Ζήση μου, με κέρασες
μέλι με κερί
κι ύστερα προσπέρασες
κι άφησες κεντρί.

Μα πώς γίνεται,
χίλια μέσα σ ένα,
πίκρες και χαρές
όλα μαζεμένα;

Και ξημέρωσε
κι ώσπου να βραδιάσει,
κει που γέλαγα,
νιώθω νά χω κλάψει.

Αχ καλέ ζωή,
πώς μας ξεγελάς,
πότε μας γλυκαίνεις,
πότε μας πονάς.

Κι όμως θα σ αντέξω
κι άν το προσπαθήσεις,
είμαι δυνατή,
δεν θα με λυγίσεις!!.

Ηγουμενίτσα 16 -5 – 2020

Ελένη Κύρκου-Σαφάκα