Βασιλική Β.Παππά: «Aντίσταση στο ετοιμόρροπον»
Δημοσιεύθηκε 06/06/2015 | Από user | Σχολιάστε
«Aντίσταση στο ετοιμόρροπον»: Έτσι τιτλοφορείται η έκδοση της ενδιαφέρουσας ποιοτικής συλλογής από την Βασιλική Β.Παππά.
Το δίγλωσσο έργο της λογοτέχνιδας ποιήτριας στα Ελληνικά και στα Γαλλικά μεταφρασμένο από την Αγλαΐα Χασκοπούλου αποτελούν μια αυθεντική βιωματική μαρτυρία της ποιήτριας. Οι στίχοι της Παππά είναι πλημμυρισμένοι από έντονα και δυνατά συναισθήματα.
Με αφορμή την έκδοση των ποιημάτων η θεολόγος, ποιήτρια και δημοσιογράφος παραχώρησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στον Θεσπρωτικό Παλμό. Η κ.Παππά συνδέεται άμεσα με την πόλη της Ηγουμενίτσας καθώς είναι υπεύθυνη στο ΚΕ.ΣΥ.Π. από το 2012 και έχει διοργανώσει πλήθος από ενημερωτικές ημερίδες με μεγάλη γκάμα θεματολογίας.
«Η Ηγουμενίτσα είναι ίσως η μοναδική πόλη στη Ελλάδα που δεν έχει δανειστική βιβλιοθήκη, Δημοτικό Θέατρο και κινηματογράφο», μας είπε η ίδια απηχώντας την επικρατούσα άποψη και εκφράζοντας τις ανησυχίες και τον προβληματισμό των περισσοτέρων συμπολιτών μας σε ότι αφορά την πολιτιστική δραστηριότητα στην πόλη της Ηγουμενίτσας και την έλλειψη υποδομών.
Η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής θα πραγματοποιηθεί στην Θεσσαλονίκη στις 5 Οκτωβρίου στο Γαλλικό Ινστιτούτο με ομιλητή τον Γάλλο Γενικό Πρόξενο Christophe Le Rigoleur
Ακολουθεί η συνέντευξη που μας παραχώρησε η κ.Παππά.
Επιμέλεια: Νίκος Φάτσιος
Ν.Φ.: Από τι ορμώμενη δώσατε τον τίτλο «Aντίσταση στο ετοιμόρροπον» στην ποιητική συλλογή σας; Πολύ εύστοχος και επίκαιρος. Πείτε μας λίγα λόγια για το ερέθισμα και τι περιλαμβάνει.
Β.Π.: Ουσιαστικά είναι μια «κραυγή» απέναντι σε όλα αυτά που έγιναν και γίνονται είτε σε προσωπικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο στην ζωή μας κι ένα ηχηρό μήνυμα ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο.. κοινωνικές ανισότητες, αδικία, εκμετάλλευση, αναξιοκρατία παντού… Κι από την άλλη, ανασφάλεια, αβεβαιότητα, μοναξιά, έλλειψη εσωτερικής επικοινωνίας…. υποβάθμιση των διαχρονικών αξιών, κακή παιδεία, θεοποίηση της βίας. Η κάθε λέξη στην ουσία είναι κι ένα δριμύ κατηγορώ αλλά και μια προτροπή να επαναφέρουμε την κλίμακα των αξιών με τις οποίες γαλουχηθήκαμε στη σωστή της θέση, να επικρατήσει ο ανθρωπισμός σε όλες του τις εκφάνσεις. Η πολιτεία και γενικότερα οι δημοκρατικοί θεσμοί να αποκτήσουν κύρος και αξία, ιδιαίτερα σήμερα όπου επικρατεί έντονη τάση αμφισβήτησής τους.
Ν.Φ. Τι σημαίνει η ποίηση για σας;
Β.Π. Η ποίηση για μένα είναι «λυγμός». Μέσα από τον πόνο έρχεται η έμπνευση και ο στοχασμός και ως αποτέλεσμα αυτού η σοφία, η στωικότητα και η αυτογνωσία. Είναι ένας τρόπος κι ένα μέσο να απομακρυνθεί κάποιος από μικρότητες, ταπεινά αισθήματα, πάθη… Η πιο άδολη και άμεση μορφή επικοινωνίας.
Ν.Φ. Πότε ξεκινήσατε να γράφετε;
Β.Π.: Από μικρό παιδί θυμάμαι να ασχολούμαι με τη γλώσσα με μια ιδιαίτερη εντρύφηση. Έχουμε μια πανέμορφη γλώσσα «Ο Θεός μας χάρισε μια γλώσσα ζωντανή, πεισματάρα και χαριτωμένη, που αντέχει ακόμη μολονότι έχουμε εξαπολύσει όλα τα θεριά για να τη φάνε», όπως γράφει κι ένας από τους αγαπημένους ποιητές ο Γ. Σεφέρης στις «Δοκιμές ΙΙ». Δεν θυμάμαι να το προσδιορίσω σε ποια ηλικία ακριβώς, αλλά αυτό που θυμάμαι είναι να διαβάζω ακατάπαυστα από μικρό παιδί οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου προκειμένου να αναπτύξω το γλωσσικό μου αισθητήριο. Στην προσπάθειά μου αυτή υπογράμμιζα άγνωστες λέξεις ακόμη και στις εφημερίδες που έμπαιναν στο σπίτι κι ανέτρεχα μετά στο λεξικό για να κατανοήσω το πνεύμα τους, τη δυναμικότητα και τη λειτουργικότητά τους. Όμορφα χρόνια, αισθανόμουν ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο πλάταιναν οι ορίζοντες κι έβγαινα στο φως…
Ν.Φ.: Ποιοι ποιητές σημάδεψαν τη γραφή σας;
Πολλοί… ο Μανώλης Αναγνωστάκης, ο Τίτος Πατρίκιος, ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Νικηφόρος Βρεττάκος. Μια ιδιαίτερη αδυναμία όμως θα έλεγα ότι έχω στον Κωνσταντίνο Π. Καβάφη…
Ν.Φ.: Υπάρχει κάποιο ποίημά σας που αγαπάτε περισσότερο;
Β.Π.: Όλα τα αγαπώ, αλλά μια ιδιαίτερη αδυναμία έχω σ’ αυτό που ακολουθεί γιατί πιστεύω ότι μόνο μέσα από τη δυνατότητα αυτο-καθορισμού και αυτοδιάθεσης ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να ολοκληρωθεί ως προσωπικότητα.
Unititled Πραγματικά ελεύθερος πότε είσαι; Όταν η ψυχή σου δεν έχει φραγμούς Όταν κάθε στιγμή αναζητάς Καινούρια κατεύθυνση Όταν δεν σε δένει κανένας τόπος Όταν δεν σε περιορίζει ο χρόνος. Όταν είσαι μόνος.
Ν.Φ.: Μια αντιπροσωπευτική φράση που σας συνοδεύει από κάποιον μεγάλο Ποιητή ή Λογοτέχνη;
Από τα μαθητικά μου χρόνια με έχει σημαδέψει το «If» του Kipling.
“Αν να κρατιέσαι πάντα ορθός, όταν δε σ’ έχει τίποτα απομείνει παρά μονάχα η θέληση, άντρας αληθινός είσαι παιδί μου».
Η ζωή μοιάζει με έναν διαρκή αγώνα. Στον αγώνα αυτό βγαίνει νικητής εκείνος που διαθέτει ισχυρή θέληση. Όποια πόρτα και αν χτυπήσουμε με επιμονή, θα μας ανοίξει. Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα της ευαγγελικής ρήσης: «Τω κρούοντι ανοιγήσεται». Μπροστά στη θέληση όλα υποκλίνονται, όλοι οι δρόμοι ανοίγουν, όλα τα εμπόδια παραμερίζονται. Όλα τα σπουδαία έργα του ανθρώπου είναι καρπός ατομικής ή συλλογικής προσπάθειας, στηριζόμενης σε μια ακατάβλητη θέληση. Όλες οι μεγάλες εφευρέσεις και ανακαλύψεις είχαν σαν βασικό συντελεστή τους, σαν κινητήρια δύναμη, τη θέληση. Ο ίδιος ο Αϊνστάιν ομολόγησε κάποτε ότι το 98% από αυτά που πέτυχε, το όφειλε στην ισχυρή θέλησή του.
