Αντώνης Μπέζας: Η εκτέλεση Κατσίφα και το μέλλον της μειονότητας

Share Button

Η ΥΠΟΤΟΝΙΚΗ και αμήχανη αντίδραση της ελληνικής πλευράς στην εκτέλεση από την αλβανική αστυνομία του ομογενή Κωνσταντίνου Κατσίφα και σε όσα ακολούθησαν, αλλά και η αντιμετώπιση της κατάστασης που διαμορφώνεται από την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο, αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει αποτελεσματική διαχείριση κρίσεων στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Αποδεικνύουν επίσης ότι η παρουσία του κ. Τσίπρα ως υπουργού των Εξωτερικών, είναι διακοσμητική και έχει δημιουργήσει ένα επικίνδυνο κενό στη διπλωματική δραστηριότητα της χώρας. Ειδικά με την Αλβανία, ενώ οι στόχοι είναι ξεκάθαροι, είναι φανερό ότι η στρατηγική για την επίτευξη αυτών των στόχων χρειάζεται αναθεώρηση και αναπροσαρμογή.

Η ΕΛΛΑΔΑ με το Ν.4543/2018 ανέλαβε μονομερώς την υποχρέωση να προωθήσει την επιτάχυνση της ενταξιακής πορείας της Αλβανίας στην Ε.Ε., προσφέροντας πολιτική στήριξη και τεχνογνωσία μέσω προγραμμάτων χρηματοδοτούμενων από εθνικούς πόρους! Στο παρελθόν, είμαστε εμείς που χρηματοδοτήσαμε έργα υποδομής και ιδιωτικές επενδύσεις στη γειτονική χώρα και διευκολύναμε την είσοδό της στις βορειοατλαντικές δομές , την απαγόρευση θεώρησης βίζας και τη χορήγηση της ιδιότητας υποψήφιας χώρας στην Ε.Ε. Ως αντάλλαγμα αυτής της συμπεριφοράς, ο Κωνσταντίνος Κατσίφας πλήρωσε με τη ζωή του τη χρήση των εθνικών μας συμβόλων, μια χρήση που υποτίθεται είναι κατοχυρωμένη στις μειονοτικές περιοχές. Ακόμη και αν υιοθετηθούν οι ισχυρισμοί της αλβανικής αστυνομίας, σε περιστατικά με μεμονωμένα άτομα, όπως το συγκεκριμένο, θα έπρεπε να είχαν χρησιμοποιηθεί διαδικασίες διαπραγμάτευσης, ακινητοποίησης και αφοπλισμού και όχι αυτού του είδους επέμβαση των ειδικών δυνάμεων. Υποτιμητικές και από θέση ισχύος ήταν και οι δηλώσεις του αλβανού πρωθυπουργού Έντι Ράμα, που αποτελούν ταυτόχρονα προσπάθεια δημιουργίας τετελεσμένων και χειραγώγησης της όποιας διαδικασίας διαλεύκανσης.

ΑΛΛΑ δεν είναι μόνο αυτό! Η εκτέλεση Κατσίφα, στο πλαίσιο μιας κρατικής πολιτικής προώθησης της ιδέας της «Μεγάλης Αλβανίας», είχε σαν θύμα το μέλλον και την προοπτική της ίδιας της μειονότητας. Είναι πολύς καιρός που υπάρχει τεταμένο κλίμα στον βορειοηπειρωτικό ελληνισμό. Οι εκβιασμοί και οι βιαιοπραγίες κατά ηλικιωμένων, οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων ελληνικής καταγωγής, οι προσβολές κατά της ελληνικής σημαίας, οι ανιστόρητες διεκδικήσεις των Τσάμηδων, η δημογραφική αποψίλωση και αλλοίωση -μέσω των συνεχών εποικισμών- των μειονοτικών περιοχών, η επιβολή της αλβανικής γλώσσας και οι προκλήσεις με ανθελληνικά σχολικά βιβλία, οι προσπάθειες σφετερισμού και υφαρπαγής των ελληνικών περιουσιών, οι στοχευμένες αλλαγές στη διοικητική διαίρεση, η παράνομη παρακράτηση χώρων λατρείας, η «σιωπηλή καταπίεση» της Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι περιορισμοί στη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς και του πνευματικού αποθέματος, η ανυπαρξία αξιόπιστης απογραφής, όλα αυτά αποτελούν πρακτικές ενταγμένες στην ίδια επιδίωξη: Τον περιορισμό των δικαιωμάτων της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας (ΕΕΜ)!

Προκειμένου να υποβαθμιστεί η παρουσία της, τον Οκτώβριο του 2017 η αλβανική Βουλή ψήφισε νόμο περί «προστασίας των εθνικών μειονοτήτων», με τον οποίο διευρύνθηκε ο αριθμός τους. Αναγνωρίστηκαν έτσι εννέα εθνικές μειονότητες, ενώ μέχρι τότε αναγνωρίζονταν μόνο τρείς και ανακαλύφθηκαν ξαφνικά νέες μειονότητες Σκοπιανών, Μαυροβουνίων, Βλάχων, Αιγυπτίων, Ρομά, και Βουλγάρων! Παράλληλα, περιορίστηκαν τα πολιτιστικά, εκπαιδευτικά και περιουσιακά τους δικαιώματα. Και αυτό, παρά την αντίδραση των βλάχικων οργανώσεων που διακήρυξαν ότι δεν αποτελούν ξεχωριστή εθνική μειονότητα αλλά αναπόσπαστο μέρος των Ελλήνων της Αλβανίας!

«Αφού, παρά τα όσα έχουμε προσφέρει στην Αλβανία η ίδια δεν ανταποκρίνεται, τότε η αναθεώρηση της πολιτικής μας έναντι της γειτονικής χώρας είναι αναγκαία και ενδεδειγμένη, ώστε τα ζητήματα της Μειονότητας να τεθούν και πάλι στον κεντρικό πυρήνα των διμερών μας σχέσεων»

ΜΠΡΟΣΤΑ σ’ αυτή την κατάσταση, η κυβέρνηση Τσίπρα- Καμένου, για να κρατηθεί στην εξουσία εξακολουθεί να σφυρίζει αδιάφορα, δίνοντας τα πάντα στο όνομα ενός δήθεν διεθνισμού που ανακαλύπτει και επιδιώκει να λύνονται προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Πριν μερικούς μήνες, ο κ. Κοτζιάς με τη ματαιοδοξία του, άνοιξε από το πουθενά θέμα «συνολικών διευθετήσεων» με την Αλβανία. Γιατί, όμως, χωρίς να έχουν προηγηθεί ανταλλάγματα από την αλβανική πλευρά; Τι συζητήσεις μπορούμε να έχουμε με την Αλβανία όταν δεν συμπεριφέρεται σαν κράτος δικαίου; Όταν δεν αποδέχεται τις διεθνείς συμβάσεις και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, όταν θέτει θέμα Τσαμουριάς, όταν ισχυρίζεται ότι οι χιλιάδες Αλβανοί που ζουν στην Ελλάδα αποτελούν καταπιεσμένη μειονότητα και, κυρίως, όταν δεν έχει αντιληφθεί ότι ο δρόμος της προς την Ε.Ε. περνά από τα

τελωνεία της Κακαβιάς και του Μαυροματίου, περνά δηλαδή από την Ελλάδα και το σεβασμό των δικαιωμάτων της ΕΕΜ στη Βόρειο Ήπειρο;

ΣΕ ΚΑΘΕ περίπτωση, η υπεράσπιση των ευρωπαϊκών αρχών θα πρέπει να συνδυάζεται με την αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση του ελληνισμού, όπου αυτός ζει, και ειδικά στις πατρογονικές του εστίες. Αφού, παρά τα όσα έχουμε προσφέρει στην Αλβανία η ίδια δεν ανταποκρίνεται, τότε η αναθεώρηση της πολιτικής μας έναντι της γειτονικής χώρας είναι αναγκαία και ενδεδειγμένη, ώστε τα ζητήματα της Μειονότητας να τεθούν και πάλι στον κεντρικό πυρήνα των διμερών μας σχέσεων.

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018)

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *