Του Μάριου Αναστασίου Μπίκα

Α΄.  Ο Βασίλης Μπαλούμης

Μικρή ιστορική αναδρομή κατά τα χρόνια της Κατοχής

Το 1939-1940 η κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά εξόρισε στα νησιά του Αιγαίου, Χίο, Μυτιλήνη και Κρήτη,  πολλούς  μάχιμους Μουσουλμάνους Τσάμηδες, εξαιτίας της εχθρικής τους στάσης απέναντι στην Ελλάδα.

Στις 28 Οκτωβρίου 1940  η Ιταλία,  που τα στρατεύματά της έδρευαν στην Αλβανία, κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδας.

06.11.1940 ο ιταλικός στρατός μαζί με τα τάγματα Αλβανών και Μουσουλμάνων Τσάμηδων  εισήλθαν στην άδεια από πληθυσμό Ηγουμενίτσα, συλλαμβάνοντας  τους  Χρήστο Πιτούλη, Χρήστο Τσώνη και Βασίλειο Πιτούλη, τους οποίους θεώρησαν υπεύθυνους για το θάνατο του Ιταλού αξιωματικού στο Βάλτο Ραγίου.  Τους συλληφθέντες, αφού πέρασαν από στρατοδικείο, τους δύο πρώτους καταδίκασαν σε θάνατο, ενώ τον τρίτο εξόρισαν στην Ιταλία.

Στις 08.11.1940, μετά την οπισθοχώρηση του ελληνικού στρατού προς τη γραμμή Αχέροντα, τα ιταλικά στρατεύματα (βοηθούμενα από Αλβανούς και Μουσουλμάνους Τσάμηδες), καταλαμβάνουν το εγκαταλειμμένο από τους χριστιανούς  Μαργαρίτι. Οι χριστιανοί του Μαργαριτιού, αλλά και ολόκληρης της γύρω από αυτό περιοχής, φοβούμενοι τον ερχομό του εχθρού, αναγκάστηκαν για τρεις περίπου εβδομάδες να ξεριζωθούν από τις εστίες  τους και να ζήσουν πρόσφυγες στα ενδότερα της χώρας.

Την ίδια ημερομηνία : 

Οι Ιταλοί, συνοδεία Αλβανοτσάμηδων καταγόμενων από το Ζερβοχώρι, διήλθαν  από το χωριό Δράγανη (σήμερα Αμπελιά) και τις βραδινές ώρες    εισήλθαν στην  Παραμυθιά, πυρπολώντας τα καταστήματα που βρίσκονταν μπροστά και απέναντι  από το φούρνο του Λάμπρου Μίχου.  Το μέρος αυτό σήμερα έχει διαμορφωθεί σε πλατεία και ονομάζεται « Πλατεία  Μιχαήλ Παραμυθιώτη

Στις 28.11.1941 τα ιταλικά στρατεύματα μαζί με τα δύο  τάγματα  Αλβανών και Μουσουλμάνων Τσάμηδων, μετά από σκληρές μάχες με τον ελληνικό στρατό, εγκατέλειψαν τη Θεσπρωτία, καταφεύγοντας στην Αλβανία. Οι εξόριστοι Χριστιανοί ΄Ελληνες, επιστρέφοντας στις  οικίες τους, τις βρήκαν πυρπολημένες και λεηλατημένες.

Στις 03.05.1941, αφού οι δυνάμεις του Χίτλερ κατέλαβαν την Ελλάδα,   ιταλικά στρατεύματα επανήλθαν ξανά στη Θεσπρωτία και στο Μαργαρίτι μαζί με ένοπλα τάγματα Αλβανών και  Μουσουλμάνων Τσάμηδων. Οι ΄Ελληνες και πάλι παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς.

Στις 06.05.1941 οι εξόριστοι στα νησιά του Αιγαίου Μουσουλμάνοι Τσάμηδες επιστρέφουν στο Μαργαρίτι και στα γύρω χωριά, πανηγυρίζοντας  με γλέντια την επάνοδό τους.

Στις 13.05.1941 έφθασε από την Αλβανία στο Μαργαρίτι ο Γιασίν Σαντήκ ως επικεφαλής αξιωματικός αλβανικού τάγματος.

Στις 12.01.1942 ο Κώτσιο Νικόλας (Γεωργίου) μαζί με τον Ηλία Νίκου φόνευσαν στο κέντρο της Παραμυθίας και πλησίον του ιταλικού καταυλισμού τους Τεφήκ Κεμάλ και Αχμέτ Κασήμ.

Στις 21.01.1942, η Υποδιοίκηση Χωροφυλακής  Μαργαριτιού, για λόγους ασφαλείας,  μεταφέρθηκε στην Πάργα. Η μεταφορά της  κρίθηκε αναγκαία από την Αστυνομική Διοίκηση των Ιωαννίνων, μετά  τη δολοφονία του Τεφήκ Κεμάλ και του Γιαγιά Αχμέτ Κασήμ.

Στις 19.02.1942  Μουσουλμάνοι Τσάμηδες δολοφόνησαν απέναντι από το παλιό Γυμνάσιο της Ηγουμενίτσας το Διευθυντή της Νομαρχίας Γεώργιο Βασιλάκο. (Βλέπ. Χρήστος Στεφάνου Ευαγγέλου : « Γεώργιος Δημητρίου Βασιλάκος, Αθήνα 2014)

Η τοπική κοινότητα Σπαθαραίων  

Η Τοπική Κοινότητα Σπαθαραίων (παλιά Σπαθάρι ή Σπαθαράτι) βρίσκεται στο Νομό Θεσπρωτίας. Συνορεύει με το  συνοικισμό  Μόρφιο (παλιά Μόρφη (ι) ή Μορφάτι) και,  σύμφωνα με το Σχέδιο Καλλικράτης, ανήκει στο Δήμο Ηγουμενίτσας και στη Δημοτική Ενότητα Μαργαριτιού.

Στην Κατοχή 1941-1944 υπήρξε τόπος πολλών  μικρών και  μεγάλων συμπλοκών ανάμεσα στους κατοίκους της ΄Ελληνες και στους Μουσουλμάνους Τσάμηδες του Μαργαριτιού και Καρβουναρίου. Αποτέλεσμα  των συμπλοκών αυτών ήταν να θρηνήσει πολλούς νεκρούς  και να  πυρποληθεί δύο φορές. Οι νεκροί όμως και από την άλλη πλευρά δεν ήταν ολίγοι. Ο νόμος της βεντέτας ίσχυε σε κάθε δολοφονία.

Αιτίες στις συμπλοκές αυτές υπήρξαν :

–   Παλιές έχθρες, που είχαν τις ρίζες τους στην εποχή πριν και μετά του 1912. Τότε κατά την απελευθέρωση της Ηπείρου και της  Παραμυθιάς οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες είχαν συνεργασθεί με τους Τούρκους.

– Η συνεργασία των Μουσουλμάνων Τσάμηδων με τις κατοχικές δυνάμεις, Ιταλούς και Γερμανούς.

–  Η γεωγραφική θέση των  Σπαθαραίων, ευρισκομένων σε μικρή απόσταση από τα Μουσουλμανικά κέντρα, Μαργαρίτι και  Καρβουνάρι.

–   Οι ζωοκλοπές των αιγοπροβάτων, των βοοειδών και των αλόγων.

Οι σκηνίτες

Στα πολλά λιβάδια της περιοχής έβοσκαν την εποχή εκείνη τα ζώα τους, εκτός από τους ντόπιους κτηνοτρόφους, και εποχιακά από το φθινόπωρο ως την άνοιξη, οι σκηνίτες (βλάχοι). Οι σκηνίτες αυτοί είχαν δημιουργήσει με τους Σπαθαριώτες τέτοιους δεσμούς φιλίας, ώστε οι Μουσουλμάνοι  Τσάμηδες  τους θεωρούσαν  εξίσου εχθρούς τους. Κάτω από τις συνθήκες αυτές, στα δύσκολα αυτά χρόνια,  πολλοί σκηνίτες απώλεσαν την περιουσία τους και έχασαν τη ζωή τους.

–  Βασίλη Κραψίτη : «  Η ιστορική αλήθεια για τους Μουσουλμάνους Τσάμηδες », Αθήνα 1992, σελ. 305.

