Το ημερολόγιο έδειχνε 10 Μαρτίου, όταν η Παναχαϊκή διέλυε με 7-0 τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, που με 19 ήττες σε 20 παιχνίδια ήταν ο σάκος του μποξ για την κατηγορία, αλλά δεν το είχε παρατήσει. Η πανδημία θέριζε στην Ιταλία, όμως στην Ελλάδα παρότι είχαμε το πρώτο καταγεγραμμένο κρούσμα από τις 26 Φεβρουαρίου, κανείς ασθενής με κορωνοϊό δεν είχε καταλήξει ακόμα.
Σκεφτείτε το λίγο. Σε αυτούς τους 8 (και πλέον μήνες), εκατοντάδες ποδοσφαιριστές και εργαζόμενοι δεν πήραν ούτε ευρώ από τις ομάδες τους. Μόνο κάποιοι, ελάχιστοι, από ομάδες που είναι καλοπληρωτές, παίρνουν τον μισθό τους ή έστω το επίδομα των 500€.
Κάποιοι κατάφεραν να πάρουν μεταγραφή, να υπογράψουν σε άλλη ομάδα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Κάποιοι μετακόμισαν, κάποιοι πήραν μαζί τις οικογένειες τους και σίγουρα όλοι τους έχουν καθημερινά έξοδα, δάνεια, βασικές ανάγκες που πρέπει να καλύψουν. Από τις 10 Μαρτίου, όλοι αυτοί βρίσκονται στον αέρα, βλέποντας τους πολύ πιο πλουσιοπάροχα αμειβόμενους συναδέλφους τους στην Super League, να εργάζονται και να πληρώνονται κανονικά. Εκείνοι, μόνο βλέπουν. Βλέπουν και περιμένουν. Μόνο που σε λίγο δεν θα υπάρχει κάτι άλλο πια για να περιμένουν.
Το Σαββατοκύριακό που μας πέρασε ο ΠΣΑΠ αποφάσισε να πάρει μία σημαντική πρωτοβουλία. Τα μέλη του αποφάσισαν ομόφωνα να κάνουν «στάση εργασίας» και οι αγώνες της Super League ξεκίνησαν με μονόλεπτη καθυστέρηση εις ένδειξη διαμαρτυρίας για τον διαχωρισμό που υφίστανται οι παίκτες των χαμηλότερων κατηγοριών. Αλήθεια, αυτό το ηχηρό μήνυμα έφτασε στα αυτιά της κυβέρνησης; Κι αν ναι, τι σκοπεύουν να κάνουν;
Διότι εδώ μιλάμε για ένα μοναδικό φαινόμενο σε όλη την Ευρώπη. Μόνο στην Ελλάδα παίζει μπάλα μόνο η ελίτ και όλες οι υπόλοιπες κατηγορίες παραμένουν με λουκέτο.
Αν συνεχιστεί για λίγο ακόμα αυτό το πράγμα, τότε οι περισσότερες από αυτές τις ομάδες θα αφανιστούν, θα διαλυθούν. Και μαζί τους θα παρασύρουν στην ανεργία, την φτώχεια και την ανέχεια ένα σωρό οικογένειες που εξαρτώνται επαγγελματικά από αυτές.
