Ήχος πια δεν ακούγεται,
σάλπιγγα δεν “αχάει”,
και στο Φιλιάτι τώρα πια,
άκρα σιωπή πλανάται.
Τι μέρα μας ξημέρωσε;
Πού πήγαν οι στρατιώτες;
Τούτος ο τόπος ο ιερός
βουβάθηκε τελείως!
Πόσα να πρωτοθυμηθώ
και να εξιστορήσω;
Όσα έλεγε ο πατέρας μου;
Όσα έλεγε ο παππούς μου;
Οι μνήμες τώρα τριγυρνούν
κι εκείνες πικρά κλαίνε,
πάρθηκε η απόφαση,
κατάργησαν το Τάγμα!
Από μικρά παιδιά εμείς,
σαν πέρναγαν στρατιώτες
και τραγουδούσαν δυνατά,
νιώθαμε περηφάνεια!
Νιώθαμε και ασφάλεια
σαν γέμιζε η πόλη,
από λεβέντες δυνατούς
κι όμορφα παληκάρια!
Κάθε πρωί η σάλπιγγα
μας γέμιζε με δέος
και αναλογιζόμασταν
του τόπου μας το “κλέος”!
Τώρα, τα κτίρια στέκονται
βουβά, παρατημένα,
πετούνε μόνο τα πουλιά
κι εκείνα ξαφνιασμένα!
Η ιστορία ήρθε κι αυτή
και σιγανοδιαβαίνει,
αμίλητη, αγέλαστη,
βαρειά είναι πικραμένη!
Όσοι το αποφάσισαν,
καλά να το σκεφτούν,
να το αξιοποιήσουν
και μη μας αδικούν!
Πριν μαραζώσει ο τόπος μας,
πριν φύγουν τα παιδιά μας,
προτού πεθάνει η ελπίδα μας
κι η πόλη μας νεκρώσει!!!
8 – 11 – 2025
Ελένη Κύρκου-Σαφάκα