Και τώρα, που χαλάρωσαν τα μέτρα του κορωνοϊού,  μπορούμε να απολαύσουμε και να χαρούμε τη μαγευτική χώρα μας,   τηρώντας πάντοτε τα υγειονομικά πρωτόκολλα.

Σαφώς και θέλουμε τους τουρίστες από το εξωτερικό και επιδιώκουμε να τους προσελκύσουμε, ωστόσο και ο εσωτερικός τουρισμός είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο με πολλαπλά οφέλη.

Εκτός από την πληγωμένη Ελλάδα, με την κακή ψυχολογία και τα αδιέξοδα, που προκάλεσε η πανδημία, με τα οικονομικά προβλήματα, με την ανεργία, με την εγκληματικότητα, με το οξυμένο μεταναστευτικό, με τις απογοητεύσεις, με την αβεβαιότητα, με τους νέους, που φεύγουν στο εξωτερικό, με…, με…, με…, υπάρχει και η άλλη Ελλάδα!

Με τα ονειρώδη τοπία, με τις ατέλειωτες χρυσές αμμουδιές, με τους φανταστικούς ορεινούς όγκους, με τα σπουδαία μνημεία, που διαιωνίζουν την ιστορία της, με τους καλοσυνάτους και φιλόξενους ανθρώπους της, με τις δημιουργικές πρωτοβουλίες.

Ας ξεπεράσουμε την γκρίνια και τη μιζέρια, τη φοβία και την καχυποψία, και ας ανακαλύψουμε την όμορφη Ελλάδα.

Μια Ελλάδα,  που έχει ανάγκη από συνετή τουριστική ανάπτυξη και όχι από εκτρωματικές και αυθαίρετες παρεμβάσεις και συμπεριφορές, στ’ όνομα της άκρατης εκμετάλλευσης του τουριστικού προϊόντος,  οι οποίες αλλοιώνουν και φθείρουν και καταστρέφουν την ανόθευτη τουριστική  αξία της.

Τι υπέροχο είναι το απαλό κύμα να αργοσβήνει στα πόδια σου, και στο ακρογιάλι, που όλοι έχουμε χρέος να φροντίζουμε να είναι καθαρό, αποφεύγοντας να πετάμε σκουπίδια  από εδώ και από εκεί,  ανάλαφρα το αεράκι να ξεχύνεται. Και να βυθίζεις το βλέμμα σου στα πλάτια της θάλασσας. Και αντικρύζοντάς την ατέλειωτη και εφτάπλατη μπροστά σου, να στοχάζεσαι την απεραντοσύνη…

Τι υπέροχο είναι να ροδίζει η ανατολή στους κάμπους και τα βουνά και να εισπνέεις φρεσκάδα και να ακούς το φτερούγισμα των πουλιών και ολόβαθα η ψυχή σου να αναγαλλιάζει και καινούργιες, αισιόδοξες σκέψεις να σου έρχονται στο νου.

Τι υπέροχο είναι στην κορυφή του βράχου να ανέβεις μια αυγή και τριγύρω να κοιτάζεις και προς τα πάνω να υψώνεις το βλέμμα σου, γεμίζοντας την ύπαρξή  σου με ουρανό.

Τι υπέροχο είναι να βρεθείς σε δάσος της πατρίδας μας, δροσερό, βαθύσκιο, με το θρόισμα των φύλλων, που σου χαρίζει ξεκούραση. Αλλά ζητά και την  προστασία σου. Μην αφήνεις απορρίμματα, μην ανάβεις φωτιές…

Τι υπέροχο είναι να παρακολουθείς το απόγευμα τον ήλιο να χάνεται, να δύει, πριν ακόμη πέσει η νύχτα και να ξεπηδά από την ψυχή σου μια γλυκύτητα, την ώρα ακριβώς, που…πεθαίνουν τα χρώματα και οι θόρυβοι της ημέρας. Ένα φως μενεξεδένιο ταλαντεύεται στη φύση, ενώ οι σκιές της νύχτας τυλίγουν τα βουνά και απλώνονται γοργά…

Τι υπέροχο είναι να φθάνεις σε ταπεινά εκκλησάκια, στημένα σε λόφους και ακροθαλασσιές.  Και να γονατίζεις σωπαίνοντας μπροστά στο Χριστό, στην Παναγία και τους αγίους, κοιτώντας τους κατάματα και νιώθοντας ότι σε ακούνε, σε πονάνε και σε καταλαβαίνουν.  Και να σε πλημμυρίζει αίσθημα ειρήνης και να σταματά η τρικυμία μέσα και  και να φεύγεις εσωτερικά δυνατός.

Τι υπέροχο είναι να αντικρύζεις στην Ελληνική ύπαιθρο πηγές νερού, κεντημένες με πολυτρίχια, κρυμμένες σε φυλλωσιές και σε φτέρες, που αφήνουν την δροσερή μελωδία τους. Οι πηγές, τι χαρά… Σκεφθείτε για μια στιγμή να μας λείψουν, να στερέψουν…

Τι υπέροχο είναι  στην Ελληνική εξοχή να γείρεις το κεφάλι πάνω στο χέρι. Να κλείσεις και τα μάτια. Και να αφεθείς σε ανάλαφρες σκέψεις, που δεν έχουν παραξενιά, αλλά μαγεία, και να σε πάνε σε μονοπάτια, όπου θα ξανασυναντήσεις την αυτοπεποίθηση και την ισορροπία σου.

Τι υπέροχο στο Ελληνικό χωριό, δίπλα στους δικούς σου ανθρώπους, να καταλαβαίνεις να λείπει από το μέσα σου η βουβή λύπη και να μην σε πιέζει η μυστηριώδης αγωνία.

Τι υπέροχο, σε όποιο μέρος της Πατρίδας και αν πατήσεις το πόδι σου, να μην αισθάνεσαι μελαγχολικός, κακομοιριασμένος και με φριχτό κενό, αλλά να ρεμβάζεις γαλήνιος.

Γι’ αυτή την Ελλάδα αξίζει να ενώσουμε τον κόπο μας, την αγωνία μας, τις ελπίδες μας, τους οραματισμούς μας, τους πόθους μας.