Να μην συμβιβαστούμε με το δίωρο!
Δημοσιεύθηκε 09/03/2015 | Από user | Σχολιάστε
Των Α. Μαντζούτσου, Ε. Καραπάνου, Σπ. Μητσέλου
Αν υπάρχει ένα αίτημα που αποτελεί κομβικό σημείο με την έννοια πως σε αυτό συναντιούνται επιμέρους διεκδικήσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας, αυτό είναι η απόσυρση του δίωρου. Δύο χρόνια εφαρμογής του είναι αρκετά για να αποκαλύψουν την παραλυτική του επίδραση στην εκπαιδευτική λειτουργία και σε οποιαδήποτε προσπάθεια αναβάθμισής της. Η ενδεχόμενη διατήρησή του και την επόμενη χρονιά – τώρα με Κυβέρνηση της Αριστεράς – θα το παγιώσει θεσμικά και πρακτικά στη λειτουργία των σχολείων και θα το «νομιμοποιήσει» στη συνείδηση των ίδων των εκπαιδευτικών.
Ας προσπαθήσουμε να γυρίσουμε τη μνήμη μας περίπου δύο χρόνια πίσω στις 23 Απρίλη του 2013. Την ημέρα αυτή και ενώ τα σχολεία έκλειναν για τις διακοπές του Πάσχα, η Κυβέρνηση των Σαμαροβενιζελοκουβέληδων επιβάλλει την αύξηση του εκπαιδευτικού ωραρίου κατά δύο ώρες με στρατηγικό στόχο τη μείωση του κόστους της δημόσιας εκπαίδευσης.
Μπορούμε τώρα να δούμε με ψυχραιμία και ειλικρίνεια – χωρίς σκοπιμότητες και υποκρισία – τις επιπτώσεις αυτού του μέτρου στην απορρύθμιση της σχολικής καθημερινότητας: Περιπλανώμενοι καθηγητές μετακινούνται από σχολείο σε σχολείο για την συμπλήρωση ωραρίου, τοποθετούνται για να καλύψουν κενά, ανακαλούνται για να καλύψουν άλλα, και πάλι επανατοποθετούνται αλλάζοντας τμήματα και μαθητές κάθε εβδομάδα και -ω του θαύματος – πάλι “κενά” και το ωρολόγιο πρόγραμμα των σχολείων «στον αέρα» μέχρι τα Χριστούγεννα. Σύγχυση και τραγελαφικές εικόνες στην κατανομή και ανάθεση μαθημάτων στις ειδικότητες, δηλητηρίαση του κλίματος στους συλλόγους και υποβάθμιση του γνωστικού αντικειμένου σε μέσο συμπλήρωσης ωραρίου· Φιλόλογοι διδάσκουν Θρησκευτικά, Πληροφορικοί τα Μαθηματικά και η Ιστορία κατ’ αποκοπή στους ξενόγλωσσους. Το αποτέλεσμα : εκπαιδευτικοί με δέκα διαφορετικά αντικείμενα μετακινούνται σε διαφορετικά σχολικά περιβάλλοντα και μαθησιακά επίπεδα.Τα προβλήματα αυτά βιώνονται με ιδιαίτερα έντονο τρόπο στα λεγόμενα «μικρά» σχολεία, τα αποδεκατισμένα από μόνιμο προσωπικό ακόμη και για τις βασικές σχολικές λειτουργίες, εφόσον δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσουν πλήρες ωράριο, που, αν και απέφυγαν την κατάργηση ή συγχώνευση, γνωρίζουν τώρα την περαιτέρω απαξίωσή τους σε βάρος ττης εκπαίδευσης των παιδιών των φτωχών ή αγροτικών περιοχών. Όλα τα παραπάνω – που κανείς δεν τα αμφισβητεί – υπονομεύουν και την ποιότητα της δουλειάς του εκπαιδευτικού και υποβαθμίζουν την εικόνα που έχει ο ίδιος και η κοινωνία για το ρόλο του.
Δεν πρέπει, ακόμη, να λησμονούμε ότι ο στρατηγικός στόχος του επιπλέον δίωρου ήταν η έμμεση « απόλυση » των αναπληρωτών και των ωρωμισθίων εκπαιδευτικών, οι οποίοι για χρόνια μετακινούνταν στις εσχατιές της Ελλάδας μπαλώνοντας τις τρύπες του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Πρόκειται για συναδέλφους μας που στην πραγματικότητα «απολύθηκαν» και θα πρέπει να στηριχθούν από την εκπαιδευτική κοινότητα και αυτοί, εξίσου με τους «διαθέσιμους». Η αποκατάσταση αυτής της αδικίας μέσω μόνιμων διορισμών προϋποθέτει απελευθέρωση θέσεων που μόνο η απόσυρση του δίωρου μπορεί να εξασφαλίσει. Ένα επιπλέον κέρδος μιας τέτοιας προοπτικής θα είναι η «απελευθέρωση» των μεταθέσων, κυρίως για εκπαιδευτικούς που έχουν εγκλωβιστεί για χρόνια σε παραμεθόριες ή μακρινές περιοχές, κάποιοι από τους οποίους έχουν εξωθηθεί σε παραίτηση ή άδεια άνευ αποδοχών λόγω των ισχνών απολαβών και κυρίως των μεγάλων αποστάσεων από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Δεν πρέπει τέλος, να μας διαφεύγει ότι το επιλέον δίωτο συνιστά μείωση του κόστους της εργασίας τους (αύξηση διδακτικών ωρών χωρίς αντίστοιχη αποζημίωση) γεγονός που βιώνεται από τους εκπαιδευτικούς ως επιπλέον οικονομική τους υποτίμηση ύστερα από την πρηγηθείσα κατά ένα χρόνο συρρίκνωση των απολαβών τους (μείωση μηνιαίων απολαβών κατά 1/3 και συνολικού εισοδήματος κατά 1/2).
Το εκπαιδευτικό κίνημα με τη δράση συνέβαλλε εδώ και δυο χρόνια στην αποδόμηση των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων για την Εκπαίδευση και στην πολιτική ανατροπή της 25ης Ιανουαρίου. Ένα κλίμα ανακούφισης και ανάτασης έχει προκληθεί ήδη στα σχολεία από το «πάγωμα» της αξιολόγησης, την κατάργηση της Τράπεζας θεμάτων και την βεβαίωση για επαναπρόσληψη των «διαθεσίμων». Δεν υπάρχει, ωστόσο, κανένας λόγος να υποστείλουμε τώρα τη σημαία της διεκδίκησης για απόσυρση του δίωρου, την ώρα που διαμορφώνονται ευνοϊκές συνθήκες σε πολιτικό επίπεδο, όταν την υψώναμε μέσα στο αντίξοο περιβάλλον των μνημονιακών Κυβερνήσεων με κίνδυνο το εργασιακό μας μέλλον. Άλλωστε το εγχείρημα της αντι-λιτότητας στην Ευρώπη, το οποίο εκφράζεται από την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να στηρίζεται στην απόσυρση των διεκδικήσεων του κινήματος, αλλά αντίθετα στην προώθηση και την ξεδίπλωσή τους, η οποία «νομιμοποιεί» και στηρίζει τις Κυβερνητικές πολιτικές ενάντια στη μνημονιακή Ευρώπη.
Μαντζούτσου Αλεξάνδρα (Πρόεδρος ΕΛΜΕ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ)
Καραπάνος Ευάγγελος (Πρόεδρος ΕΛΜΕ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ)
Μητσέλος Σπύρος (Γραμματέας ΕΛΜΕ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ)
Κατηγορία/ες: Απόψεις
