Του π. Ηλία Μάκου
Η αναβίωση του συγχρόνου παγανισμού (νεοειδωλολατρία) δεν είναι ούτε ελληνικό (μόνο) φαινόμενο, ούτε πραγματική αγάπη κάποιων «σούπερ Ελλήνων» για το αρχαίο κλέος των προγόνων μας. Είναι ξεκάθαρο πια πως ο ελληνικός νεοπαγανισμός είναι αναπόσπαστο μέρος του παραθρησκευτικού κινήματος της «Νέας Εποχής».
Προβάλλοντας μια αρρωστημένη αρχαιολαγνεία και πατριδολαγνεία, σερβίρουν και καλλιεργούν οι νεοπαγανιστές έναν ιδιότυπο θρησκευτικό εθνικισμό και μια πρωτοφανή εχθρική συμπεριφορά εναντίον των Χριστιανών.
Στη Βίλνα της Λιθουανίας τον Ιούνιο του 1998 ιδρύθηκε η «Παγκόσμια Εκκλησία των Εθνικών», η οποία συντονίζει και ελέγχει τις εθνικές παγανιστικές «εκκλησίες» και αποτελεί τον συνδετικό δεσμό με τους ιθύνοντες της «Νέας Εποχής». Στο συνέδριο αυτό πρωτοστάτησαν και οι Έλληνες νεοπαγανιστές. Είναι γνωστή επίσης η παγανιστική προτίμηση και δράση της ναζιστικής Γερμανίας στην εποχή του Χίτλερ και ακόμη ότι η τελετή «αφής της φλόγας» στους νεωτέρους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι επινόηση του γερμανικού ναζιστικού καθεστώτος.
Η Ορθοδοξία συνδέει το αρχαίο Ελληνικό μεγαλείο, μέσω της χιλιετούς Βυζαντινής ιστορίας, με τη νεώτερη Ελλάδα. Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν έχουν μόνον παππούδες (τους αρχαίους μας λαμπρούς προγόνους), αλλά έχουν και πατέρες (τους εξ ίσου λαμπρούς συνεχιστές του Ελληνικού πνεύματος της Βυζαντινής ιστορίας μας). Είναι έγκλημα να απαρνούμαστε μια χιλιετή λαμπρή και ανεπανάληπτη περίοδο της ιστορίας μας μόνον και μόνον γιατί είναι Χριστιανική. Και αυτό δυστυχώς πράττουν οι περισσότεροι από τους ΄Ελληνες «αρχαιολάτρες».
Ο Ελληνισμός έχει αποκτήσει αιώνιο χαρακτήρα μέσα στην Εκκλησία. Έχει ενσωματωθεί στη σάρκα της, έχει γίνει αιώνια κατηγορία της χριστιανικής υπάρξεως.
Οι νεοπαγανιστές κατηγορούν τους Χριστιανούς για την ταύτιση του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης με τον Θεό της Καινής Διαθήκης. Εκτός αυτού όμως, εν συντομία, ο Θεός είναι Ένας και ως εκ τούτου δεν υφίσταται θέμα να συζητάμε ποιός είναι ο Θεός της Παλαιάς και ποιός της Καινής Διαθήκης. Ο Θεός, όπως τον πιστεύουμε οι Χριστιανοί, δεν ταυτίζεται με ενδοκοσμικά σχήματα, νοηματικές συλλήψεις και διάφορες παραστάσεις. Οι παραστάσεις και οι ιδέες περί του Θεού είναι δικές μας ανθρώπινες ατελείς εικόνες, οι οποίες αντικατοπτρίζουν την σχετική αντίληψη που έχουμε για το Θεό. Εν προκειμένω στην Παλαιά Διαθήκη είναι καταγραμμένη, όχι η ίδια η φύση του Θεού (η οποία είναι έτσι κι αλλιώς απρόσιτη στον ανθρώπινο νου), αλλά η ιστορία του σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αντίθετα, στην Καινή Διαθήκη έχουμε πλήρη αποκάλυψη της περί Θεού αντιλήψεως.
Οι Έλληνες έχουμε μια κληρονομιά που συντήρησε και διατήρησε η Εκκλησία, παρ’ όλες τις πολλές δυσκολίες, τις πολλές απογοητεύσεις και αυτές ακόμη τις ταπεινώσεις και η οποία δεν πρέπει να χαθεί μέσα σε διαστρεβλώσεις.
Μερικοί τονίζουν το χάσμα που υπάρχει μεταξύ του αρχαίου και του χριστιανικού κόσμου. Αλλά το χάσμα δεν ήταν αγεφύρωτο. Οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας τρέφουν διέσωσαν πολλά από τα πιο ωραία που είχε η αρχαία ελληνική σκέψη και το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα και το παρέδωσαν στην Εκκλησία. Η σημαντική αυτή σύνθεση δεν έγινε εύκολα, ούτε έμεινε χωρίς αντιδράσεις, ωστόσο επιτεύχθηκε.
Διαμορφώθηκε ένα αίσθημα εθνικής ταυτότητας που δεν βασίζεται σε φιλόδοξο φιλόδοξο σωβινισμό, αλλά σε μια μακρά παράδοση πολιτιστικών αξιών, τις οποίες ενσαρκώνει και συντηρεί η Ορθοδοξία.
Εφημ. Political, 29/12/2025
