Του π. Ηλία Μάκου
Μέσα από μια τραγική, τραγικότατη ιστορία, τον πνιγμό στον ποταμό Άραχθο δύο παιδιών, 12 και 14 ετών, αναδείχθηκε ότι ακόμη υπάρχουν άνθρωποι με καρδιά, που δεν κοιτάνε μόνο τον εαυτούλη τους, αλλά είναι έτοιμοι ακόμη και να θυσιαστούν για τους άλλους. Είναι οι ήρωες της καθημερινότητας, που μπορεί να τους προσπερνάμε, αλλά τον μεγαλείο τους φανερώνεται.
Μας έβαλε τα γυαλιά ο 14χρονος, που όταν είδε τον 12χρονο φίλο του να πνίγεται, βούτηξε μέσα στα νερά για να τον σώσει. Και τελικά έχασε τη ζωή του και αυτός. Αλλά θα μας διδάσκει πάντοτε αυτό το παιδί ότι ο δεσμός της φιλίας είναι ιερός και δεν είναι ευκαιριακές και επιδερμικές σχέσεις, είναι αυτοθυσία, που την επέδειξε χωρίς φόβο και εν τέλει του στοίχισε την ίδια τη ζωή του.
Μας έβαλε τα γυαλιά ο βιοπαλαιστής Αλβανός (από το Βεράτι) μετανάστης Γκόγκαν Λεβιάν, που χωρίς δεύτερη σκέψη και με κίνδυνο της ζωής του βούτηξε στα νερά του Αράχθου, για να σώσει τα δύο παιδιά. Τα λόγια του αφοπλιστικά και «χαστούκι» για όσους αντιμετωπίζουν ρατσιστικά και υποτιμητικά τα άτομα αλβανικής ή άλλης καταγωγής: «Δεν με νοιάζει ποιοι είναι, τι ράτσα, τι θρησκεία. Εγώ είμαι ξένος, αλλά είμαι άνθρωπος. Έκανα αυτό που θα έκανε κάθε πατέρας. Μόνο σκέφτομαι τα παιδιά».
Μας έβαλαν τα γυαλιά οι οικογένειες των αδικοχαμένων παιδιών, που μέσα στον πόνο τους σκέφτηκαν από τον θάνατο των σπλάγχνων τους να χαρίσουν φως και ελπίδα ζωής σε συνανθρώπους, χαρίζοντας τα όργανά τους . Τι κορυφαία αγάπη, μέσα στη συντριβή!
Πολλοί ομιλούν για ανθρωπιά. Λίγοι, όμως, αποδεικνύουν ότι έχουν πάρει απόφαση να ζουν με ανθρωπιά, να σκέπτονται με ανθρωπιά, να ενεργούν με ανθρωπιά.
Το θλιβερό περιστατικό στον Άραχθο, με τα δύο νεκρά παιδιά, δείχνει, μέσα στον απόηχο της μαυρίλας ότι, και είναι μια χαραμάδα αισιοδοξίας αυτό, η παρακμή, που όλο και απλώνεται, δεν τους επηρεάζει όλους.
Δεν έχει προσβληθεί όλος ο κοινωνκός ιστός από τον κακοήθη όγκο της αλλοτρίωσης. Δεν έχουν ξεκοπεί όλοι από τα ζωντανά ορμάτα της ζωής και τις αξίες της.
Ευτυχώς, υπάρχουν και αυτοί, που δεν είναι στενόκαρδοι, μικρόψυχοι ασπάλακες (τυφλοπόντικες) στα λαγούμια της ηθικής βρωμιάς και αδιαφορίας.
Αν γίνουμε όλοι ανθρώπινοι και σωστοί, τότε θα φέρουμε την αλλαγή στην κοινωνία. Γιατί ο καλός και αγνός άνθρωπος, είναι ο μόνος αληθινός επαναστάτης σ’ αυτό τον κόσμο. Απέναντι στις φρούδες ελπίδες, ας αντιτάξουμε την αποφασιστική αναζήτηση της ανθρωπιάς, όπως την ανακαλύψαμε στα πρόσωπα των ηρώων (χωρίς εισαγωγικά) του Αράχθου.
Η ανθρωπιά είναι ένας τρόπος ζωής, ένα βίωμα καθημερινής άσκησης, ένα κατόρθωμα ελευθερίας. Αν μας ενδιαφέρει να ανακάμψουμε και να ξεφύγουμε από το μάγγανο του εξευτελισμού και να ξαναβρούμε την υπαρκτική μας οντότητα, μας χρειάζεται να αγκαλιάσουμε τα ερείσματά μας, εκείνα που αποκαθηλώσαμε και τα ρίξαμε στους σκύλους.
Η αληθινή μας δύναμη είναι να ξαναγίνουμε αυτό που είμαστε, δηλαδή Άνθρωποι, όχι στη θεωρία, αλλά στην πράξη.
Πηγή: Εφημ. “Political”, 20-6-2025
