Η εποχή της Χιμαίρας: Πίσω από το χαμόγελο
Δημοσιεύθηκε 04/09/2017 | Από user | Σχολιάστε
Γράφει ο Δημήτρης Θωμάζος
Έχω παρατηρήσει κάτι που μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση.
Από την έκφραση του προσώπου , έχω κατατάξει τους ανθρώπους , σε αυτούς που είναι ευδιάθετοι και σε εκείνους που είναι σκυθρωποί και μονίμως προβληματισμένοι.
Το ίδιο συναίσθημα εισπράττω και από τα γραφόμενα πολλών φίλων και αγνώστων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης .
Το πρώτο που μπορεί να σκεφτεί κάποιος , είναι … να κατατάξει τους μεν στους μίζερους και τους δε στους … «πέρα βρέχει». Αυτή η άποψη όμως ισχύει για εκείνους που παρατηρούν επιφανειακά και βιάζονται να κρίνουν αποφεύγοντας την παραπέρα ενασχόληση.
Ο καθένας , άλλωστε , έχει τα δικά του προβλήματα και δεν έχει χρόνο για να ασχοληθεί με τα προβλήματα των άλλων και αυτό είναι μία αλήθεια.
Έτσι λοιπόν , σαν αργόσχολος που είμαι , αν και από προβλήματα … δόξα τον θεό έχουμε και δεν θέλουμε άλλα … προβληματίζομαι , πολύ συχνά αναρωτιέμαι και ψάχνω τις αιτίες.
Πίσω από το κάθε χαμόγελο , το κάθε λυπημένο πρόσωπο και τον κάθε «πέρα βρέχει άνθρωπο» , υπάρχει μία ιστορία. Άγνωστες , θα είναι πάντα οι περισσότερες πτυχές της , για τους πολλούς.
Είναι εκείνοι που χαμογελούν ενώ μέσα τους δακρύζουν
Εκείνοι που χαμογελούν γιατί δάκρυσαν στο παρελθόν και δεν θέλουν να το βλέπουν στα πρόσωπα των συνανθρώπων τους.
Εκείνοι που πίσω από την χαρούμενη αυτή μάσκα , κρύβουν τέτοια απελπισία , που ντρέπονται να την εκφράσουν ή να την φέρουν στην επιφάνεια , ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους.
Εκείνοι που θεωρούν την λύπη αδυναμία και πρόσφορο έδαφος για περεταίρω εκμετάλλευση από τους άλλους.
Εκείνοι που χαμογελούν για να παίρνουν κουράγιο και να συνεχίσουν να προχωρούν μπροστά.
Είναι όμως και εκείνοι που πίσω από την μάσκα του «πέρα βρέχει» κρύβουν μία άμυνα και όχι αναλγησία.
Συνήθως τους κατατάσσουμε στους αναίσθητους , όμως είναι εκείνοι που πολλές φορές , αισθάνονται πολλά περισσότερα από όλους εμάς μαζί.
Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στον κόσμο χωρίς προβλήματα.
Υπάρχουν όμως κάποιες σημαντικές διαφορές.
1 – Η φύση του προβλήματος ( συναισθηματικό , οικονομικό , υπαρξιακό , υγείας , κοινωνικό , ψυχολογικό , συναναστροφές) … και σε άλλα πολλά επίπεδα , στα οποία μπορούμε να τα κατατάξουμε.
2 – Το μέγεθος του προβλήματος. Αυτό διαφέρει όχι μόνο από το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος … αλλά και από την βαρύτητα που έχει για τον κάθε ένα από εμάς ξεχωριστά.
Κάποιος θα το κρίνει μηδαμινό και κάποιος άλλος ως θέμα «ζωής και θανάτου».
Η μοναδική άποψη που μετράει είναι εκείνου που το έχει και αυτή είναι άλλη μια σημαντική πτυχή της πραγματικότητας.
3 – Ο τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος.
Κάποιοι τα «παραπετούν» στην άκρη του μυαλού τους για να τα αντιμετωπίσουν αργότερα. Όμως εκείνα συνεχίζουν να υπάρχουν. Τα κρίνουν ως προβλήματα ελάχιστης σημασίας , όταν όμως μαζευτούν πολλά … από αυτά τα «ελάχιστης σημασίας» … είναι πλέον … μη αντιμετωπίσιμα.
Κάποιοι άλλοι τα αποφεύγουν ή τα «μετατοπίζουν» σε τρίτα πρόσωπα για να μην τα χρεωθούν οι ίδιοι χρησιμοποιώντας διάφορες προφάσεις ή δικαιολογίες.
