμένοι με το «σήμερα» και το «αύριο» έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Τα προβλήματα , αντί να μας δένουν περισσότερο , κατά περίεργο τρόπο , μας προτρέπουν να τα διαχειριστούμε μόνοι μας και να βρούμε λύσεις που θα βολεύουν πρώτα απ’ όλα εμάς τους ίδιους.
Δεν μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας θεωρώντας δεδομένο ότι αυτό που θα μας προτείνει ό άλλος θα είναι εκείνο που βολεύει αυτόν και όχι εμάς. Έπαψε να υπάρχει το «εμείς» και βασιλεύει το «εγώ».
Λίγη προσοχή εάν δώσουμε στις συζητήσεις που γίνονται γύρω μας , θα καταλάβουμε ότι η λέξη εκείνη που συναντούμε συχνότερα είναι η λέξη … «εγώ».
Το ίδιο εγωιστικές έχουν γίνει και οι απόψεις μας οι οποίες είναι «κομμένες και ραμμένες» στα δικά μας μέτρα δίχως κανένα περιθώριο απόκλισης η βελτίωσης. Δίχως χώρο για τα «θέλω» κάποιου άλλου. Οπότε λογικό είναι να ακολουθούν αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις των …. «εγώ» μας.
Το πρώτο πράγμα που θα καταφέρεις … εάν προσπαθήσεις να αποτρέψεις κάποιον από κάτι πολύ επιζήμιο για εκείνον , είναι … να αποκτήσεις έναν ακόμα εχθρό , που θα υπερασπιστεί με πάθος την επιλογή του.
Αν ακούσεις από τα χείλη του άλλου την λέξη … «πνίγομαι» , δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν.
Στην πρώτη περίπτωση , είναι πλέον αργά για να κάνεις οτιδήποτε διαφορετικό από το να αποχωρίσεις με αξιοπρέπεια. Αργά η γρήγορα θα το αποτέλεσμα θα είναι πάντα το ίδιο.
Η «φθορά» έχει ήδη επέλθει και στην καλύτερη περίπτωση ίσως αναβάλεις για λίγο χρονικό διάστημα το αναπόφευκτο.
Στην δεύτερη περίπτωση , είναι ορατή η προσπάθεια του άλλου να επιβάλει πλέον τα δικά του «θέλω» , ζητώντας επιτακτικά και εκβιαστικά ,να αναλάβει εκείνος να «οδηγήσει» την κάθε είδους σχέση εκεί που θέλει εκείνος και με τους δικούς του όρους.
Όλα θα ήταν πάρα πολύ απλά εάν υπήρχε η απαραίτητη επικοινωνία και κυριαρχούσε το «εμείς» πάνω από το «εγώ» .
Πιστεύουμε ότι μπορούμε να βρούμε , στα πάντα λύση από μόνοι μας , όμως αυτό πολύ σπάνια συμβαίνει , ειδικά όταν οι αποφάσεις σου επηρεάζουν και άλλους εκτός από εσένα.
Τολμώ να πω ότι πλέον , δεν θέλουμε κάποιον που να μπορούμε να μοιραστούμε πράγματα αλλά … κάποιον που να μπορεί να ανεχτεί τα «θέλω» μας και να «πάει με τα νερά» μας.
Και πιθανόν … ούτε αυτό να είναι αρκετό.
Δυστυχώς ζούμε σε μία εποχή που κυριαρχεί το …
… «Ότι φάμε , ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κ………. κάθε ένας από εμάς».
Τέτοιον κόσμο , εύκολα και χωρίς δεύτερη κουβέντα , τον «χαρίζεις» σε εκείνους που τον θέλουν.
Η …. προσπαθείς να τον αλλάξεις.

Δημήτρης Θωμάζος

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *