Του π. Ηλία Μάκου
Το μέλλον της νέας γενιάς, μέσα στις καινούργιες συνθήκες ζωής που έχουν διαμορφωθεί είναι αβέβαιο και πολύ θολωμένο.
Μπορεί να αποκτήσαμε τεχνητή νοημοσύνη, “χάνουμε” όμως τους νέους, που χωρίς παιδεία γίνονται κομμάτια και θρύψαλα.
Το μέλλον της νέας γενιάς, μας φέρνει πολύ κοντά στο θέμα που λέγεται εκπαίδευση, ποιοτική εκπαίδευση και όχι του…ποδαριού.
Στην εκπαίδευση, στο σχολείο, πρέπει να δώσουμε σπουδαιότητα πρωταρχική, ούτως ώστε τα παιδιά να μην αποκτούν μόνο γνώσεις, αλλά και να βγαίνουν από τα σχολεία άνθρωποι άρτιοι, που πράγματι θα δικαιολογούν τις προσδοκίες μας πάνω σ’ αυτά.
Και δεν εννοούμε ότι αυτό θα το κάνει μόνο το υπουργείο Παιδείας ή θα το κάνουν μόνο οι εκπαιδευτικοί οποιουδήποτε βαθμού και αρμοδιότητας, αλλά όλοι οι φορείς, αλλά και οι οικογένειες, να πάρουν ζεστά και κατάκαρδα το θέμα αυτό και να βοηθήσουν την προσπάθεια, που καταβάλλουν, όχι πάντοτε κάτω από τις καλύτερες συνθήκες, οι λειτουργοί της εκπαίδευσης και οι μαθητές/τριες.
Επιπλέον πρέπει να υπάρχει ελευθερία καλής επίδρασης στη νεότητα, με την ανάπτυξη οργανωμένης εξωσχολικής αγωγής.
Ας ξεκινήσουμε να παίρνουμε στα σοβαρά το ζήτημα της εκπαίδευσης, μακριά από μικροπολιτικές σκοπιμότητες ή οτιδήποτε άλλο, με κεντρικό και βασικό γνώμονα την ανόρθωση και την αποκατάστασή της.
Ας αρχίσει να εμπεδώνεται σιγά-σιγά, αν και υπάρχει ωστόσο ακόμη μακρύς δρόμος για να γίνει πλήρως αποδεκτή, η συνείδηση και η συναίσθηση στην ελληνική κοινωνία ότι σαφώς η εκπαίδευση είναι δικαίωμα για όλους, κτήμα όλων, ταυτόχρονα χρειάζεται ορθή και αξιοκρατική αξιολόγηση ικανοτήτων και δυνατοτήτων.
Το τι θα γίνει ο άνθρωπος, ποιο δρόμο θα ακολουθήσει στη ζωή του, πόσα γράμματα θα μάθει, οφείλει να το καθορίζει η κλίση και η προδιάθεσή του, ο κόπος του και το όραμά του, αλλά και ο σωστός σχολικός και επαγγελματικός προσανατολισμός.
Είναι θλιβερό και συγχρόνως τραγικό, ο λαός, που δίδαξε στην ανθρωπότητα την έννοια της παιδείας, τη δύναμη και την αξία της, ο λαός, που θεώρησε την παιδεία ως το μεγαλύτερο αγαθό, να φτάσει να έχει μια παιδεία “αρρωστημένη”, νοσούσα βαρύτατα.
Δεν μπορεί τα φτωχά, σχεδόν ξυπόλητα, παιδιά (αγόρια και κορίτσια), που σπούδαζαν τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, να είχαν υψηλό μορφωτικό επίπεδο και οι νέοι και οι νέες στην εποχή της απογείωσης της τεχνολογίας και των επιστημών να είναι λειτουργικά αναλφάβητοι.
Την ίδια στιγμή είναι απαραίτητο με κάθε τρόπο να διασφαλιστεί ότι τα πτυχία δεν προορίζονται για τη ναφθαλίνη και για να παραμένουν κρεμασμένα στον τοίχο και όσοι σπουδάζουν να μην μαραζώνουν χωρίς δουλειά!
Δεν είναι υπερβολή αν ειπωθεί ότι όταν ένας λαός έχει στα χέρια του αληθινή παιδεία προοδεύει και όταν έχει ανύπαρκτη παιδεία μένει στάσιμος…
Οι Έλληνες είμαστε λαός με ευγενή ιδανικά και πλούσια πνευματική κληρονομιά, χάρις στα οποία αντέξαμε στις καταιγίδες και τις θύελλες της τρισχιελιετούς ιστορίας μας.
Και πρέπει να ξανακαλλιεργήσουμε αυτά τα ευγενή ιδανικά και αυτή την πλούσια πνευματική κληρονομιά, βελτιώνοντας τις αδυναμίες μας και τα μειονεκτήματά μας, μέσω της συγκροτημένης παιδείας, της προσαρμοσμένης στις ανάγκες και στα χαρακτηριστικά και στις ραγδαίες εξελίξεις του σήμερα, χωρίς, όμως να την αποκόψουμε από τις παραδόσεις μας.
Πηγή: Εφημ. “Political”, 25-9-2025