Ν.Φ.: Διαβάζει σήμερα λογοτεχνία ο Έλληνας και ειδικότερα ποίηση με την οικονομική κρίση; Ποια είναι η άποψή σας γενικότερα;
Β.Π.: Σε μια εποχή όπως η σημερινή, με τον έντονο χαρακτήρα της τεχνοκρατίας, θα έλεγα ότι δεν διαβάζει και πολύ περισσότερο δεν διαβάζει ποίηση που απαιτεί κι ένα άλλο επίπεδο ανάγνωσης… Όλοι σήμερα αποκτούν ξηρές γνώσεις, αλλά όλο και πιο σπάνια συναντούμε ανθρώπους ψυχικά καλλιεργημένους, ανώτερους, υψωμένους πάνω από τα ποταπά πράγματα της καθημερινότητας. Οι περισσότεροι αρκούνται σε
μια επιδερμική ενημέρωση μέσα από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τον ηλεκτρονικό τύπο και σπανιότερα πια από τον έντυπο. Μπορεί να μην μας αρέσει αλλά δυστυχώς η αλήθεια αυτή είναι…
Ν.Φ.: Εκτός από αυτό το έργο, έχετε εκδώσει κάτι άλλο; Σχεδιάζετε κάτι άλλο για το μέλλον;
Β.Π.: Έχω συμμετάσχει σε αρκετές ανθολογίες μέχρι στιγμής, αλλά η συλλογή «Αντίσταση στο ετοιμόρροπον» είναι η πρώτη προσωπική. Έχουν εκδοθεί αρκετά βιβλία μου, κυρίως ερευνητικά, ενώ τώρα ετοιμάζουμε μια ανθολογία η οποία είναι υπό έκδοση με θέμα «Άνθρωπος και περιβάλλον». Αφιέρωμα στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο όπου έχω και την επιμέλεια του βιβλίου και ένα βιβλίο σε συνεργασία με τον αδελφό μου Νικόλα Παππά όπου συγκεντρώνουμε διάφορες συνεντεύξεις που έχουμε πάρει κατά καιρούς με λογοτέχνες. Και προγραμματίζουμε να εκδοθεί κατά το Φθινόπωρο.
Ν.Φ.: Προβληματίζεστε με την κρίση, που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και αξιών, πιστεύετε ότι σαν ελληνικός λαός θα τα καταφέρουμε να βγούμε από την κρίση και πώς;
Β.Π.: Και βέβαια προβληματίζομαι όπως όλος ο κόσμος εξάλλου… αλλά επειδή φύσει και θέσει είμαι αισιόδοξος άνθρωπος δεν αφήνω να με πάρει από κάτω. Μέσα απ’ όλο αυτό που περνάει αυτήν τη στιγμή η χώρα μας είναι ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας και να κατανοήσουμε ότι στην ζωή αξίζουν περισσότερο οι πνευματικές απολαύσεις από τις υλικές. Αυτές είναι που κάνουν τον άνθρωπο να βλέπει μακρύτερα και ψηλότερα, να οραματίζεται και να επιδιώκει την κατάκτηση των ανθρώπινων αξιών. Η υπερκατανάλωση και η απληστία μας έφτασε στη σημερινή κατάσταση, η θεοποίηση του «έχειν» κι όχι του «είναι».
Ν.Φ.: Στην περίοδο αυτήν τη δύσκολη, που περνάει ο ελληνικός λαός τι έχετε να πείτε στον κόσμο για να πάρει δύναμη; Πιστεύετε πως θα έρθει η πολυπόθητη ανάκαμψη;
Β.Π.: Πρωτίστως θα ήθελα να απευθύνω ένα μήνυμα στους πολιτικούς μας. Επιβάλλεται να κατανοήσουν ότι είναι εκεί για να υπηρετούν τον πολίτη και όχι ο πολίτης την πολιτεία. Κάποια στιγμή σ’ αυτήν τη χώρα που «γέννησε» τη δημοκρατία θα πρέπει να ισχύσει η αξιοκρατία και μόνο αυτή και όχι οι πιέσεις από τους πολιτικούς παράγοντες ή τα υψηλά ιστάμενα πρόσωπα. Η κρατική εξουσία να γίνει δίκαιη και ανθρωποκεντρική. Και ως εκπαιδευτικός που είμαι να δοθεί μεγαλύτερη
έμφαση στην παιδεία. Έχουμε ανάγκη από μια παιδεία ανθρωποκεντρική, όπου σκοπός της θα είναι η δημιουργία χρηστών και υπεύθυνων πολιτών, έχουμε ανάγκη από ένα σχολείο που θα παράγει πολιτισμό κι όχι ένα σχολείο που απλά θα προπονεί μαθητές για εξετάσεις. Ας διαχωρίσουμε επιτέλους τη Δευτεροβάθμια από την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Μόνο τότε θα επιτελέσει την αποστολή του. Σε διαφορετική περίπτωση απλά, όπως είπα, θα προπονούμε μαθητές για εξετάσεις. Κι ένα τέτοιο σχολείο δεν μπορεί παρά να είναι αποτυχημένο και απωθητικό τόσο για τους μαθητές όσο και για τους καθηγητές και την κοινωνία. Προς αυτήν την κατεύθυνση επιβάλλεται να εργαστούμε όλοι, καθώς όσο καλός και αν είναι ένας εκπαιδευτικός, μόνος δεν μπορεί να υλοποιήσει μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση..
Όσο για τον κόσμο, αντιλαμβάνομαι ότι υποφέρει… δεν θα πω να κάνει υπομονή, γιατί η υπομονή του έχει εξαντληθεί αλλά να πάρει την ζωή στα χέρια του, να αρχίσει να απομακρύνεται από ευδαιμονιστικά πρότυπα και να μη φοβάται τίποτα και κανέναν, να αρχίσει να ξεσκεπάζει τους κάπηλους, να καταγγέλει τους επιτήδειους, όπου τους συναντά και σε οποιοδήποτε πόστο, γιατί σωπαίνοντας από δειλία ή καιροσκοπία, προδίνεται και προδίνει. Να μη δεχθεί επ’ ουδενί τον ρόλο του ουραγού της αγέλης. Είμαστε υπεύθυνοι όλοι για την κατάσταση στην οποία οδηγηθήκαμε, είτε αποσιωπώντας πράγματα, είτε εθελοτυφλώντας και κάνοντας ότι δεν τα βλέπουμε.. Με μια λέξη επαγρύπνηση. Και, όπως μας λέει ο εθνικός μας ποιητής, «πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής».
Ν.Φ.: Αν σας ζητούσα να μου περιγράψετε μέσα σε λίγες γραμμές τον άνθρωπο Βασιλική πώς θα μου τον περιγράφατε;
Β.Π.: Μμμμ… Δύσκολο να μιλάει κανείς για τον εαυτό του. Αυτό που εισπράττω από τους άλλους είναι δραστήρια, δυναμική, ακαταπόνητη, ακούραστη και όλα τα συναφή. Έως ένα σημείο έχουν μεγάλη δόση αλήθειας όλα αυτά. Θα πρόσθετα όμως και εργασιομανής. Απεχθάνομαι την τεμπελιά και την αργοσχολία. Δεν πέρασε ούτε μια μέρα από την ζωή μου που να μην κάνω κάτι είτε ως εργαζόμενη στη δουλειά μου είτε πνευματικά γράφοντας ένα άρθρο, παίρνοντας ή δίνοντας μια συνέντευξη, ετοιμάζοντας ένα βιβλίο… Επίσης, θα πρόσθετα ότι αυτό που με χαρακτηρίζει ως άνθρωπο είναι ο ενθουσιασμός, με μια εφηβική εσωτερική παρόρμηση για την πραγματοποίηση αυτών που με ενδιαφέρουν και καταπιάνομαι…. αλλά και ελεύθερη. Είναι λίγο δύσκολο να με περιορίσει κάποιος…
Ν.Φ.: Μιλήστε μου για την οικογένειά σας και πώς βλέπουν τη γραφή σας; Επικροτούν την προσπάθειά σας; Πώς τα προλαβαίνετε όλα αυτά και ποιο είναι το κύριο επάγγελμά σας;