Είναι κι εκείνοι που ενώ έχουν την δυνατότητα να τα αντιμετωπίσουν … «πνίγονται σε μια κουταλιά νερό» … γιατί τους λείπει το σθένος και η αποφασιστικότητα.
Όπως και να έχει , το θέμα είναι ότι στην εποχή μας , ο καθένας καλείται να τα λύσει μόνος του.
Η αποξένωση , ακόμα και μέσα στην ίδια την οικογένεια , είναι μια υπαρκτή πραγματικότητα.
Περιμένουμε λοιπόν από τους άλλους , άδικα , να κάνουν εκείνα που δεν κάνουμε εμείς για τον εαυτό μας.
Περιμένουμε από τους άλλους να δώσουν λύσεις σε ένα δικό μας πρόβλημα , με οποίο εμείς αποφεύγουμε να ασχοληθούμε.
Περιμένουμε να είναι όλοι σαν εμάς , ίδιοι με εμάς και να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο.
Κάτι που ευτυχώς ή δυστυχώς δεν ισχύει .
Ευτυχώς γιατί θα χάναμε την μοναδικότητά μας και δυστυχώς γιατί … σε τέτοια περίπτωση … κι εκείνοι θα τα περίμεναν όλα από εμάς (όπως εμείς από εκείνους) .
Καλό θα είναι λοιπόν να δίνουμε λύσεις και να παίρνουμε αποφάσεις υπολογίζοντας και τις συνέπειες.
Όταν δεν είμαστε μόνοι μας , βασικός κανόνας είναι ότι , θα πρέπει να υπάρχει επικοινωνία και συνεννόηση. Εάν δεν υπάρχει , ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του και αντιμετωπίζει το κάθε πρόβλημα με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Πολύ συχνά αυτό φέρνει αναπόφευκτες συγκρούσεις . Κάτι που όμως , σε μία υγιής σχέση , προσπερνιέται με επιτυχία.
Υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση ότι τα προβλήματα , έρχονται όλα μαζί , την ώρα που είμαστε πιο αδύναμοι.
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Πολλές φορές είναι εκείνα τα προβλήματα που συσσωρεύτηκαν επειδή εμείς αναβάλαμε συνειδητά την επίλυση τους για αργότερα και τώρα βγήκαν αναπόφευκτα στην επιφάνεια όλα μαζί.
Καλό θα ήταν να λύνουμε τα προβλήματα πιάνοντας το κάθε ένα ξεχωριστά και όχι «ομαδοποιώντας τα». Γιατί έτσι , θα την πληρώσουν αθώοι και … λύση δεν θα βρούμε ή θα βρούμε την χειρότερη δυνατή.
Συνήθως αποφεύγουμε να τα αντιμετωπίσουμε ξεχωριστά. Δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια λόγο του πιεσμένου χρόνου μας.
Οπότε , τα μαζεύουμε όλα μαζί και χρησιμοποιώντας την κατάλληλη συνταγή για το ένα από αυτά … την κάνουμε χρήση για όλα , ανεξάρτητα από την διαφορετική τους φύση ή αιτία.
Το αποτέλεσμα; Πανωλεθρία.
Ας μη βιαζόμαστε λοιπόν να κρίνουμε τον κόσμο από αυτό που δείχνει και μόνο. Σου δείχνει μόνο αυτό που θέλει να δεις … αυτό που πρέπει να δεις και όχι αυτό που στην πραγματικότητα είναι.
Είναι ένας άνθρωπος , με αδυναμίες όπως όλοι μας … τρωτός , με αδυναμίες , πάθη , λάθη και άμυνες.
Αν πάψουμε να ασχολούμαστε μόνο με τον εαυτό μας όταν πρόκειται για κάτι καλό … και να ασχολούμαστε με τους άλλους … μόνον όταν θέλουμε να αναδείξουμε το δικό του πρόβλημα … κρύβοντας τα δικά μας πίσω από την πόρτα του σπιτιού μας.
Γιατί , αυτό κάνουμε συνήθως. Ασχολούμαστε με τους άλλους , όταν δεν έχει κάποιο ενδιαφέρον η δική μας ζωή … ή … όταν θέλουμε να «διογκώσουμε» κάποια πράξη , ψεγάδι ή λάθος κάποιου άλλου … αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας.
Όταν , δυστυχώς , υπερτερεί το «εγώ» … του «εμείς» … πάντα θα βλέπουμε τέτοιες συμπεριφορές.
Εύχομαι να είναι μια «μπόρα» που κάποια στιγμή «θα περάσει» .
Αλλιώς θα ζήσουμε έναν «αιώνιο χειμώνα».
Δημήτρης Θωμάζος
Κατηγορία/ες: Απόψεις