«  Την 6.12.1942 τα από το Μαργαρίτι τέκνα των : Γιασίν Σαντήκ και Αβδουλά Κασήμ, σκότωσαν τους : Λάμπρο Σπ. Ρέτζιο, Θ. Ντίσιο, Αλ. Σιτούνη, Γεώργιο Σιτούνη, Ελευθέριο Γ. Σιτούνη, Παναγιώτη Γίτσα και Ευάγγελο Γίτσα, σκηνίτες, οι οποίοι  πήγαν την ημέρα εκείνη στο Μαργαρίτι για να πουλήσουν καυσόξυλα. Οι δολοφόνοι ιδιοποιήθηκαν τα μεταφορικά μέσα των θυμάτων τους. Παράλληλα, την ίδια μέρα, άρπαξαν 600 πρόβατα του Γεωργίου Κόττα ».

Οι πρώτες εχθροπραξίες μεταξύ Σπαθαριωτών και Μουσουλμάνων Τσάμηδων 

Στις αρχές Ιουλίου του 1941 ένοπλοι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες από το  Μαργαρίτι, αφού επέδραμον κατά των Σπαθαραίων, απήγαγαν τους   Γεώργιο και Ανδρέα Μπαλούμη, συγγενείς του Βασίλη Μπαλούμη (θείος ο πρώτος και πρώτος ξάδερφος ο δεύτερος),  τους οποίους και  άφησαν  ελεύθερους μετά από ένα μήνα.

Στις 29.09.1941 οιΜουσουλμάνοι Τσάμηδες Γκινίκα από το Μαργαρίτι απήγαγαν το δεκαεπτά χρόνων (17) Ζαραβούτση Χρήστο του Βασιλείου, ενώ έτρωγε σύκα πάνω σε συκιά,  η οποία βρισκόταν έξω από τους Σπαθαραίους. (λεπτομέρειες π.κ.). Στη συνέχεια ο Βασίλης Ζαραβούτσης, πατέρας του δολοφονηθέντος Χρήστου, αφού πληροφορήθηκε το φονιά του,  σε εκδίκηση φονεύει το γιο του Μουσουλμάνου Ριζά  Γκινίκα. (Βλέπ. Χρήστος Α. Δημητριάδης  « Απελευθερωτικοί αγώνες Θεσπρωτών, ΄Ηπειρος 1999, σελ. 102)

Ο Βασίλης Μπαλούμης

Ο Βασίλης Μπαλούμης (1908-1974)  γεννήθηκε και απεβίωσε στους Σπαθαραίους του Μαργαριτιού.

Γονείς του ήταν ο Χρήστος Μπαλούμης και η Παρασκευή.

Αδέρφια :  Ευαγγελία

Παντρεύτηκε δύο φορές  :

Την πρώτη,  την  Αγγελική, το γένος Διαμάντη από  την   Κυψέλη του Φαναριού. Η Αγγελική απεβίωσε κατά την κατοχή στην γενέτειρά της, όπου και ετάφη.

Παιδιά : Θανάσης, (1938 -1939)  και Χρήστος (1934)

Και τη  δεύτερη,  την  Αικατερίνη  από  τους Σπαθαραίους το γένος Γεωργίου Μπάμπου (απεβίωσε στις 17.09.1967).

Παιδιά : Ευάγγελος (1947), Παρασκευή (1950) και Σοφία 1952).

Ο  αντάρτης Βασίλης Μπαλούμης

Από τις τρεις (3)  Μαΐου του 1941 (άφιξη των ιταλικών κατοχικών δυνάμεων στο Μαργαρίτι) ως και τις έξι  (6) Δεκεμβρίου του 1942 (δολοφονία του Γιασίν Σαντήκ ) έχασαν τη ζωή τους από τους Μουσουλμάνους Τσάμηδες   οκτώ Σπαθαριώτες.

Οι δολοφονίες αυτές είχαν ως αποτέλεσμα να γίνει αγεφύρωτο το χάσμα που δημιουργήθηκε ανάμεσα στις σχέσεις των Σπαθαριωτών με τους Μουσουλμάνους Τσάμηδες. Ο αρχηγός των Μουσουλμάνων Τσάμηδων Γιασίν Σαντήκ εξοντώθηκε.  Τώρα έπρεπε να εξοντωθεί και ο ηγέτης των Ελλήνων, ο Βασίλης Μπαλούμης.

Το 1942 ο Βασίλης Μπαλούμης ήταν τριάντα τεσσάρων (34) χρόνων.    Την οικογένειά του, τη γυναίκα του Αγγελική και τον οκταετή γιο του Χρήστο, για καλύτερη ασφάλεια  μετέφερε στην Κυψέλη του Φαναριού, όπου ζούσαν τα πεθερικά του.  Ο ίδιος δε με κρησφύγετο τη σπηλιά του Αγίου Αρσενίου στο βουνό Ερημίτη, σχημάτισε  ολιγομελή ομάδα ανταρτών κυρίως από συγγενείς και χωριανούς (βλέπ. πιο κάτω).

Με την πάροδο όμως του χρόνου, όταν διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να παραμείνει άλλο στην  περιοχή των Σπαθαραίων, κατέφυγε στο Σούλι, απ’ όπου με συχνές, κυρίως νυκτερινές καθόδους, προκαλούσε φθορές στους κατακτητές και στους  Μουσουλμάνους Τσάμηδες.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Βασίλης Μπαλούμης ήταν δεινός σκοπευτής, ταχύπους, αποφασιστικός και ριψοκίνδυνος.

Με τα χαρίσματα αυτά  οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες μαζί με τους Ιταλούς, παρά τις πολλές προσπάθειες, δεν μπορούσαν να τον φονεύσουν. Γι’ αυτό αναγκάστηκαν να τον επικηρύξουν. Την επικήρυξή του μετέδωσε και η ελληνική ραδιοεκπομπή του ΒΒC. Την άκουσαν και κάτοικοι του Μαργαριτιού, παρά το γεγονός ότι οι κατοχικές δυνάμεις ρητά είχαν απαγορεύσει επί ποινή θανάτου στους ΄Ελληνες να ακούν την εκπομπή αυτή.  Tο ποσό δε της επικήρυξης ανήρχετο κατ’ άλλους σε ένα σακούλι λίρες και κατ’ άλλους σε είκοσι εκατομμύρια (20.000.000)  λιρέτες.

Με την άφιξη των Γερμανών (Ιούλιο 1943) και την καταστροφή απ’ αυτούς των είκοσι τεσσάρων χωριών του Φαναριού, ο Βασίλης Μπαλούμης αφού εγκαταστάθηκε και πάλι με  δύο πολυβόλα στη σπηλιά του Αγίου Αρσενίου (του βουνού Ερημίτη), κατατρόπωνε  τον εχθρό, προστατεύοντας όλη τη γύρω περιοχή.

Σύμφωνα με το Νικόλα Ζιάγκο,  η διχόνοια των Μουσουλμάνων Τσάμηδων  και του Βασίλη Μπαλούμη ανάγεται ήδη από την εποχή που ζούσε ο πατέρας του και  στην αρχή είχε επικεντρωθεί στο Καρβουνάρι, ενώ αργότερα επεκτάθηκε και στο Μαργαρίτι.

Ο Βασίλης Μπαλούμης συνεργάζεται με τους οπλαρχηγούς   Σπύρο Ιωάννου -Τσουκνίδα και Κώτσιο Νικόλα (Γεωργίου). 

Η σύγκρουση του Βασίλη Μπαλούμη, κυρίως μετά το καλοκαίρι του 1941, με τους Μουσουλμάνους Τσάμηδες του Μαργαριτιού και του Καρβουναρίου, τον ανάγκασαν να βγει αντάρτης στο βουνό. Στις συμπλοκές που ακολούθησαν τού συμπαραστάθηκαν στην αρχή  ο Σπύρος Ιωάννου – Τσουκνίδας από το Μεσοπόταμο του Φαναριού και μετά το Γενάρη του 1942 ο Κώτσιος Νικόλας (Γεωργίου) από το Προδρόμι της Παραμυθιάς :

–  Νίκου Ζιάγκου :  «  Αγγλικός ιμπεριαλισμός και εθνική αντίσταση 1941-1945 »,  Αθήνα 1978, τόμος πρώτος , σελ. 372 έ. κ. 374 :

 « … Ο Σπύρος Ιωάννου – Τσουκνίδας κατέχονταν από ανησυχία για την κατοχή της πατρίδας απ’ τους Γερμανοϊταλούς και ζητούσε να κάνει κάτι για να βοηθήσει στο γρήγορο ξεσκλάβωμά της.

Από νωρίς συνδέθηκε με τους εαμίτες της Πάργας, όπου πήγαινε ταχτικά καβάλα στ’ άλογό του. Τις ανησυχίες του τίς έλεγε και σ’ άλλους στο χωριό πατριώτες, πρότεινε μάλιστα στο Γρηγόρη Πάρλα να βγει στο βουνό, να τον κάνει αρχηγό, ο ίδιος ήταν ολιγογράμματος. Ο Σπύρος Τσουκνίδας ήταν παλικάρι κι είχε πατριωτισμό.

Τα μέλη της ομάδας του.  Με αδερφοξάδερφα σα μέλη συγκρότησε την ομάδα του στην αρχή ο Σπύρος Τσουκνίδας. Κοντά του πήγαν ο αδερφός του Αδάμ, τα ξαδέλφια του Γρηγόρης Περικλή Νικολάου και Γιάννης Περικλή Νικολάου, ο Πάνος Κιτσούλιας κι ο Φώτης Ευθυμίου απ’ το Μεσοπόταμο κ.λ.π. ΄Ολοι τους έκλειναν προς το ΕΑΜ.   Αυτές ήταν οι δυο ομάδες (σ.σ. του Σπύρου Ιωάννου -Τσουκνίδα και του Βασίλη Μπαλούμη) που αναπτύχθηκαν νωρίς στη Θεσπρωτία…. Μαζί με τις ομάδες αυτές αντάμωναν όσοι έπαιρναν το ντουφέκι για διάφορους λόγους, που κύρια ήταν λόγοι σχετικοί με τους Αλβανοτσάμηδες » …

–  Αφήγηση[1] ενθυμημάτων της περιόδου 1941-1945 από τον οπλαρχηγό Κων/ίνο Γεωργίου (Κωτσονικόλα) από το Προδρόμι της Παραμυθιάς,  σελ. 9  :

«  … Αφού κρυβόμουνα δέκα μέρες στην περιοχή Σκανδάλου μαζί με τον Ηλία Νίκου (σ.σ. επειδή φόνευσαν στην Παραμυθιά τους Μουσουλμάνους Τσάμηδες Τεφήκ Κεμάλ και του Γιαγιά Αχμέτ Κασήμ ), επήγαμε οι δυο μας στο Σπαθαράτι για να συναντήσουμε το Βασίλη Μπαλούμη που καταγόταν από το Σπαθαράτι, ο οποίος εκείνες τις μέρες είχε σκοτώσει έναν Τούρκο, ο οποίος τού άρπαξε τα γιδοπρόβατα. Εκεί ανταμώσαμε το Βασίλη Μπαλούμη, συμπτύξαμε ομάδα και μαζί μας ήρθαν και άλλοι, όπως ένας Μιλτιάδης από το Καρτέρι, ένας Αργύρης από την Αρμενίτσα (σ.σ. Αρβενίτσα σήμερα Αργυρότοπος), ένας Νίτσας από την Πάργα και άλλοι ». …

Η  ένοπλη ομάδα του Βασίλη Μπαλούμη   

Ο Βασίλης Μπαλούμης,  για να προστατεύσει καλύτερα  τους Σπαθαραίους και τη γύρω περιοχή από τις ληστρικές επιδρομές και τις δολοφονίες, κυρίως των Μουσουλμάνων Τσάμηδων, σχημάτισε ένοπλη ομάδα. Την ομάδα αυτή στην αρχή  αποτελούσαν συγγενείς και ομοχώριοί  του. Αργότερα την πλαισίωσαν και άνδρες από τα πέριξ της περιοχής  χωριά.  Τα ονόματα αυτών, όπως τα διέσωσαν :

–  Νίκου Ζιάγκου :  «  Αγγλικός ιμπεριαλισμός και εθνική αντίσταση 1941-1945 »,  Αθήνα 1978, τόμος πρώτος , σελ.  373 – 374 : 

 « … Στο Σπαθαράτι ο Γιώργος Μπαλούμης, που είχε αρκετά γίδια, είχε τσοπάνο απ’ το Καρβουνάρι τον Λίζε Ζιόρη. Τα γίδια το 1941 ο Λίζε Ζιόρη τα οδηγούσε στα « Τζιάμα » απ’ όπου έδινε από κανένα γίδι στους συγγενείς του. Το πράγμα δεν ήταν δυνατόν να καταλάβουν τα αφεντικά του, ώσπου  στις 20 Αυγούστου 1941  έδωσε πολλά μαζί γίδια. Τότε κατάλαβαν οι Μπαλουμαίοι, έμαθαν μάλιστα ότι τα γίδια θα μεταφέρονταν στο Μαργαρίτι για σφάξιμο. Ο Βασίλης Μπαλούμης με το Θόδωρο Μπαλούμη (σ.σ. ο πατέρας του Θεόδωρου Μπαλούμη είχε ανιψιό το Βασίλη Μπαλούμη) πήραν τα ντουφέκια τους και ξημέρωσαν στου « Ζούπα »,  όπου έκαναν καρτέρι στις 21.08.41, περιμένοντας να περάσουν τα γίδια  για να τα πάρουν. Γίδια δεν πέρασαν, πέρασε μόνο ένας Μαργαριτιώτης που τον τραυμάτισαν.

Τα νέα φτάσανε στο Μαργαρίτι και στις 22.08.41 χωροφύλακες και καραμπινέρηδες πήγαν γρήγορα στο Σπαθαράτι  και ζήτησαν το Βασίλη Μπαλούμη. ΄Επιασαν το Γεώργιο Μπαλούμη[2] και τον Ανδρέα Μπαλούμη (σ.σ. γιος του Γεωργίου Μπαλούμη) και τους κράτησαν κάμποσες μέρες.

Από τότε ο Β. Μπαλούμης βγήκε στο βουνό και λημέριαζε στις « Λίπες », στα « Κουσούλια » κ.λπ. σαν κλέφτης. …. »

«  Τα μέλη της ομάδας του

Δεν άργησε να σχηματιστεί γύρω απ’ το Μπαλούμη μικρή ομάδα αντρών, που βγήκαν κοντά του ο καθένας για διάφορους λόγους…  1) Μάρκος Οικονομίδης  ….  2) Χαράλαμπος (Λιάμης) Σερίφης απ’ το Μορφάτι. 3) Σταύρος Καρδάνης απ’ το Λειβαδάρι. … 4) Θωμάς Νάκης, δραγάτης απ’ τη Σενίτσα… 5) Αργύρης Σιούρας δραγάτης επίσης, απ’ την Αρβενίτσα (Αργυρότοπο)… 6) Μιλτιάδης Βασιλείου απ’ το Καρτέρι …

Θα τονίσομε για μια φορά ακόμα το μίσος των ανταρτών αυτών στους Αλβανοτσάμηδες, που τους έβλεπαν σαν κύριους εχθρούς. Είναι στο σημείο αυτό χαρακτηριστική η απάντηση του Βασίλη Μπαλούμη στον αστυνομικό σταθμάρχη Τσαγγαριού … « Εγώ βγήκα στο βουνό για τους Τούρκους κι αν μ’ ενοχλήσουν κι οι Ιταλοί και για τους Ιταλούς … »

–  Βασίλη Κραψίτη :  «  Η ιστορία του Μαργαριτιού », Αθήνα 1992, σελ.104 :

«  … Πρώτος αντάρτης της Θεσπρωτίας αναδείχτηκε ο από το χωριό Σπαθαράτι του Μαργαριτιού καταγόμενος Βασίλης Μπαλούμης. Στα τέλη του 1941  ο Βασίλης Μπαλούμης, σε συμπλοκή κοντά στο Μαργαρίτι με τους αδελφούς Γκιναίους που τού είχαν αρπάξει 48 γίδια από τη στάνη του, σκότωσε έναν από αυτούς, φυγοδικώντας από την ίδια εκείνη ώρα στην ορεινή περιοχή του χωριού του. Σε μικρό χρονικό διάστημα πλαισιώθηκε από γενναίους χριστιανούς  της Παραμυθιάς και του Μαργαριτίου και έτσι σχηματίστηκε στο χώρο η πρώτη ανταρτική ομάδα. Πρώτα της και μεγάλης ικανότητας και αξίας στελέχη της, υπήρξαν οι : Ηλίας Νίκου, αναπληρωτής του Σταθμάρχη Χωροφυλακής Καρβουναρίου της Παραμυθιάς και ο Κων/νος Γεωργίου ή Κωτσονικόλας από το χωριό Προδρόμι της Παραμυθιάς, οι οποίοι για λόγους προσβολής της τιμής κ.ά. σκότωσαν την 12.02.1942 σε κεντρικό σημείο της Παραμυθιάς τον από το Καρβουνάρι της Παραμυθιάς μεγαλοκτηματία και Ταγματάρχη των Αλβανικών ταγμάτων της Θεσπρωτίας Τεφήκ Κεμάλ, και τον από το Μαργαρίτι εμπειρικό γιατρό και μεγαλοκτηματία, Γιαγά Αχμέτ Κασήμ.

Στη συνέχεια η ανταρτική ομάδα του Βασίλη Μπαλούμη εμπλουτίστηκε από την σ’ αυτή προσχώρηση των από κοντινά χωριά του Σπαθαριού Νικ. Μάμον, Χρ. Μπεράτη, Θωμά Νάκη και Χαρ. Σερίφη, καθώς και του από το χωριό Προδρόμι της Παραμυθιάς Χρήστου Τσίτσου. Σκοπός της ανωτέρω ομάδας ήταν « Η προστασία του χριστιανικού πληθυσμού από τις ατιμίες και τα εγκλήματα των Τσάμηδων και των Ιταλών ».

–  Χρήστου Δ. Δημητριάδη : «  Απελευθερωτικοί αγώνες Θεσπρωτών », Ήπειρος 1999, σελ. 108 :

 «  Πρωταρχικοί συνεργάτες, αγωνιστές, εκτός των στενών συγγενών του Β. Μπαλούμη, διετέλεσαν : 

Από τους Σπαθαραίους και Μόρφη

1)  Θωμάς Νάτσης

2)  Μαργαρίτης Ντάγκας

3) Λιάμης Σερίφης

5) Οι αδελφοί Διαμάντη, Δημήτριος, Σπύρος και Ευάγγελος από την Κυψέλη όμορου Ν. Πρέβεζας.

Αξιόλογοι συνεργάτες από τα χωριά Ν. Πρέβεζας

Δήμας Κων/νος του Δημητρίου, Κορώνη Ν. Πρέβεζας

Δήμας Θωμάς του Αναστασίου  Κορώνη Ν. Πρέβεζας              

Δημητρίου Γεώργιος του Δημητρίου

Παππάς Σωτήριος του Ιωάννη

Μπράγκας Χρήστος του Αδαμαντίου

Μπαρκαμπάς Διόνυσος του Φωτίου,  Σταυροχώρι.

Αντωνίου Δημήτριος του Ιωάννη, Κορώνη.

Τσιάκος Λάμπρος του Κων/νου, Κορώνη.

Κόντος Ιωάννης του Αναστασίου, Κορώνη ».

Μάριος Αναστασίου Μπίκας

[1] . « Η αφήγηση έγινε την 26.07.1977 στα Γραφεία (Πολυτεχνείου 8) του πνευματικού Συλλόγου « Οι φίλοι του Σουλίου » στον πρόεδρό του, λογοτέχνη, Παραμυθιώτη, Βασίλη Κραψίτη » .

σ.σ.  Οι  είκοσι επτά (27)  χειρόγραφες σελίδες της φέρνουν την μονογραφή του Βασίλη Κραψίτη και του  Κων/νου Γεωργίου (Κώτσονικόλα). Στο τέλος όμως της τελευταίας σελίδας κάτω από την ημερομηνία : Αθήνα 27 Ιουλίου 1977 υπογράφουν :  Ο γράψας Βασίλης Κραψίτης  και ο Κων/νος Γεωργίου (Κωτσονικόλας).

[2] Ο Γεώργιος Μπαλούμης ήταν πατέρας του  Ανδρέα Μπαλούμη, του Θεόδωρου Μπαλούμη και του Γιάννη Μπαλούμη. Το Βασίλη Μπαλούμη τον είχε ανιψιό από αδερφό. (πηγή  :  Θεόφιλος  Κατσούλης από το Σπαθαράτι  (συνταξιούχος δάσκαλος).