Β.Π.: Είμαστε μια μεγάλη οικογένεια, έχω 2 αδέρφια και 2 παιδιά. Με τον αδερφό μου έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα, οπότε πάντα καταλάβαινε και καταλαβαίνει τις ανησυχίες μου… όσον αφορά στα παιδιά μου, δεν είμαστε η κλασική ελληνική οικογένεια. Τα μεγάλωσα με μια φιλελεύθερη αντίληψη, προσπαθώντας να τα κάνω να αισθάνονται περισσότερο πολίτες του κόσμου, μακριά από τα στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας. Χαίρομαι πραγματικά που εν μέρει το έχω πετύχει αυτό βλέποντας τον γιο μου, που είναι στα 23 του χρόνια, να έχει «ανοίξει τα φτερά» του και να ταξιδεύει ανά τον κόσμο… Όσο για το κοριτσάκι μου, ως τελειόφοιτη που είναι πλέον, προετοιμάζεται κι εκείνη να πάρει την ζωή στα χέρια της κι εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να φτάσει όσο πιο κοντά γίνεται στο προσωπικό της
όραμα…
Όσον αφορά στο ερώτημά σας πώς τα προλαβαίνω όλα, και ποιο είναι το επάγγελμά μου τώρα… εργάζομαι ως σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού στο ΚΕ.ΣΥ.Π. της Ηγουμενίτσας και έμαθα από νεαρή ηλικία να αξιοποιώ τον χρόνο μου δημιουργικά. Ο χρόνος κυλά γρήγορα και φεύγει. Το μέλλον εξαρτάται από τη χρησιμοποίηση του παρόντος. Ασπάζομαι αυτό που λέει ο Γάλλος φιλόσοφος Payot, «η ζωή εδώ κάτω στη γη, είναι πολύ βραχύχρονη. Δεν πρέπει να ασωτεύουμε τις στιγμές της, γιατί στοιχίζουν πολύ ακριβά. Η οκνηρία είναι ο πρόωρος και ύπουλος θάνατός μας».
N.Φ.: Έχετε διοργανώσει και αρκετές ημερίδες στην Ηγουμενίτσα, οι περισσότερες εκ των οποίων δυστυχώς δεν αγκαλιάστηκαν από τον κόσμο. Επειδή έχουμε μιλήσει και κατ’ ιδίαν σε ανύποπτη στιγμή για το φαινόμενο αυτό, θα θέλαμε τη γνώμη σας για το χλιαρό ενδιαφέρον. Μήπως ο κόσμος θεωρεί ότι τέτοιες ημερίδες δεν προσφέρουν κάτι ουσιαστικό.
Β.Π.: Δεν έχει να κάνει με εμένα προσωπικά, αλλά με τη γενικότερη νοοτροπία που επικρατεί στις μικρές επαρχιακές πόλεις. Η Ηγουμενίτσα είναι μια πόλη, ίσως η μοναδική στη Ελλάδα που δεν έχει μια δανειστική βιβλιοθήκη, χωρίς Δημοτικό Θέατρο, χωρίς έναν κινηματογράφο. Οπότε όταν έρχεται ένας άνθρωπος κι αρχίζει, όπως λέτε, να οργανώνει σχεδόν κάθε είκοσι μέρες, ημερίδες σχετικές με τον επαγγελματικό προσανατολισμό, αλλά λόγω της λογοτεχνικής μου ιδιότητας και φιλολογικά βραδινά αφιερωμένα στον Νικηφόρο Βρεττάκο, στον Καβάφη, σε συνδυασμό με κλασική μουσική, όλα αυτά αρχίζουν να ξενίζουν…
Καθετί καινούργιο προκαλεί φόβο αλλά και υποψία, τι να κρύβεται πίσω από αυτό, για ποιον λόγο μπορεί να γίνονται όλα αυτά; Το φαινόμενο είναι πολύ βαθύτερο απ’ όσο φαίνεται… Μεγάλη ευθύνη φέρει και το σχολείο. Θα έπρεπε να παράγει πολιτισμό που θα τον εξάγει στην τοπική κοινωνία και με τη σειρά του να εισάγει με οποιοδήποτε τρόπο και μέσο ό, τι καλό συμβαίνει έξω από αυτό. Δυστυχώς όμως το μόνο που κάνει είναι να προπονεί μαθητές σ’ ένα καθαρά «εξετασιοκεντρικό» σύστημα κι όχι παράγοντας πολιτισμό. Επομένως, είναι ουτοπικό να έχουμε πολύ υψηλές προσδοκίες ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Χρειάζεται υπομονή, επιμονή, συνεχή ενημέρωση, μια αδιάκοπη προσπάθεια, μια δια βίου εκπαίδευση.
