Τουρκαλβανοί και όχι “Τσάμηδες” ήταν οι μουσουλμάνοι της Θεσπρωτίας

Share Button

Του Γιάννη ΤΖΩΡΤΖΗ

Αναφορικά με την αντιμετώπιση των κινήσεων ορισμένων επαγγελματιών μελών της γνωστής οργάνωσης «Τσιαμερία» στην Αλβανία, θεωρώ ότι από ελληνικής πλευράς συντελούνται τρία καίρια λάθη τακτικής, τα οποία ευνοούν αφενός τη τυχοδιωκτική αυτή κίνηση κι αφετέρου μπορεί να βλάψουν ενδεχόμενα τις ελληνικές θέσεις.

Το πρώτο εξ αυτών συντελείται με την ακατανόητη προβολή εγχωρίως της δράσης απογόνων των Τουρκαλβανών της Θεσπρωτίας, παραποιώντας ή μεγενθύνοντας συχνά τα πραγματικά δεδομένα.
Το δεύτερο έγκειται στην ανέλεγκτη κι ανεύθυνη φημολογία που δημιουργεί ενίοτε ανασφάλειες καθώς λειτουργούν κάποιοι συνειρμοί από την πρόσφατη κρίση του Κοσόβου. Πρόκειται για δύο από κάθε άποψη άσχετες μεταξύ τους περιπτώσεις.
Το τρίτο και σοβαρώτερο όμως σφάλμα αναφέρεται στον κατονομασμό των Τουρκαλβανών της Θεσπρωτίας ως «τσάμηδες». Την ονομασία αυτή ουδέποτε οι ίδιοι διεκδικούσαν ενώ πριν εγκαταλείψουν τα μέρη μας οι Χριστιανοί ΄Ελληνες τους αποκαλούσαν «Τούρκους», χωρίς βεβαίως αυτοί να ενοχλούνται καν.
Επαναλαμβάνεται το ίδιο δηλαδή, όπως και με την ΠΓΔΜ. Μέχρι το 1944 η ονομασία της περιοχής ήταν «Διοίκηση του Βαρδάρη» (Bardarska Banovina). Μολαταύτα, τότε επέλεξε ο Τίτο να τους «περάσει» το όνομα «Μακεδονία».

Ως Τσάμηδες στον τόπο μας εννοούνταν οι περί τον ποταμό Θύαμι, Καλαμάς σήμερα, διαβιούντες Χριστιανοί με ελληνική εθνική συνείδηση. Περί τούτων είχε δημοσιευθεί στην ΕΛΕΥΘEΡΟΤΥΠΙΑ (φ. 28/2/2007) άρθρο του γράφοντος με τίτλο «Τσάμικος ταμπάκος από την Πάντειο», όταν στη σχολή αυτή είχε διοργανωθεί διημερίδα σχετικά με τους «διωγμούς» σε βάρος των μουσουλμάνων της περιοχής, εγείροντας κύμα αντδράσεων. Η πρόκληση των διοργανωτών υπήρξε δε πρωτοφανής κι ανιστόριτη διότι επέλεξαν την 21η Φεβρουαρίου (εθνική εορτή της Ηπείρου) σαν ημέρα έναρξης των εργασιών της διημερίδας στην Πάντειο.

Σε ανάλυση που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΘΕΣΠΡΩΤΙΚΗ της Ηγουμενίτσας πρόσφατα του φίλου πρώην υφυπουργού Οικονομικών και βουλευτή, αξιότιμου κ. Αντώνη Μπέζα, καθόλα τεκμηριωμένη και με σημαντικές λεπτομέρειες εμπλουτισμένη, επαναλαμβάνεται δυστυχώς το ίδιο σφάλμα. Ο όρος Τουρκαλβανοί που θεωρούμε ότι αντιστοιχεί ακριβώς στα ιστορικοκοινωνικά δεδομένα της εποχής, επικεντρώνεται στο θέμα της εθνικής τους συνείδησης, την οποία διαμόρφωσαν υπηρετώντας (με το αζημίωτο) τον Οθωμανό κατακτητή όλων των Βαλκανίων.

Τέτοιοι υπήρξαν δυστυχώς κι΄ ορισμένοι ΄Ελληνες της περιοχής, λίγοι ευτυχώς, που εξισλαμίσθηκαν και μόνο για περιουσιακούς λόγους. Χαρακτηριστική η περίπτωση της μεγάλης φιλιατιώτικης οικογένειας των Ντακαίων, γόνος της οποίας υπήρξε ο θρυλικός Οσμάν, «Σαμαντάκας» κατά το δημώδες τραγούδι. Μη θέλοντας να αρνηθεί τον έρωτά του για μία (τη νεώτερη κι ομορφώτερη) από τις γυναίκες του τοπικού Αγά των Φιλιατών, έχασε τη ζωή του στα Γιάννενα, όπου αποκεφαλίστηκε κρατούμενος στα υπόγεια του κάστρου, ακούγοντας κλαρίνο, χορεύοντας και πίνοντας ρακί (μέχρι τελικής πτώσεως…).

Το παρόν αναρτάται επ’ ευκαιρία κι εν όψει της μετάβασης στην Αλβανία του Ελληνα ΥΠΕΞ Νίκου Κοτζιά, καθώς προετοιμάζονται οι της «Τσιαμερίας» για προκλήσεις ενώ οι ομογενείς της ελληνικής μειονότητας ανησυχούν λόγω μιας ακατάσχετης φημολογίας που διακινείται και μέσω διαδικτύου. Γεγονός αδιαμφισβήτητο πάντως ήταν είναι και παραμένει, ότι το ζήτημα των μουσουλμάνων Τουρκαλβανών της Θεσπρωτίας έκλεισε οροστικά με την αποχώρησή τους από εκεί το 1944 και με την αμετάκλητη έκδοση περίπου 1250 καταδικαστικών αποφάσεων ύστερα από το τέλος του πολέμου.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *