Όταν οι σκέψεις επανέρχονται
Δημοσιεύθηκε 25/01/2021 | Από user | Σχολιάστε
Του Άλκη Φατσιου , δικηγόρου
Πολλές φορές (μάλλον πρέπει να συμβαίνει σε όλους τους επιμελώς ατάκτως σκεπτόμενους …) επανέρχονται για κάποιο λόγο (που δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζεις)… σκέψεις παλαιότερες είτε πλήρως διαμορφωμένες είτε ευρισκόμενες υπό διαμόρφωση ή έστω σε εμβρυακή μορφή .. Υπό το βάρος μιας όμοιας συναισθηματικής διαδικασίας, αισθάνομαι την ανάγκη να αναδημοσιεύσω τώρα στο προφίλ μου – που παλαιότερα είχε δημοσιευτεί στον έντυπο τύπο – ένα κείμενο του ADRADE με τίτλο ” Ο ΠΟΛΎΤΙΜΟΣ ΧΡΌΝΟΣ ΤΩΝ ΩΡΙΜΩΝ”. Στο κείμενο αυτό, ασεβως ποιών.. προσέθεσα, ως εισαγωγή έναν προσωπικό μονόλογο με γενικό τίτλο , όπως παρακάτω :
” ΜΝΉΜΗ, ΚΥΟΦΟΡΊΑ, ΓΕΝΝΉΜΑΤΑ ”
( Από τη διαδρομή του χρόνου )
Του Άλκη Φατσιου – Δικηγόρου
Αύγουστος μήνας … ” σωτήριον έτος ” 2011. Στην Αμοργό . Μνήμες παλιές αγαπημένες, διαδρομή αέναη στη φόρτιση, στο όνειρο, στο όραμα – κατά κανόνα ανέφικτο – στην ουτοπία με απόλυτη συνειδητοποίηση και γνώση, του μάλλον ανέφικτου αυτής, αλλά ταυτόχρονα βιωματική ανάγκη η επιδίωξη της, το κυνήγι της…
Κάθε μέρα που διαβαίνει, κάθε στιγμή, άλεσμα στη μνήμη, αξιολόγηση απόψεων, θεωριών, γεγονότων και εν τέλει ΕΜΠΕΙΡΊΑ και εν τέλει ΩΡΊΜΑΝΣΗ… Στον απόκρημνο και υψηλό βράχο της Αμοργού, στόχευση στη θέα και… αιώρηση… Αιωρουμαι εις το δυσδιάκριτο εως ανύπαρκτο όριο μεταξύ γης και ουρανού, ανθρώπινου και υπερβατικού… Ακροβατώντας στα παραπάνω , φθάνει στα χέρια μου το παρακάτω ΈΞΟΧΟ κείμενο του MARIO DE ADRADE (ποιητή, συγγραφέα, δημοσιογράφου και μουσικολόγου από τη Βραζιλία ) που αδηριτη ανάγκη ( μετά την παράθεση του ” εσωτερικού μου μονολόγου ” )
με κάνει να μοιραστώ μαζί σας, παραθέτων αυτό αυτούσιο, προσυπογράφων κάθε λέξη του, κάθε φράση του, κάθε νόημα του, πνευματικά προϊόντα επίπονης εξόρυξης. Άλλωστε, πάντοτε μου άρεσαν οι καθρέπτες και μάλιστα αυτοί των δύο όψεων… Το μόνο που μπορώ να κάνω με το κείμενο αυτό, είναι να ελπίζω(για όλους μας) στο ταρακούνημα της σκέψης, στη δημιουργία ρωγμών και εν τέλει στο μεγάλωμα της μειοψηφίας… Ιδού λοιπόν το κείμενο…
Ο ΠΟΛΎΤΙΜΟΣ ΧΡΌΝΟΣ ΤΩΝ ΩΡΙΜΩΝ
” Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ότι έχω ζήσει έως τώρα… Αισθάνομαι όπως το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες : τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση. Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχω με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμενοι εγωισμοι . Δεν ανέχομαι τους χριστιανούς και τους καιροσκόπους . Με ενοχλεί η ζήλεια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματά τους. Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι , δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την … επικεφαλίδα. Ο χρόνος είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα… Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που να μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους .
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια, την ειλικρίνεια. Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυριζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων… Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή. Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει…
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδηση μου και τους αγαπημένους μου… ”
Τόπος και χρόνος αντιγραφής : Ήρεμος και έρημος λιμήν 22/1/2012 .
Και για το σήμερα : 23/1/2021 στον ίδιο ( κατά Θουκιδιδη ) Ήρεμο και έρημο λιμένα .
Κατηγορία/ες: Απόψεις
