Η εποχή της Χιμαίρας: Κατόρθωμα ή προνόμιο;, του Δημήτρη Θωμάζου
Δημοσιεύθηκε 05/09/2018 | Από user | Σχολιάστε
Θα τολμήσω , να προσπαθήσω να βάλω σε μία σειρά , όσα αντιλαμβάνομαι και για όσα έχω καταλήξει σε κάποιες απόψεις.
Επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά ότι δεν διεκδικώ το «αλάθητο» αλλά έχω το θάρρος της γνώμης μου.
Πολλά είναι εκείνα που … τα μπερδεύουμε με κάτι άλλο , εντελώς διαφορετικό και παραποιούμε το νόημα των λέξεων και φράσεων … χωρίς να το κάνουμε συνειδητά.
Όλα ξεκινούν από τα μάτια.
Αντικρίζουμε κάποιον , ο οποίος , μας προδιαθέτει ευχάριστα η παρουσία του.
Μας μαγνητίζουν , σε πρώτη φάση , το παρουσιαστικό και τα χαρακτηριστικά του
Αυτό μας κεντρίζει το ενδιαφέρον , ούτως ώστε , να παρακολουθήσουμε τις κινήσεις του , τον «αέρα» του και την συμπεριφορά του απέναντι στους άλλους.
Εφόσον όλα αυτά μας ικανοποιούν προσπαθούμε να μάθουμε περισσότερα για εκείνον.
Στην συνέχεια μελετάμε και πιθανούς τρόπους προσέγγισης.
Όταν φτάσουμε σε αυτό το στάδιο … μιλάμε για έναν «πόθο» και τίποτε άλλο.
«Θέλω» να τον γνωρίσω … «θέλω» να τον πλησιάσω.
Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε ούτε τον χαρακτήρα του , ούτε να εκτιμήσουμε τον εσωτερικό του κόσμο.
Από απόσταση αυτό είναι φύση αδύνατο να συμβεί. Μόνο απόψεις τρίτων προσώπων έχουμε και αυτές πιθανόν … «μη αντικειμενικές».
Περνάμε στο επόμενο στάδιο , κατά το οποίο ερχόμαστε σε επαφή με το «αντικείμενο του πόθου» μας.
Υπάρχει πλέον άμεση προσέγγιση , για να τον αξιολογήσουμε και έχουμε μια πρώτη θολή εικόνα.
Συνήθως , σε αυτή την φάση , όλοι παρουσιάζονται ιδανικοί , εφόσον και εκείνοι επιθυμούν το ίδιο. Εάν δεν το επιθυμούν η γνωριμία θα είναι πολύ σύντομη.
Ίσως να μην θέλουν εκείνο που ζητάς εσύ αλλά εάν ανταποκριθούν , σίγουρα κάτι θέλουν.
Εάν συμπέσουν οι επιθυμίες και ταιριάξουν …. κατά κάποιον τρόπο … τα χνώτα τότε αρχίζει μια χρονική περίοδος προσέγγισης και εδραίωσης κάποιας «σχέσης».
Οφείλω να ομολογήσω ότι στην εποχή μας , η χρονική αυτή περίοδος , ελαττώθηκε σημαντικά ή … εξαλείφθηκε. Γι αυτό και οι επιλογές μας είναι γρήγορες και λανθασμένες τις περισσότερες φορές.
Ας το προσπεράσουμε αυτό.
Σε αυτή την φάση θεωρείσαι «ερωτευμένος». Και ο συγκεκριμένος άνθρωπος όλα τα βλέπει «ρόδινα» … ακόμα και όταν … δεν είναι.
Εάν προχωρήσει η «σχέση» και υπάρχει μία αμοιβαία έλξη … ίσως και όχι αμοιβαία , μερικές φορές … «λαμβάνει χώρα» ένα συναίσθημα που χαρακτηρίζουμε ως «Πάθος».
Έντονο συναίσθημα και πάει «χέρι – χέρι» με το «ερωτευμένος». Μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε ακραίες καταστάσεις χωρίς ίχνος ενοχής.
Εάν συνεχιστεί αυτό και προστεθούν . στο πέρασμα του χρόνου , ή εμπιστοσύνη , ο σεβασμός , ο θαυμασμός και η αίσθηση … του «εμείς» και όχι του «εγώ»… τότε ακολουθεί και το «μοιράζομαι».
Εφόσον ζήσεις με το άτομο αυτό πολλές στιγμές (καλές και κακές) και πιστεύεις ότι τον έχεις γνωρίσει αρκετά καλά … περνάς δειλά – δειλά στο επόμενο επίπεδο που είναι η «αγάπη».
Σε κατακλύζει ένα αίσθημα ολοκλήρωσης και νιώθεις ευλογημένος.
Τότε και μόνο τότε μπορείς να μιλήσεις για αγάπη. Εάν χρησιμοποιήσεις την λέξη αυτή νωρίτερα …ή έχεις τον «σκοπό» σου … ή … έχεις μπερδέψει τις έννοιες.
Με το πέρασμα των χρόνων , το πάθος , ελαττώνεται και αυτό είναι λογικό.
Το πάθος δεν είναι «κάτι» που έχει ανεξάντλητη διάρκεια. Το κενό όμως καλύπτει η αγάπη και η ανάγκη της συντροφικότητας με τον συγκεκριμένο άνθρωπο.
Προσοχή τώρα σε κάτι.
Με την παρουσία ενός νέου «Πόθου» , έξω από την σχέση αυτή , η αγάπη είναι πολύ πιθανό να ταλανιστεί.
Εάν δε μετατραπεί και σε «πάθος» … μπορεί να την συνθλίψει εντελώς.
Θέλω να προσέξετε το … «Εάν» … γιατί έχει σημασία.
Εάν η αγάπη και το δέσιμο είναι πολύ δυνατό , δεν πρόκειται ποτέ να βρει χώρο , για να αναπτυχθεί , νέος πόθος ή πάθος.
Εάν συμβεί σημαίνει ή … ότι δεν υπήρξε ποτέ … ή … κάποιος από τους δύο είχε βολευτεί μέχρι να βρει κάτι καλύτερο …ή … εθελοτυφλούσε νομίζοντας ότι είχε βρει το ιδανικό (μιας και δεν είχε άλλο μέτρο σύγκρισης).
Δεν έχει απολύτως καμία σημασία ποιος από τους δύο φταίει.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι … όταν «κάτι» είναι αδύναμο …τι τώρα …τι αύριο … τι μεθαύριο … κάποτε θα συνέβαινε.
Οπότε … όσο πιο σύντομα … τόσο το καλύτερο.
Θέλω να τονίσω ότι μπορεί να τα βλέπετε , όλα τα παραπάνω , σε μία σειρά η κατηγοριοποιημένα , όμως σε καμία περίπτωση , δεν τα αντιλαμβάνεται τόσο μεθοδικά ο ανθρώπινος νους την συγκεκριμένη στιγμή.
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι τα συναισθήματα δεν υπόκεινται σε κανόνες ή αξιώματα.
Έχουν την δική τους «λογική» ή … αν το θέλετε … τον δικό τους «παραλογισμό»
Θα «κλείσω» με ένα «απόσταγμα»
Το να ξέρεις να αγαπάς …
… ΔΕΝ είναι «τέχνη» …
… ΔΕΝ είναι «κατόρθωμα» …
… ΕΙΝΑΙ «προνόμιο».
Προνόμιο εκείνων , που το συναίσθημα , απλά “αναβλυζει” …. δίχως “άντληση” , δίχως προσπάθεια, δίχως προσποίηση.
Απλά… “Είναι στην φύση τους”.
Αυτά τα λίγα είχα να πω , σαν προσωπική άποψη και εύχομαι να μην σας μπέρδεψα περισσότερο από ότι … ήδη είμαστε … όλοι μας.
Δημήτρης Θωμάζος
Κατηγορία/ες: Απόψεις