Ν.Φ.: Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα γι’ αυτήν τη συνέντευξη και να σας ευχηθούμε καλή επιτυχία και παραγωγική συνέχεια στο συγγραφικό σας έργο. Κλείνοντας, θα θέλαμε ο τελευταίος λόγος να είναι δικός σας.
Β.Π.: Κύριε Φάτσιο, κι εγώ σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας και τη τιμή που μου κάνετε. Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι δεν πρέπει να απογοητευόμαστε και ότι είμαι αισιόδοξη ότι θα ακολουθήσουν ωραίες και χαρούμενες μέρες για τα παιδιά μας. Όπως λέει κι ένας άλλος αγαπημένος ο Καζαντζάκης1 «Ο Έλληνας υπήρξε ο πρώτος άνθρωπος που έλαβε συνείδηση της αξιοπρέπειας και σήκωσε το μέτωπο μπροστά στους τυράννους και τόλμησε να πει: Όχι! Στις ισχυρότερές τους μα βάρβαρες δυνάμεις. Δύσκολος ο αγώνας της, ποτισμένος με δάκρυα και αίμα κάθε σπιθαμή ελληνικής γης, κάθε βουνό, κάθε ακρογιάλι, έχει σημαδευτεί από τα αιματωμένα αχνάρια που αφήνει πάντα η ελευθερία περπατώντας επάνω στη γης». Η ευθύνη μας επομένως, είναι μεγάλη. Γρηγορείτε και Αντισταθείτε!
ΣΥΝΤΟΜΟ BΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Θεολόγος, δημοσιογράφος, ποιήτρια, συγγραφέας. Η Βασιλική Β. Παππά γεννήθηκε στα Τρίκαλα και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ποιμαντική και Κοινωνική Θεολογία στα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης και Βελιγραδίου. Είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών διπλωμάτων από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με ειδίκευση στην Εκκλησιαστική Ιστορία και στη Χριστιανική Ηθική. Συνέχισε με doctoral research στην Ποιμαντική Ψυχολογία καταθέτοντας υποψηφιότητα στον Καθηγητή Χρήστο Βάντσο.
Απέκτησε δίπλωμα από τη Σχολή Στελεχών Παιδικών Εξοχών του Υπουργείου Υγείας Πρόνοιας, τη Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης (γραφή ΒRAILLE), το τμήμα Κοινωνικής Πρόνοιας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και τα Τμήματα Θεατρικής Εκπαίδευσης, Κουκλοθεάτρου, Αφήγησης και Μυθοπλασίας και το εργαστήρι Φώνησης της ΧΑΝΘ και μαθήματα Δημιουργικής Γραφής.
Τελείωσε το Τμήμα Σερβοκροατικής και Ρωσικής Γλώσσας του Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου.
Υπηρέτησε ως μάχιμη εκπαιδευτικός θεολόγος σε δημόσια σχολεία της επαρχίας και της Θεσσαλονίκης. Εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ως σύμβουλος Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού του ΚΕ.ΣΥ.Π. Ηγουμενίτσας όπου διοργάνωσε και πήρε
μέρος ως εισηγήτρια σε πολλές ημερίδες – διημερίδες που αφορούν στον επαγγελματικό προσανατολισμό και συντόνισε προγράμματα Αγωγής Σταδιοδρομίας. Επιμελήθηκε και παρουσίασε πολλές και ποικίλες εκδηλώσεις θρησκευτικού και πολιτιστικού περιεχομένου σε συνεργασία και με συμμετοχή εκπροσώπων των τοπικών φορέων.
Από το Μάιο του 2014 είναι τακτικό μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών
Κατηγορία/ες: Συνεντεύξεις
