Όπως έλεγε ο Σόλων ο Αθηναίος, “στο πέρασμα του χρόνου, πολλά μπορεί κανείς να δει, που δεν τα θέλει, και πολλά να πάθει”.
Δεν είναι μόνο τα πρόσφατα γεγονότα με τις δημοτικές εκλογές στην Αλβανία, όπου προφυλακίστηκε δύο ημέρες πριν την προσέλευση στην κάλπη, ο εκλεγείς, τελικά, Έλληνας δήμαρχος της Χειμάρρας Διονύσιος-Φρέντι Μπελέρης, που δείχνουν την αχαριστία της Αλβανίας (την κρατική εξουσία εννοούμε και όχι το λαό) προς την Ελλάδα, ξεχνώντας την απροσμέτρητη και πολύπλευρη και σημαντική βοήθεια της χώρας μας.
Δεν είναι μόνο οι καταγγελόμενες παρεμβάσεις για την ανάδειξη δημάρχων στους άλλους δύο μειονοτικούς δήμους, της Δρόπολης και της Φοινίκης, όπου εξελέγησαν, συντελούσης, βέβαια και της διάσπασης των Ελλήνων, (ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται), οι εκλεκτοί του κυβερνώντος σοσιαλιστικού κόμματος και όχι οι υποψήφιοι της “ΟΜΟΝΟΙΑΣ”.
Είναι μια σειρά γεγονότων, που κατατείνουν στην περιφρόνηση των δικαιωμάτων των Ελλήνων της Αλβανίας, στην ανθελληνική στάση της, παρά τις διακηρύξεις περί του αντιθέτου, και στη στροφή της Αλβανίας προς την Τουρκία, παρότι επιθυμεί διακαώς να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση!
Την ίδια στιγμή η ελληνική πλευρά κάνει σαφές στην Αλβανία ότι τόσο η πορεία της προς την Ευρώπη όσο και οι διμερείς σχέσεις των δύο χωρών θα εξαρτηθούν από το σεβασμό της προς τα δίκαια της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας.
Πάντως ο ανθελληνισμός είναι ορατός στην πολιτική της Αλβανίας, αλλά πιστεύουμε ότι ο αλβανικός λαός στην πλειοψηφία του, εξαιρούμε τους ακραίους, που σε κάθε χώρα υπάρχουν, διαθέτει άλλα αισθήματα, καθώς πολλοί Αλβανοί έχουν, κατά το κοινώς λεγόμενο, φάει και εξακολουθούν να τρώνε ψωμί στην πατρίδα μας, εργαζόμενοι σκληρά είναι αλήθεια, και οφείλουν να το αναγνωρίζουν.
Επιπλέον η Ελλάδα στήριξε την Αλβανία με γενναίες χρηματοδοτήσεις για έργα υποδομής από την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος και μετά, ενώ έγιναν και επενδύσεις.
Το υγειονομικό μας σύστημα είναι στη διάθεση όχι μόνο των Ομογενών, αλλά και των Αλβανών, όταν το χρειάζονται.
Είναι αξιοσημείωτο ότι μεγάλος αριθμός Αλβανών πολιτών εξετάζονται ή νοσηλεύονται ανά έτος σε Νοσοκομεία της Ελλάδας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ότι ένα μικρό ακριτικό Νοσοκομείο, αυτό των Φιλιατών στη Θεσπρωτία, κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα, πέρα από τους Έλληνες της Αλβανίας, δέχεται και εκατοντάδες ετησίως ασθενείς Αλβανούς.
Η Αλβανία αποδεικνύει ότι βλέπει με καχυποψία τη χώρα μας, που όχι μόνο δεν της προέβαλε προσκόμματα ποτέ, αλλά έκανε ό,τι μπορούσε για να συμβάλλει στην ανάπτυξή της. Και θεωρεί σύμμαχό της την Τουρκία, η οποία ουσιαστικά επιδιώκει να την κάνει δορυφόρο των συμφερόντων της σε βάρος της Ελλάδας.
Την ίδια στιγμή οι Έλληνες της Αλβανίας θέλουν, όπως οι ίδιοι λένε, πιο ενεργή και πιο ουσιαστική συμπαράσταση από τη “μάνα” Ελλάδα, χωρίς να δημιουργούνται εσωτερικές έριδες.
Αλλά και οι ίδιοι οφείλουν να καταλάβουν ότι διαιρεμένοι, δεν μπορούν να επιτύχουν την επίτευξη των στόχων τους και να ελπίζουν σ’ ένα καλύτερο μέλλον.
Είναι καιρός να παραμερίσουν ό,τι τους χωρίζει και να ανακαλύψουν ό,τι τους ενώνει.
Το έκαναν στη Χειμάρρα και κατόρθωσαν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ωστόσο η καλή γειτονία της Ελλάδας και Αλβανίας είναι επιβεβλημένη εκ των πραγμάτων και οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη δυσχεραίνει και τορπιλίζει τη συνεργασία δύο χωρών, που τις φέρνουν κοντά πολλά πράγματα και τις χωρίζουν πολύ λιγότερα, και, επιπλέον, αποδυναμώνει το αλβανικό όνειρο για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και βελτίωση της οικονομικής και κοινωνικη΄ς της κατάστασης…
Η ειρηνική συνύπαρξη στα Βαλκάνια δεν είναι πλέον αίτημα, είναι απαίτηση. Οι λαοί το έχουν αντιληφθεί, απομένει να το δουν και οι εξουσίες…
Το μέλλον των κρατών από τι εξαρτάται πραγματικά; Θα το φωνάξουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας. Εξαρτάται μονάχα από τα ίδια τα κράτη. Όσο ζούνε μονιασμένα και ειρηνικά, διαγράφεται ελπιδοφόρο.
Και όσο η διχόνοια φωλιάζει και κυριαρχεί ανάμεσά τους και απομακρύνει το ένα από το άλλο εχθρικά, τότε προβλέπεται σκοτεινό και συφοριασμένο.
