Άποψη: Ο φόβος δεν πρέπει να νικήσει…, του Κώστα Πανταζή
Δημοσιεύθηκε 24/03/2016 | Από user | Σχολιάστε
Η τρομοκρατική επίθεση της Τρίτης στην καρδιά της Ευρώπης προκαλεί, αναμφισβήτητα, θλίψη και πόνο. Ιδίως για όσους, από εμάς, οι Βρυξέλλες δεν ήταν απλά η «πρωτεύουσα» της Ευρώπης αλλά ένα σημαντικό κομμάτι της οικογένειας και της ζωής μας.
Γράφει ο Κώστας Πανταζής*
Όσοι, χθες ακόμη, αγωνιούσαμε για τους δικούς μας ανθρώπους, συγγενείς και φίλους που ζουν εκεί.
Οι βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις, αυτή τη στιγμή, ασφαλώς και έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Και οι συμψηφισμοί είναι απαράδεκτοι.
Ωστόσο, η διερεύνηση των αιτιών είναι επιβεβλημένη. Έτσι ώστε να αποτραπεί, στο μέτρο του δυνατού στο μέλλον, μια αντίστοιχη επίθεση.
Δίχως να αναιρούμε τις αρχές και τις αξίες της κοινωνικής μας συνύπαρξης.
Δίχως να υποτιμούμε και να φαλκιδεύουμε τα θεμελιώδη ατομικά και συλλογικά δικαιώματα.
Ασφαλώς, η έρευνα των αιτιών δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια απλή δημοσίευση ή αρθρογραφία σε ιστοσελίδες, ιστολόγια ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Μάλιστα δεν διεκδικώ και την αρμοδιότητα ή το αλάθητο των σκέψεων. Ούτε επιχειρώ να αποπροσανατολίσω ή να θέσω στο περιθώριο την απίστευτη ανθρώπινη τραγωδία. Σε καμιά περίπτωση.
Θέλω να κάνω μια σειρά από ερωτήματα. Ερωτήματα βασανιστικά αλλά συνάμα απλά, καθαρά, αυτονόητα, ενδεχομένως και ρητορικά.
Γιατί οι Βρυξέλλες (αλλά και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, για παράδειγμα στην Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία) ουδέποτε θεωρούνταν επικίνδυνη πόλη (τουναντίον!), όταν εδώ και δεκαετίες κατοικούσαν σε αυτές εκατοντάδες (ναι εκατοντάδες!) χιλιάδες μουσουλμάνοι; Και συνυπήρχαν αρμονικά με το γηγενές στοιχείο;
Γιατί σήμερα υπάρχει διάχυτος φόβος για τρομοκρατικά χτυπήματα σε πόλεις, που αποτελούσαν πρότυπα διαπολιτισμικής και διαθρησκευτικής συνύπαρξης; Τι μεσολάβησε στο μεταξύ;
Γιατί πρωταγωνιστές των πρόσφατων τρομοκρατικών επιθέσεων είναι και παιδιά μουσουλμάνων μεταναστών σε δυτικοευρωπαϊκές χώρες, πολλές φορές πολίτες των χωρών αυτών, που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και σπούδασαν σε αυτές;
Γιατί αισθάνονται την ανάγκη, αυτά τα παιδιά να συμμετάσχουν σε «ιερό πόλεμο» κατά της δεύτερης πατρίδας τους;
Πότε ριζοσπαστικοποιήθηκε το Ισλάμ; Ποιοι συνετέλεσαν, αποφασιστικά, στη ριζοσπαστικοποίηση του;
Ποιοι ενίσχυσαν, στο παρελθόν, τρομοκρατικές ισλαμικές ομάδες και οργανώσεις, στη λογική «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου»;
Ποιοι ενισχύουν, συνεργάζονται και εξοπλίζουν, ακόμη και σήμερα, τον ISIS (Χαλιφάτο), που είναι ο φρικιαστικός διάδοχος της Αl-Qaeda;
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα των επεμβάσεων της Δύσης στο Αφγανιστάν το 2001 και στο Ιράκ το 2003; Τι πέτυχαν;
Ποιο καθεστώς αντικατέστησε τους τρομοκράτες Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και πως υποστηρίχτηκε στην πράξη;
Ποιοι διαδέχτηκαν τον δικτάτορα Σαντάμ Χουσείν στο Ιράκ;
Γιατί μετά την επέμβαση των Αμερικανών, το Ιράκ κατακερματίστηκε και δεν παρέμεινε ενιαίο, ουσιαστικά, κράτος και ποιοι ωφελήθηκαν;
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της διεθνούς απομόνωσης του Ιράν, μετά την Ισλαμική Επανάσταση του 1979; Ποιο το όφελος για την ειρήνευση και τη σταθερότητα στην περιοχή;
Ποιον ωφελεί η ανοιχτή πληγή του Παλαιστινιακού; Γιατί δεν βρίσκεται μια λύση στη λογική της δημιουργίας και ειρηνικής συνύπαρξης Ισραηλινού και Παλαιστινιακού κράτους;
Γιατί ο Πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ, γιος του Χαφέζ αλ Άσαντ, θεωρείται δικτάτορας, σύμφωνα με τη Δύση, ενώ σύμφωνα με τη Ρωσία όχι; Γιατί η Δύση έκανε τα πάντα να τον αποσταθεροποιήσει και να τον ανατρέψει και η Ρωσία τα πάντα να τον προστατεύσει; Γιατί, αντίστοιχα, δεν είναι δικτάτορες οι εμίρηδες του Κόλπου; Γιατί, αντίστοιχα, δεν είναι δικτάτορες οι Σαουδάραβες του οίκου των Σαούντ; Γιατί η Δύση συνεργάζεται αγαστά με αυτούς; Υπάρχει σύνδεση των εμίρηδων και των ηγεμόνων της Σαουδικής Αραβίας με τον ISIS; Υπάρχει σχέση του τουρκικού παρακράτους με τον ISIS;
Τι εννοούσε ο Λίβυος (δικτάτορας κατά τα άλλα) Μουαμάρ Καντάφι λέγοντας στους Δυτικούς ότι «αν με ανατρέψετε, θα έχετε να κάνετε με τζιχαντιστές»; Τί συνέβη στη Λιβυή μετά την ανατροπή Καντάφι; Γιατί έχει παραδοθεί στο εμφυλιοπολεμικό χάος;
Τα ερωτήματα αυτά είναι ενδεικτικά. Μπορούμε να γράφουμε ολόκληρες σελίδες ερωτημάτων.
Ας αναλογιστεί ο αναγνώστης αυτά τα ερωτήματα.
Ας τα αναλογιστούν, ιδίως, όσοι λαμβάνουν τις κρίσιμες, για μας τους πολίτες, αποφάσεις και ας επεξεργαστούν ορθές λύσεις και πολιτικές.
Ένα είναι σίγουρο.
Ο φόβος δεν πρέπει να νικήσει…
*Ο Κώστας Πανταζής είναι μέλος της ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ και Γραμματέας του Τομέα Εργασίας
Κατηγορία/ες: Απόψεις, Επικαιρότητα, Πολιτική
