Συνέντευξη του π. Ηλία Μάκου στην “Ορθόδοξη Αλήθεια” για το ιστορικό Σούλι
Δημοσιεύθηκε 20/03/2019 | Από user | Σχολιάστε
Συνέντευξη του π. Ηλία Μάκου στο δημοσιογράφο Σωτήρη Λέτσιο δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην εφημερίδα “Ορθόδοξη Αλήθεια”. Αφορμή στάθηκε η βράβευση έργου του π. Ηλία για το ιστορικό Σούλι. Σε ερώτηση του δημοσιογράφου τι μήνυμα έρχεται στις ημέρες μας από τον ηρωισμό των Σουλιωτών τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι τους Σουλιώτες δύο πράγματα δεν τους άφηναν να δουλωθούν: Η αξία της ελευθερίας και η πίστη στο Θεό. Με την προγονική κληρονομιά να τους καίει τα στήθη και με την Ορθοδοξία να τους φλογίζει την καρδιά έμειναν μεγάλοι και ελεύθεροι. Και ας ήταν πολιορκημένοι και καταπιεσμένοι από τα δεινά και τις κακουχίες. Στα μάτια και στο πρόσωπό τους ζωγραφίζονταν η αποφασιστηκότητά τους ή να νικήσουν ή να πεθάνουν. Και κατόρθωσαν πεθαίνοντας να νικήσουν.
Ήταν αδούλωτες ψυχές, που δεν πρόδωσαν τους ατίμητους θησαυρούς της Πατρίδας και μάτωσαν και θυσιάστηκαν για την πνευματική και την πατριωτική απελευθέρωση. Απαντώντας σε ερώτηση του κ. Λέτσιου πως αποφάσισε να χειροτονηθεί ιερέας, σημείωσε: “Η είσοδός στην ιεροσύνη δεν ήταν μια στιγμιαία απόφαση, αλλά μια “βασανισιτκή” διαδικασία.
Πέρα από τα τετριμμένα, που λέμε σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ότι μας ώθησε ο πόθος να υπηρετήσουμε το Θεό, αυτό είναι μια προϋπόθεση βέβαια, συνήθως λειτουργεί ένα σύνολο προσωπικών, κοινωνικών και πνευματικών συνθηκών, αφορμών και αν θέλετε και ανασφαλειών, που οδηγούν σ’ αυτή την επιλογή, που ωστόσο, για μένα ποτέ δεν υπήρξε απομακρυσμένη προοπτική. Και κατά τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο και κατά την επαγγελματική μου δραστηριότητα επί 20 και πλέον χρόνια ως δημοσιογράφου, πάντοτε έψαχνα και έβρισκα κάτι από την παρουσία του Θεού. Μα, κάποια στιγμή, κατάλαβα, ότι τον ζητούσα ολόκληρο.
Και αυτό, για να ξεχύσω τον πόνο μου για την αλλοτρίωση και την πολτοποίησή μου. Αφού πρώτα έζησα εσωτερικά τη δική μου μοναχικότητα και ανακάλυψα τη γύμνια μου, τράβηξα μακριά, στο απύθμενο βάθος, αλλά και στο αμέτρητο ύψος της ιεροσύνης για να βρω το Θεό. Και συνεχώς, μέσα στην ερημιά της ζωής, που έχει πολλές γωνιές και πολλές καμπές, καρτερώ τη συντροφικότητά του. Έστω και αν αναμετριέμαι με τη σκληρή πραγματικότητα και γεύομαι μέχρι τα κατάβαθα την οδύνη των αδυναμιών μου”.
Κατηγορία/ες: Συνεντεύξεις
