Μισό αιώνα μετά την αποφοίτηση (1975-2025), οι απόφοιτοι του τότε Εξαταξίου Γυμνασίου Παραμυθιάς την Τρίτη 12 Αυγούστου, ώρα 7.00 μμ. συναντήθηκαν στο παλιό Γυμνάσιο Παραμυθιάς. Συμμετείχαν οι μισοί σχεδόν συμμαθητές-τριες και δεδομένων των χρόνων που από τότε πέρασαν, των αποστάσεων, των προβλημάτων υγείας και των καιρικών συνθηκών, η συνάντηση κρίθηκε ιδιαίτερα επιτυχής. Παρόντες και τρείς καθηγητές που κατάφεραν να παραβρεθούν. Ιδιαίτερα συγκινητικές οι στιγμές χαράς και νοσταλγικής αναπόλησης, των μαθητικών χρόνων, της πόλης και της εποχής. Μετά την «αναγνώριση», τους χαιρετισμούς, τις συζητήσεις, την είσοδο στους χώρους των παλιών αιθουσών και τις αναμνηστικές φωτογραφίες ακολούθησε περίπατος στους δρόμους της πόλης, με κατάληξη -αργότερα- στη Βέλιανη στο κέντρο «Μέγαρο».

Εκεί μετά από χαιρετισμό (ακολουθεί παρακάτω) και την προβολή ενός Powerpoint με φωτογραφικό και ιστορικό υλικό και εκείνης της εποχής του Σχολείου, που έγινε από τον συμμαθητή Π. Αλεξίου, τον χαιρετισμό του καθηγητή Γ. Μαστορίδη και τις παρεμβάσεις άλλων συμμαθητών, προέκυψε μια εξαιρετικά θερμή, οικογενειακή ατμόσφαιρα που απογειώθηκε με την μουσική πανδαισία του συμμαθητή Βασίλη Δόση, που με την κιθάρα, την αισθαντική του φωνή και το ευρύ του ρεπερτόριο (έντεχνο, λαϊκό, δημοτικό, μπαλάντες), με την υποστήριξη συμμαθητών, ενθουσίασε τους πάντες, οδήγησε σε ένα γλέντι μέχρι τις πρωϊνές ώρες, που έκλεισε, τραγουδώντας, όλοι όρθιοι, το επίκαιρο εφέτος -αλλά και πάντα- «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ».

Η επιτυχία της συνάντησης και των εκδηλώσεων οδήγησε πολλούς, στους συγκινητικούς αποχαιρετισμούς, να προτείνουν να γίνει σε πιο σύντομο χρόνο μια καινούργια συνάντηση.

Ο χαιρετισμός του Π. Αλεξίου:

Αγαπημένοι συμμαθητές και συμμαθήτριες, καθηγητές και καθηγήτριες

Καλώς ανταμωθήκαμαν. Είμαστε πάλι εδώ, στην Παραμυθιά.

Μετά από 50 χρόνια. Μισό αιώνα από τότε που ανοίξαμε τα φτερά μας για να πετάξουμε σε αυτό το όμορφο ταξίδι της ζωής, με αρχικό εφόδιο τις γνώσεις που πήραμε από το Γυμνάσιο Παραμυθιάς, με πολλά όνειρα κι ελπίδες.

Λόγω των χρόνων που από τότε πέρασαν, είχαμε την ανησυχία, μήπως η συμμετοχή θα ήταν μειωμένη. Όμως μέρα με τη μέρα ακούγαμε στο τηλέφωνο «θα είμαι κι εγώ εκεί» και η σημερινή παρουσία διέλυσε τα νέφη της ανησυχίας μας. Σήμερα βρεθήκαμε εδώ οι μισοί από τους 95 που αποφοιτήσαμε.

Φάνηκε ότι τη θέλαμε όλοι αυτή τη συνάντηση, όπως το ξερό και διψασμένο χώμα αποζητάει τη βροχή ή για να θυμηθούμε τον κυρ-Αλέξανδρο, τον Παπαδιαμάντη, η επιθυμία και η θέλησή μας δεν «εξητμίσθησαν ως σταγόνες όμβρου, μετά θερινόν υετόν εντός της κοίτης πάλαι ξηρανθέντος χειμάρου».

