Του π. Ηλία Μάκου
Δεν μπορεί να επικαλούνται την πίστη λογής λογής απατεώνες είτε πρόκειται για ιερείς ή ψευδοϊερείς ή λαϊκούς, οι οποίοι υπό τον μανδύα της θρησκευτικότητας πράττουν ατιμίες.
Δεν μπορεί να δηλώνουν πιστοί, οποιαδήποτε ιδιότητα και αν έχουν, αυτοί που, βάζουν μπροστά την προσχηματική ευσέβεια για να παραπλανήσουν και να θυματοποιήσουν άλλους για το δικό τους όφελος. Ούτε αυτοί που θέλουν να καλύψουν ανομήματα και αμαρτήματα μετατρέποντας σε “εργαλείο” την πίστη…
Την επικαιρότητα απασχόλησε θέμα με “ρασοφόρο” που είχε αυτοχρηστεί “Αρχιεπίσκοπος” των Παλαιοημερολογιτών, ο οποίος κατηγορείται, σύμφωνα με τις διωκτικές αρχές, για διακίνηση ναρκωτικών! Στην υπόθεση φέρονται να εμπλέκονται άλλοι δύο μαϊμού «ιερείς», εκ των οποίων ο ένας είναι ήδη έγκλειστος στις φυλακές.
Μια με το ένα, μια με το άλλο, πάει να δημιουργηθεί η λανθασμένη εντύπωση ότι είναι γενικευμένο το φαινόμενο της διαφθοράς σε πρόσωπα που σχετίζονται με τη θρησκεία.
Και σαφώς υπάρχουν ανεπίτρεπτες συμπεριφορές, καταδικαστέες και απαράδεκτες από υποκριτικώς εμφανιζόμενα, σαν πιστά, άτομα.
Υπάρχουν, όμως, και υγιείς και ολοκληρωμένοι άνθρωποι στο μετερίζι της πίστης, με τις απαραίτητες και πρέπουσες μέσα τους διεργασίες, οι οποίοι διασφαλίζουν την προσωπική τους ισορροπία, πληρότητα και εντιμότητα ως ρυθμιστικά στοιχεία της ομαλής ζωής.
Η ανηθικότητα και η εγκληματικότητα που εκδηλώνεται μέσα από παράνομες και άνομες πράξεις σε καμία περίπτωση δεν είναι σεβαστή και ανεκτή.
Μπορεί το τι είναι ηθικό και το τι δεν είναι να έχει μια σχετικότητα και μια υποκειμενικότητα πολλές φορές για κάποιους, ανάλογα με τον χαρακτήρα και τις αντιλήψεις και τις αρχές τους, αλλά δεν μπορεί η ανηθικότητα και η εγκληματικότητα να αποτελούν τρόπο ζωής και πολύ περισσότερο εντός της πίστης.
Ό,τι εκφράζεται αρρωστημένα και ξεδιάντροπα και εγκληματικά και τσαλακώνει και καταρρακώνει και πληγώνει την αξιοπρέπεια των ανθρώπων, είναι αυτόχρημα αντιεκκλησιαστικό, αντικοινωνικό και ποινικά κολάσιμο.
Η ευθύνη των όποιων, και εφόσον αποδεικνύονται ως τέτοιες, ελεεινών πράξεων, δεν περιορίζεται μόνο στους πρωταγωνιστές, ούτε μόνο στο σκοτεινό τους κόσμο, βέβαια εκεί πέφτει το μεγάλο βάρος.
Αλλά και στο αποδομημένο αξιακό σύστημα, που μας κάνει καμιά φορά να αδιαφορούμε και να μην αντιδρούμε μπροστά σε θλιβερά φαινόμενα ακόμη και από δήθεν εκκλησιαστικούς ανθρώπους.
Λάσπη πάντοτε υπήρχε και πάντοτε θα υπάρχει στα περιθώρια όλων των κοινωνιών. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να τη βλέπουμε ή να παριστάνουμε πως δεν τη βλέπουμε και να μην προσπαθούμε να την καθαρίσουμε.
Τότε είναι, που βρίσκουν χώρο αναίσχυντα και ποταπά πάθη, αλλά και εγκληματικές συμπεριφορές.
Η απάθεια και η συνθηκολόγηση μπροστά στη διάπραξη αδιάντροπων ανομημάτων, ο εθισμός και η επανάληψη ενός κακού, που τοξινώνει τον ηθικό οργανισμό και ύστερα επιβάλλεται σαν κάτι φυσιολογικό, είναι βαρβαρισμός.
Ισοδυναμεί με διαστροφή και αντιστροφή της πραγματικότητας. Και δείχνει ότι οι “βάρβαροι” είναι μέσα μας.
Ο άνθρωπος δεν είναι άγριο ζώο, δεν είναι η εξέλιξη του κτήνους, με μοναδικό σκοπό του να δρα ανεξέλεγκτα, χωρίς καμία αυτοκυριαρχία.
Έχει ψυχή και πνευματική προσωπικότητα. Γι’ αυτό οφείλουμε να αναμετρήσουμε ψύχραιμα τις ευθύνες μας, πριν αποφασίσουμε πως θα ενεργήσουμε και πως θα ζήσουμε.
Political, 13/11/2025
