Του π. Ηλία Μάκου
Το ότι περνάει βαθιά κρίση η κοινωνία μας φαίνεται, εκτός από τις εγκληματικές πράξεις που καθημερινά μαθαίνουμε, και από το γεγονός ότι δεν υπάρχει σεβασμός ανάμεσα στους ανθρώπους.
Τα περιστατικά πολλά. Ένα από αυτά το εξής, όπως έχει καταγραφεί στην επικαιρότητα. Έξω από υποκατάστημα Εθνικής 18χρονς έκρινε ότι 72χρονη γυναίκα του «πήρε» τη σειρά. Άρχισε να την υβρίζει σκαιότατα με ακατανόμαστες φράσεις, αλλά δεν περιορίστηκε μόνο σ’ αυτό. Τη χτύπησε, η γυναίκα έπεσε στο έδαφος και τραυματίστηκε σοβαρά, με αποτέλεσμα να νοσηλευθεί σε ΜΕΘ.
Φαινόμενο πια συνηθισμένο η έλλειψη σεβασμού, που δεν δείχνει μόνο απουσία αξιών, αλλά και σύγχυση φρενών.
Ο παραλογισμός και η σκότιση στη χάραξη βασικών γραμμών συμπεριφοράς, στην αντίληψη περί της ζωής και γενικά στην αντιμετώπιση της πραγματικότητας, έχει μεταβάλλει τη ζωή μας σ’ ένα ατέλειωτο μαρτύριο και φρενοκομείο.
Η έλλειψη σεβασμού ξεκινάει από τα μικρά και φτάνει στα μεγάλα. Γίνεται τρόπος ζωής και καθιερώνεται σαν νέο «ήθος» στην εποχή μας.
Ο ηθικός αποπροσανατολισμός της εποχής μας είναι ένας βασικός παράγοντας όχι μόνο της έλλειψης σεβασμού, αλλά και της εγκληματικότητας. Η αποδέσμευση από τις ηθικές επιταγές δεν έγινε πηγή προόδου, όπως πολλοί διακήρυτταν, αλλά οδήγησε στη σημερινή κρίση. Γιατί όταν ο άνθρωπος εκτροχιαστεί, φθάνει στην καταισχύνη.
Οι κανόνες της ηθικής συμπεριφοράς μας στην κοινωνία σκοπό έχουν να μας προφυλάξουν από τις ασυδοσίες τις δικές μας και των άλλων και να μας εξασφαλίσουν κοσμιότητα και αξιοπρέπεια. Πρόκειται για μια εκούσια αυτοδέσμευση, της οποίας τα αποτελέσματα φαίνονται στις εκδηλώσεις μας.
Αν αφήσουμε τον εαυτό μας να γίνει ατίθασος, σκληρός και άθλιος, αισχρός δούλος των ενστίκτων του, τότε ξυπνά το θηρίο που κοιμάται μέσα μας και ορμά και τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί στη μανία του.
Το επίπεδο του πολιτισμού μας αποδεικνύεται από τη μερίδα της ανθρωπιάς που αφήνουμε να γευθούν οι άλλοι άνθρωποι. Και η ανθρωπιά δεν στεριώνει ούτε με τα δεκανίκια του καπιταλισμού, ούτε με τη βία του προλεταριάτου.
Είναι ευπαθές άνθος που φυτρώνει μέσα στο θερμοκήπιο της καρδιάς. Η ανθρωπιά είναι κατάσταση ψυχής, είναι έκφραση εσωτερικής αναγέννησης που δυστυχώς την πνίγουμε μέσα στο βούρκο μας.
Η ριζική θεραπεία του κακού που προκύπτει και από την έλλειψη αυτο-σεβασμού και ετερο-σεβασμού δεν βρίσκεται στα χέρια της αστυνομίας ή του νόμου. Βρίσκεται στα χέρια τα δικά μας. Βρίσκεται στη διάπλαση από την οικογένεια και το σχολείο χαρακτήρων ορθά προσανατολισμένων.
Είναι, ανάγκη, λοιπόν να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Βασικά μας χρειάζονται αρχές που θα μας ωριμάσουν σαν προσωπικότητες και θα μας κάνουν δυνατούς για την αντιμετώπιση της ζωής.
Δεν αρκεί να στηλιτεύουμε το κακό. Πρέπει και να το αποφεύγουμε. Και για την αποφυγή του κακού βασική προϋπόθεση είναι ο σεβασμός στον εαυτό μας και στο συνάνθρωπο.
Αλλιώς η βία θα μεγαλώνει και η αγριότητα θα σκληρύνεται κι εμείς θα βρισκόμαστε στη μέση διάφορων γεγονότων φρίκης. Και η κοινωνία μας θα ταλαντεύεται και η ζωή μας θα ταλανίζεται. Όσο είναι, λοιπόν, καιρός ας νιαστούμε. Ας διδαχθούμε και ας διδάξουμε.
Πηγή: “Political” 23-10-2025
