Του π. Ηλία Μάκου
Παιδιά σκοτώνουν γονείς. Γονείς δολοφονούν παιδιά. Ανήλικοι βιαιοπραγούν μέχρι θανάτου. Απόπειρες ανθρωποκτονίας. Καταγγελίες βιασμού ανηλίκων κοριτσιών. Έκθεση γυναικών σε μαστροπεία και πορνογραφία. Περιστατικά βίας, όπου πρωταγωνιστούν παιδιά σε βάρος άλλων παιδιών. Και, δυστυχώς, δεν μιλάμε μόνο για επεισόδια, αλλά για συμμορίες, που ορμούν ωμά με αιχμηρά αντικείμενα και προκαλούν τραυματικές συμπλοκές και βαριές σωματικές βλάβες. Κι ένα σωρό καταδικαστέα “κατορθώματα”. Και πολλά άλλα, που γίνονται, αλλά δεν φαίνονται.
Μια θλιβερή και άκρως ανησυχητική πραγματικότητα της κοινωνίας, την οποία, αν δεν ανοίξουμε γρήγορα τα μάτια μας να τη δούμε και να την αντιμετωπίσουμε, στο τέλος θα μας συντρίψει
Και το ερώτημα προκύπτει αβίαστα: Σε τι κοινωνία ζούμε, Θεέ μου;
Όχι ότι και παλαιότερα απουσίαζαν τα κάθε είδους εγκλήματα, ενδεχομένως να μην είχαμε επαρκή ή καθόλου πληροφόρησή τους, αλλά τώρα, στην αποθέωση, έτσι νομίζουμε και διακηρύττουμε, του πολιτισμού και της τεχνολογίας, η αγριότητα και η βαρβαρότητα και η αναλγησία έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Οι εξελίξεις είναι τρομακτικές και σε έκταση και σε ποιότητα. Τραβάμε με αφροσύνη το δρόμο του χάους.
Αν αναζητήσουμε τα αίτια και τα αιτιατά της κοινωνικής παρακμής, θα διαπιστώσουμε ότι είναι πολυπαραγοντικά.
Ευθύνη έχουν τα άτομα, ως μονάδες και ως σύνολο, που εξανδραποδίζονται και αφηνιάζουν, παρασυρμένα σ’ έναν αυτοκαταστροφικό κατήφορο, οι οικογένειες, που διαλύονται, το σχολείο, που δεν μορφώνει, αλλά παραμορφώνει, η Πολιτεία, που αδιαφορεί, η Εκκλησία, που δεν καθοδηγεί, τα νοσηρά πρότυπα, που προβάλλονται, οι πνευματικές αξίες, που χάθηκαν, η πίστη, που παρέλυσε, και ο κατάλογος είναι μακρύς. Σπείραμε θύελλες και τώρα θερίζουμε καταιγίδες, κατά τη λαϊκή παροιμία.
Και η αίσθηση και το χειρότερο η βίωση της ηθικής κατρακύλας, που σημαίνει απώλεια ανθρωπιστικών και ψυχικών αποθεμάτων και αντανακλαστικών, όλο και περισσότερο εδραιώνεται.
Δεν προλαβαίνουμε να εστιάσουμε στο ένα έγκλημα και έρχεται το επόμενο και το μεθεπόμενο και η αιματηρή αλυσίδα όλο και μεγαλώνει…
Δεν υπάρχει πειστική απάντηση σ’ αυτόν τον αχαλίνωτο παραλογισμό. Πλέον τα ίδια τα γεγονότα δείχνουν ότι έχει καταντήσει φθηνή η ανθρώπινη ζωή και οι απάνθρωπες και κτηνώδεις εγκληματικές πράξεις, που κάποτε δεν τις χωρούσε ο νους, ειδικά στην παραδοσιακή κοινωνία της Ελλάδας, πάνε να γίνουν, δυστυχώς, ένα συνηθισμένο και ανεξέλεγκτο φαινόμενο.
Σε σκοτώνουν για…πλάκα πλέον!
Αφαιρούνται με μεγάλη ευκολία ζωές ανθρώπων, λες και δεν έχουν την παραμικρή αξία, λες και ο συνάνθρωπος είναι σκουλήκι, που το πατάμε, γιατί μας ενοχλεί η ύπαρξή του, λες και έχουν σκληρύνει τόσο πολύ οι καρδιές, που πλέον κανένας δεν υπολογίζει το αναφαίρετο δικαίωμα του άλλου στη ζωή, λες και είναι ασταμάτητη η θυελλώδης τρικυμία στο βυθό των ψυχών.
Τα επονείδιστα εγκλήματα, αλλά και η υπόλοιπη εγκληματική δράση και συμπεριφορά, καταντούν την κοινωνία ζούγκλα.
Η εγκληματικότητα στην Ελλάδα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, έχει πολλαπλά αίτια και αιτιατά.
Μια εγκληματικότητα, που τείνει να πάρει απρόβλεπτες διαστάσεις και η οποία δημιουργεί αγανάκτηση, ανασφάλεια και αβεβαιότητα στους πολίτες, μεμονωμένα άτομα και οικογένειες.
Είναι ένα σοβαρό και καυτό ζήτημα, που χρειάζεται να αναζητηθούν τρόποι δραστικής καταπολέμησής του, χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση.
Επιπλέον φανερώνεται, και είναι πολύ ανησυχητικό, και δεν το γράφουμε με πνεύμα απαισιοδοξίας, αλλά διαπιστωτικά και ενθαρρυντικά για να αλλάξει κάτι, ότι ξεθωριάζει το θεμέλιο της κοινωνίας μας, μέσα στο οποίο ζούμε, και από το οποίο εξαρτάται η ευτυχία μας, η ασφάλειά μας και η ποιότητα της ζωής μας.
Έτσι ο λόγος για μια επιτυχημένη θεμελίωση της κοινωνίας μας παίρνει αποκαλυπτικό, μαζί και υπαρξιακό χαρακτήρα, με τεράστιες προεκτάσεις σε όλες τις πτυχές του είναι μας.
Το ερώτημα αναπηδά αμείλικτο: Ποιο θεμέλιο έχει σήμερα η ελληνική κοινωνία μας; Ποιες είναι οι ηθικές βάσεις, αρχές και αξίες της;
Κάθε απροκατάληπτος παρατηρητής διαπιστώνει ότι κυριαρχεί πάνω στο θέμα μια πραγματική σύγχυση, ένα μωσαϊκό αντιλήψεων, απόψεων και θεωριών.
Πηγή: Εφημερίδα “Political”, 12-6-2025