Και είναι πολύ δύσκολο να μη συγκινηθεί κανείς, όταν μετά από τόσα χρόνια βρίσκεται ξανά με αγαπημένα πρόσωπα σε αυτό το χώρο, σε αυτή την πόλη, που μέσα σε δύσκολους καιρούς περάσαμε τα πιο όμορφα, τα πιο ανέμελα χρόνια της ζωής μας.

Μπορεί ο χρόνος να άφησε τα σημάδια του πάνω μας, μπορεί μια γλυκιά νοσταλγία να παραλύει τα σώματα, όμως το μυαλό ελεύθερο, φτερουγίζει στα χρόνια εκείνα της νιότης, αναστοχάζεται και θυμάται.

Αλήθεια τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;

Θυμόμαστε το κτίριο του παλιού Γυμνασίου, όπου πριν από λίγο συναντηθήκαμε, το απέναντι κτίριο αιθουσών (Ε.Ε.Ε.Ε.Κ), το «κτίριο Οικονόμου», το όμορφο κτίριο της παλιάς Μητρόπολης, τις σχολικές μας εκδρομές στα Γιάννενα, στο Σεβαστό, την μεγάλη της Στ΄ Τάξης το 1975, σχεδόν στην μισή Ελλάδα, τις γιορτές, τα θέατρα, το γήπεδο με χώμα και πέτρες, εκεί που σήμερα είναι το Κέντρο Υγείας, τις Γυμναστικές επιδείξεις και τους ποδοσφαιρικούς αγώνες, τις δυνατές παρέες και τα γλέντια μας, τα υποβόσκοντα, άδηλα, ερωτικά εφηβικά σκιρτήματα και χτυποκάρδια μας. Θυμόμαστε και τα δύσκολα εκείνα χρόνια συμμαθητές να έρχονται στο Σχολείο με τα πόδια -πολλές φορές βρεγμένοι- από τα κοντινά χωριά ή άλλους να ανεβοκατεβαίνουν το Σαββατοκύριακο τη Σκάλα της Παραμυθιάς.

Θυμόμαστε την «μικρή μας πόλη», την Παραμυθιά, με τα παλιά σοκάκια και τα μαγαζιά της, με το «Ρολόϊ», την «Κούλια» και το Κάστρο, το όμορφο «Καρκαμίσι» με τα δέντρα και το «Καφέ – Όαση», το Λάμποβο με τα χάνια, την ζωοπανήγυρη και το «γύρο του θανάτου», το Οικοτροφείο με τα 300-400 παιδιά, που σήμερα δυστυχώς είναι αναξιοποίητο, τις Κυριακάτικες βόλτες με τις «πάστες του Γούσια», το «Σινε-Θύαμις» του Δάλλα, τα φωτογραφεία του Μόσχου, του Μπρέστα και του Τσεκούρα, όπου συχνά στεκόμαστε και χαζεύαμε τις φωτογραφίες, την ασπρόμαυρη τηλεόραση στη βιτρίνα του Λάκη Μπάρμπα που βλέπαμε την «Αθλητική Κυριακή», τα εστιατόρια του Πατσιούρα και του Πρόνιου, που παραγγέλναμε -στους καιρούς της ανέχειας- μισές μερίδες, «λίγα συκωτάκια» και «λίγες φακές», το ΚΤΕΛ στο καφενείο της Μαρίτσας, με εκείνα τα τρομερά παλιά λεωφορεία, τους χαρακτηριστικούς τύπους της πόλης, τον Πίπη Τσιώτα («τα είδες, έρθαν τα λελέκια»), τον Μίχο-Κάτσιο με το γαϊδουράκι του – μεταφορικό μέσο, το αξιοσέβαστο Σπύρο Αλεξίου, δημόσιο κήρυκα-ντελάλη της πόλης και πολλούς άλλους.

Σήμερα 50 χρόνια μετά πρέπει να ευχαριστήσουμε την πόλη τροφό μας.

