του Άλκη Φάτσιου
… και ενώ η νύχτα, σιγά – σιγά, απλώνει τα διάφανα και αραχνοΰφαντα πέπλα της, ο αγέρας πότε ήρεμος και πότε ανταριασμένος, στήνει χορό τρελό, ανάμεσα στις φυλλωσιές του πανάρχαιου δάσους, κάνοντας αυτές, να λικνίζονται, πότε άτακτα και πότε αρμονικά, ‘’ υπακούοντας ‘’ κάθε φορά στις αρχέγονες κινήσεις, που ο Αίολος, αυτός ο θεός των ανέμων, αυτός και μόνον αυτός, ορίζει…
… και ενώ ο αρχέγονος αυτός χορός της φύσης, καλά κρατεί, ξαφνιασμένα στʼ αυτιά μας φτάνει, ο μαγικός ήχος ενός πιάνου, καλά φυλαγμένου πίσω απʼ τα δένδρα, ξεχασμένου εκεί από παλιά, πολύ παλιά στο χρόνο … κι αρχίζει τη συνοδειά του στον χορό της φύσης, μη μπορώντας κανείς να ξεχωρίσει τι είναι πιο όμορφο από τους ήχους αυτούς, της φυλλωσιάς, του πιάνου ;; τί ;; Μα να, από κοντά κι άλλη των ήχων συνοδειά … αυτή του τετράχορδου και μαγικού οργάνου, με ήχους όμοιους, με τα κελαρύσματα νερού που κατεβαίνει, πότε αργά και πότε γρήγορα…
… κι ενώ τα ακούσματα των περίτεχνα ενωμένων ήχων, διαδέχονται το ένα μετά το άλλο, όχι μόνο από αυτούς που είχαν το πρόσταγμα γιʼ αυτό, αλλά και από όλους εμάς, που πολλά χρόνια τώρα, ‘’ περπατάμε ‘’ μαζί μ’ αυτούς τους ήχους, σε μια αναγκαία, για την ίδια μας τη ζωή, μέθεξη …
… κι ενώ αυτά συμβαίνουν, ξαφνιασμένα και πάλι στʼ αυτιά μας φτάνει και στα μάτια μας μπροστά προβάλλει, το τέλος του ανέμου, και μ ʼ αυτόν τον τρόπο, το τέλος του χορού, κι απλώνεται παντού, μια κραυγάζουσα σιωπή, και αμήχανα σιωπηλοί, μεταξύ μας κοιταζόμαστε, σαν κάτι όλοι να περιμένουμε, χωρίς όμως να ξέρουμε, τί …
… και πράγματι, σαν από τα έγκατα της γης, ένα υπόγειο βουητό στʼ αυτιά μας ξαφνικά να φτάνει, που όλο και δυνάμωνε, που όλο και πλησίαζε, κι αυτό το βουητό που όλο και πλησίαζε που όλο και δυνάμωνε, ξεκάθαρα το νιώθαμε, πως ο ερχομός του κίνησε, από τις κοντινές σ’ εμάς, Αχερόντιες του Άδη πύλες …
…. και πράγματι, μέσα σε ολιγόχρονη διάσταση, κι ενώ η αμήχανη σιωπή μας, απ’ άκρη σε άκρη συνεχίζει να απλώνεται, ένας πρωτόγνωρος, ένας γιγάντιος Αετός, με τεράστιο άνοιγμα φτερών, τόσο που να καλύπτει ΟΛΟΥΣ μας, τόσον τους ιερούς θεράποντες των ήχων επάνω στη σκηνή, όσον και όλους εμάς, τους κοινούς θνητούς, αφημένους στην μαγεία των μέχρι τότε ήχων …
…. κι ενώ ο γιγάντιος αυτός Αετός, τον βλέπουμε να μένει ακίνητος πάνωθέ μας, κουνώντας τα τεράστια φτερά του, σαν κάποιον συνθέτη που διευθύνει μια μεγάλη, μια ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΉ ΟΡΧΉΣΤΡΑ, μπορούμε ταυτόχρονα, καθαρά να δούμε, τα τεράστια τα δυό του πόδια, να καταλήγει το καθένα, σε 50 … νυχοπόδαρα, ίδια κρεμαστάρια…
…. κι ενώ αυτά συμβαίνουν, ο τεράστιος αυτός Αετός, χαμηλώνει ακόμα περισσότερο, και με βλέμμα αδιόρατο και ανερμήνευτο, αλλά και νεύμα καθαρό, μας καλεί ΟΛΟΥΣ μας να κρατηθούμε απ΄τα νύχια – κρεμαστάρια · έτσι και γίνεται.. και περιμένουμε μαζί μʼ αυτόν, κι εμείς μαζί του, νʼ απογειωθούμε, για ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό, αλλά σίγουρα ταξίδι μαγικό …
…. Κι ενώ αυτά συμβαίνουν, ο αγέρωχος και περήφανος αυτός Αετός, με φωνή ανθρώπινη πια, μια φωνή γνώριμη σ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη του κόσμου, τη φωνή του Μίκη μας, να μας καλεί όλους μαζί, να υψώσουμε μια πανανθρώπινη, μια οικουμενική – μα καθόλου μεταφυσική – προσευχή, απευθυνόμενη στον ΝΟΗΤΟ ΗΛΙΟ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, μια ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ που τόσο τραγικά και κραυγαλέα, απουσιάζει από τη ζωή μας … από τη χώρα μας, απ΄τον λαό μας..
… κι ενώ ο Αετός υψώνεται για το φευγιό του, παίρνοντας μαζί του κι όλους εμάς στο μαγικό και άγνωστο ταξίδι, αντηχεί πέρα ως πέρα, η έκκληση, η προσευχή:
‘’ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗΣ ΉΛΙΕ ΝΟΗΤΈ, ΚΑΙ ΜΥΡΣΊΝΗ ΕΣΎ ΔΟΞΑΣΤΙΚΉ,
ΜΗ ΠΑΡΑΚΑΛΏ ΣΑΣ, ΜΗ ΛΗΣΜΟΝΆΤΕ ΤΗ ΧΏΡΑ ΜΟΥ …’’
Μίκη, σε σένα κράζω :
Ευχαριστούμε, για όσα έπραξες, για όσα είπες.
Ήσουν και θα είσαι πάντα, ο Μίκης των φτωχών, των αδικημένων, των κατατρεγμένων, ο αγωνιστής για λευτεριά, για δικαιοσύνη, αλλά ταυτόχρονα και ο Μίκης της διανόησης, των ποιητών, ο Μίκης του αγώνα για τα δίκαια και το συμφέρον των πολλών …
Μίκη, ίσως είσαι ο μόνος Έλληνας, που δικαιωματικά του αποδόθηκε ο όρος ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ, έως τα πέρατα του κόσμου … Αυτά…
Υ.Γ. : Μαγική βραδιά, σε υψηλό επίπεδο αισθητικής και ποιότητας, στο αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μίκη Θεοδωράκη, στο δάσος της Παραμυθιάς, στην 31/7/2025.
Ηγουμενίτσα Άλκης Φάτσιος
1 Αυγούστου 2025 δικηγόρος
