Αλέκος Παπαδόπουλος: Λογική
Δημοσιεύθηκε 13/04/2020 | Από user | Σχολιάστε
Του Γ. Λακόπουλου
Ο 21ος αιώνας δεν φέρθηκε καλά στον Αλέκο Παπαδόπουλο. Πριν συμπληρωθεί η πρώτη δεκαετία του αποχαιρέτησε τη Βουλή. Δικές του επιλογές τον κατέστησαν παρατηρητή του δημοσίου βίου.
Έτσι έχασε τη βίωση της πολιτικής από μέσα στη δεύτερη δεκαετία- που αποδείχθηκε πιο συναρπαστική από όσο την περίμεναν οι πολίτικοι. Κι όμως του πήγαινε γάντι..
Αυτή η δεκαετία συμπύκνωσε το δράμα της χώρας που είχε προφητέψει, ως αποτέλεσμα των ανέμελων περιόδων της σπατάλης και της κακοδιαχείρισης που προηγήθηκαν.
Η Ελλάδα είχε ανάγκη από πολιτικούς με «στέρεη»- σκέψη, όπως θα έλεγε ο ίδιος. Αλλά δεν υπήρξαν.
Η δεκαετία μπήκε με έναν κληρονόμο στη θέση του πρωθυπουργού-που έκανε διάγγελμα με φόντο το Αιγαίο για αναγγείλει ότι οδηγεί τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο.
Βγήκε, μετά από τρία Μνημόνια, με ένα άλλο κληρονόμο στα πράγματα -σαν συγχωροχάρτι σε όσους οδήγησαν στη χρεοκοπία.
Και για τους δυο η εκλογή τους ήταν η τιμωρία τους.
Εν τω μεταξύ το ρωμαλέο κόμμα της εγχώριας Κεντροαριστεράς στο οποίο έδρασε πρωταγωνιστικά ο Παπαδόπουλος- μετά την κληρονομική περιπέτεια που το διέλυσε, παραδόθηκε σε κάποιον που δεν είχε σχέση με τους ιδρυτικούς μύθους και το μετέγραψε σε παράρτημας αντίπαλου κόμματος.
Τελικά επέστρεψε πάντα καθημαγμένο κι αυτό σε μια άλλη κληρονόμο.
Έτσι η πολιτική ζωή κύλησε στο παρακάτω σκαλοπάτι της με τάση να πάει ακόμη παρακάτω.
Εκτός από την εγκαθίδρυση της κληρονομικής Δημοκρατίας, εγκατέστησε περισσότερη μετριότητα -αλλά και αθλιότητα -στην Βουλή, πέρασε από τον νεοναζισμό του Μιχαλολιάκου και τη γραφικότητα του Λεβέντη στην κοινοβουλευτικοποίηση των κηραλοιφών του Βελόπουλου, νόμιμου κάτοχου της επιστολογραφίας του Ιησού.
Τα Μνημόνια, τα μεταναστευτικά ρεύματα και η επιστροφή της λογικής στο Μακεδονικό συνδέθηκαν με την άνοδο της Αριστεράς στην Ελλάδα ενώ παντού τελειώνει. Αλλά η διακυβέρνηση της νοθεύτηκε με τον Καμμένο.
Σ’ αυτό το ενδιαφέρον, έτσι κι αλλιώς, πολιτικό διάστημα, με τη Ιστορία να δίνει και να αφαιρεί πιστοποιητικά καταλληλότητας, ο Αλέκος Παπαδόπουλος έμεινε σχολιαστής.
Καμιά συνέντευξη, κανένα άρθρο, καμιά ομιλία σε παρουσίαση βίβλου και γυροβολιές στα στέκια των ζυμώσεων.
Μια φιλόδοξη απόπειρα να πλαγιοκοπήσει το πολιτικό σύστημα -που τον ξεπερνούσε- με εργαλείο ένα πειραματικό σχήμα στο οποίο ο ίδιος έβαζε μόνο τη έμπνευση, δεν ευδοκίμησε στις ευρωεκλογές και χάθηκε.
Ο «κυρ Αλέκος» έμεινε μόνος, μελαγχολικός και καταπονημένος. Ο στίχος του Ελύτη «εγώ φεύγω εσείς να δούμε τώρα» σφράγισε την απουσία του από τα κοινά.
Οι δημόσιες εμφανίσεις αραίωσαν, παρότι ποτέ δε έχασε την ικανότητα να ελκύει την προσοχή. Αλλά είναι φανερό ότι δεν βρίσκει πλέον νόημα στην πολιτική.
Κάπου- κάπου σκίζει το σεντόνι της αφάνειας που διάλεξε για τον εαυτό του και κουνάει το δάκτυλο στους καινούργιους πανηγυριώτες της εποχής που καμώνεται τη μεταμνημονιακή, αλλά δεν είναι.
Βραχνός προφήτης πλέον, ερημίτης του δημοσίου βίου, βγήκε απέναντι σε όσους αλλάζουν για το ευρωομόλογο που τους στερεί η Μέρκελ. Για το νέο σχέδιο Μάρσαλ που ονειρεύονται στην καλοπέραση του βίου που εξασφάλισαν με τη εύκολη πολιτική, προσκολλημένοι σε διαδοχικούς αφέντες
Για την ακρίβεια: με άρθρο του στα ΝΕΑ σημάδεψε, με το τόξο της λογικής, στο Δόξα Πατρί, τον Μητσοτάκη, τον Τσίπρα και τις ψευτοευρωπαϊκές φιγούρες του δήθεν εκσυγχρονισμού:
«Παραφρονούν οι ώρες ακούγοντας δημόσια πρόσωπα να ανευθυνολογούν τόσο απερίσκεπτα».
Σαν ποίημα ακούγεται, ελεγειακό.
Ο Αλέκος Παπαδόπουλος έγραψε μια φορά την ιστορία του ως πολιτικός. Τώρα την ξαναγραφεί ως θυμόσοφος της άδοξης κατάληξης της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας.
Σα να έχει διαγράψει τη θητεία του στη διαδρομή της, αρκείται σε μόλις 25 λέξεις για να παρουσιαστεί σε όσους στο εξής θα του ζητήσουν να αυτοβιογραφηθεί και να τους πει ποιος είναι και τι πέτυχε αυτά τα χρόνια:
«Ο Αλέκος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στο Γιρομέριον Φιλιατών Θεσπρωτίας το 1949. Δικηγόρος επί τιμή. Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας της Αδελφότητας Κερασοχωριτών Θεσπρωτίας. Σήμερα δεν έχει καμία δραστηριότητα».
