Του π. Ηλία Μάκου
Πολύς λόγος, και δικαιολογημένα, γίνεται το τελευταίο διάστημα για την ανεξέλεγκτη μέθη ανηλίκων, που κάποιοι από αυτούς οδηγούνται όχι απλά στα νοσοκομεία, αλλά και στα νεκροταφεία.
Πριν προσεγγιστεί κοινωνικά το θέμα αυτό, να αναφερθούν ορισμένα στατιστικά στοιχεία.
Σε έρευνα, το 2024, του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας, Νευροεπιστημών και Ιατρικής Ακριβείας «Κώστας Στεφανής» (ΕΠΙΨΥ), που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της πανευρωπαϊκής έρευνας ESPAD, παρ’ ότι το ποσοστό των 16χρονων που κάνουν χρήση οινοπνευματωδών μειώθηκε τα τελευταία χρόνια, ωστόσο παραμένει πολύ υψηλό.
Το 2024 κυμάνθηκε στο 86%, ενώ το 2019 ήταν 89% και το 2015 94%. Κατανάλωση αλκοόλ αναφέρουν οι τρεις στους πέντε 16χρονους (59%).
Ωστόσο το πολύ ανησυχητικό είναι ότι ένας στους τρεις (37%), μέσα σε διάστημα 30 ημερών, έχει πιει υπερβολικά (δηλαδή, διαδοχικά, σε μία περίσταση, 5+ αλκοολούχα ποτά) και ένας στους 8 (13%) έχει μεθύσει κατά την ίδια περίοδο.
Τα νιάτα έχουν την ατυχία σήμερα να ζουν μέσα σε μια «μεθυσμένη» κοινωνία που δεν έχει προσανατολισμό, δεν δημιουργεί όραμα και εμφανίζει σημάδια διαφθοράς και στασιμότητας.
Και υπάρχουν αιτίες που έχει καταλήξει και καταντήσει «μεθυσμένη», δηλαδή σε αποσύνθεση η κοινωνία, όπως οι διαλυμένες οικογένειες, η ελλειμματική αγωγή, η υποβαθμισμένη παιδεία, η έλλειψη θετικών και υγιών προτύπων, η αδυναμία της Εκκλησίας να εμπνεύσει τα νιάτα σε υψηλά πετάγματα και πολλές άλλες βέβαια.
Εγκλωβίζονται και ασφυκτιούν οι νέοι, πετούν «σιγά και χαμηλά» και έτσι τοξινώνονται από τον ιό του αλκοολισμού, θεωρώντας ότι είναι μια διέξοδος ψυχαγωγίας και φυγής από την ψυχική σκληρότητα που βιώνουν, ενώ είναι το απόλυτο αδιέξοδο που τους σμπαραλιάζει.
Η ανερμάτιστη νοοτροπία του σήμερα, με την υλιστική και υποτονική νοοτροπία, την αδιαφορία, την απαισιοδοξία για το μέλλον και την απουσία προσωπικής ταυτότητας (η προσκόλληση στο διαδίκτυο βοηθάει γι’ αυτό), αλυσοδένει τις νεανικές ψυχές με τα βαριά δεσμά της μανίας για αλκοόλ, αλλά και για όπιο.
Τη στιγμή που η νεανική ψυχή νιώθει ένα μοτέρ χιλιάδων ίππων να μουγκρίζει μέσα της, ταυτόχρονα αισθάνεται ότι τη «φυλακίζουν» στο διάδρομο της απογείωσής της με τις αλυσίδες μιας ανέμελης και ανεύθυνης χαμοζωής.
Τη νέα γενιά το κοινωνικό γίγνεσθαι τη μηδενίζει, αντί να τη βοηθάει. Την γκρεμίζει, αντί να την ανεβάζει. Και επί της ουσίας τη σπρώχνει, σαν κάτι φυσικό και βολικό, προς την εσφαλμένη πορεία όχι μιας ηθικής και ισορροπημένης ζωής, η οποία θέλει προσπάθεια και ωφελεί, αλλά προς μια ασύδοτη ζωή που βλάπτει.
Οι νέοι αφήνονται άβουλοι στα τυφλά ένστικτα και στα ορμέφυτα, μακριά από ταξίδια σε μαγευτικούς κόσμους αγνής και καθαρής χαράς και χωρίς να γεμίζουν τα πνευμόνια τους με καθαρό αέρα, αλλά με μολυσμένο. Καταδικάζονται στο ημίφως και στην τοξίνωση και πνίγονται και μαραζώνουν.
Μπορεί οι νέοι να είναι καλάμια αδύναμα. Μπορούν όμως να είναι καλάμια σκεπτόμενα. Και τότε θα νιώσουν μια άλλη πνοή μέσα τους, που θα τους απαλλάξει από ό,τι τους σκοτώνει…
Εφημερίδα “Political”, 5-11-2025