Παραμυθιά σε ευχαριστούμε.

Θυμόμαστε και αυτούς τους συμμαθητές-τριες μας που λείπουν σήμερα από εδώ, αλλά και αυτούς που μας άφησαν για πάντα, τον Ζήση το Μπάτση, τον Θεόφιλο Γεωργίου, τον Αχιλλέα Παππά, την Αλεξάνδρα Τζοβάρα και την Αλεξίου Αγγελική.

Έχουμε σήμερα εδώ και τρεις άξιους καθηγητές μας, τους οποίους ευχαριστούμε για την τιμή που μας κάνανε να βρίσκονται μαζί μας. Τον Φρίξο Νούσια, το φυσικό μας, πνεύμα δραστήριο και δημιουργικό και τη σύζυγό του και καθηγήτριά μας την κ. Κλαψινάκη. Τον κλασσικό φιλόλογό μας, τον Γιώργο τον Μαστορίδη, που συνεχίζει να εκφέρει με τόλμη και παρρησία δημόσια τον λόγο του. Δεν μπόρεσαν να είναι μαζί μας και κάποιοι άλλοι καλοί καθηγητές μας, ο Θωμάς Τζούρος και ο Θωμάς Καλύβας.

Θυμόμαστε όμως και αυτούς που έφυγαν από τη ζωή. Την ωραία και αγαπημένη μας φιλόλογο, την Αντωνία Τζέγκα, που την είχαμε για πολλά χρόνια καθηγήτρια και που παρά τις «πλάκες» που της κάναμε, μας αγαπούσε τόσο, που μας συνόδευσε στην μεγάλη μας εκδρομή. Τον Αχιλλέα τον Παπαθεοδώρου, που χωρίς να είναι μαθητοπατέρας, είχε καλές σχέσεις με τους μαθητές, τους Γυμνασιάρχες, τον Λάγκα, τον Σπύρο Πανδή με την «ολύμπια» παρουσία του, την Ζερβού, τον Νίκο τον Αποστολάκη.

Ευχαριστούμε σήμερα και τους καθηγητές μας.

Το Γυμνάσιο Παραμυθιάς, που με την αίγλη που είχε τότε, συγκέντρωνε μαθητές απ΄ όλη τη Θεσπρωτία και πέραν αυτής, ξεπερνούσε τους 1100 μαθητές, μας έδωσε τα βασικά στοιχεία της γνώσης και όχι μόνον.

Πολλοί απόφοιτοι του Γυμνασίου Παραμυθιάς -και εκείνης της δικής μας περιόδου 1969-1975- διέπρεψαν σαν επιστήμονες και σαν εργαζόμενοι, συνέχισαν να δίνουν με αξιοπρέπεια τον αγώνα της πράξης και της ζωής.

Συμμαθήτριες και συμμαθητές.

Στα 50 χρόνια από την αποφοίτησή μας από το Γυμνάσιο Παραμυθιάς, όπως μου παρήγγειλαν να σας πω οι συμμαθητές μου το προηγούμενο Σάββατο, ξεχνάμε σήμερα προβλήματα υγείας, χάπια και ιατρικές εξετάσεις.

Από την σημερινή μας συνάντηση, πέρα από την συγκίνηση και τη χαρά της συνεύρεσης, , παίρνουμε, σαν τον Ανταίο, δύναμη και αισιοδοξία.

Εκείνο που μπορούμε να υποσχεθούμε και να ευχηθούμε είναι ότι θα συνεχίσουμε, με τον τρόπο του ο καθένας, τον ωραίο αγώνα που ξεκινήσαμε τότε και αυτό το μήνυμα μεταφέρουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας -όσοι έχουμε- στο χώρο που ζούμε, στην κοινωνία.

Μήνυμα αγώνα

Για μια ζωή με αξιοπρέπεια

Για μια καλύτερη και δίκαιη κοινωνία.

Πάντα όρθιοι-ες, μαχητές-τριες της ζωής.

Υγεία, Δύναμη και Καλή Αντάμωση στα 60χρονα ή στα 55χρονα, αν θέλετε.

Γεια σας και χαρά σας.