*Γράφει η Θάλεια Θεοδωρίδη
Η Ελλάδα μας καίγεται
Ανείπωτο και αβάσταχτο είναι το εθνικό πένθος που βιώνουμε παρακολουθώντας τις πυρκαγιές που ζώνουν τη χώρας μας από άκρη σε άκρη. Οι φλόγες καταπίνουν στο πέρασμά τους τα πάντα σπέρνοντας τον θάνατο και την καταστροφή. Τα καλοκαίρια στην Ελλάδα έγιναν συνώνυμα με τη λαίλαπα των πυρκαγιών. Οι φωτιές ξεσπούν σαν Λερναία Ύδρα. Βουνά, οικισμοί, τουριστικοί προορισμοί γίνονται στάχτη. Τα αίτια αποδίδονται, στην κλιματική αλλαγή, σε εμπρησμούς για λόγους εκμετάλλευσης, σε αμέλεια. Πολλά ερωτήματα τίθενται επίσης και για τον βαθμό ετοιμότητας του κρατικού μηχανισμού, για την έλλειψη πυροσβεστικού προσωπικού, εξοπλισμού, έλλειψη αντιπυρικών ζωνών και πολλά ακόμη. Είναι εύκολο να επιρρίψει κανείς τις ευθύνες στο κράτος για αναποτελεσματική διαχείριση μιας καταστροφής. Σαφώς, υπάρχει το πελατειακό κράτος, η διαφθορά, η ανεπάρκεια των στελεχών, η έλλειψη οργάνωσης κ.ά., που δημιουργούν το φαινόμενο ντόμινο όπου η καταστροφή έρχεται ως αποτέλεσμα μιας σειράς λανθασμένων ενεργειών.
Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, οι επιχειρήσεις δεν απαλλάσσονται ολοκληρωτικά από τις ευθύνες τους. Πόσο έτοιμοι είμαστε, άραγε, ως επιχειρηματίες για να αντιμετωπίσουμε μια πυρκαγιά στην επιχείρησή μας ή να διαχειριστούμε οποιαδήποτε άλλη απειλή καταστροφής;
Είδη καταστροφών σε μια επιχείρηση
Οι διάφορες απειλές καταστροφής σε μια επιχείρηση μπορούν να είναι φυσικές καταστροφές, ατυχήματα, αλλά και καταστροφές σε επίπεδο Προσωπικών Δεδομένων. Οι επιχειρήσεις υποχρεώνονται ανάλογα με το είδος τους και τη δραστηριότητά τους να συμμορφώνονται με την εκάστοτε νομοθεσία και να εφαρμόζουν συγκεκριμένα μέτρα προστασίας και ασφάλειας. Όπως άλλωστε, οι Δημόσιες Υπηρεσίες και οι οργανισμοί είναι, επίσης, υποχρεωμένοι να συντάσσουν ετήσια Μνημόνια διαχείρισης σεισμών και φυσικών καταστροφών. Το ζήτημα είναι, κατά πόσον, οι οδηγίες εφαρμόζονται στην ουσία τους και δεν παραμένουν μέρος της γραφειοκρατίας.
Προδιαγραφές ασφάλειας
Μια επιχείρηση έχει την υποχρέωση να πληροί τις προδιαγραφές εκείνες που θα προστατέψουν όχι μόνο τον φυσικό της χώρο, αλλά και τους εργαζόμενους ή τους φιλοξενούμενους σε αυτήν, καθώς και την όμορη περιοχή. Για παράδειγμα, σε ό,τι αφορά τις πυρκαγιές, η επιχείρηση οφείλει να διαθέτει συγκεκριμένα συστήματα πυρόσβεσης. Διαφορετικά συστήματα και μέτρα ατομικής προστασίας θα χρησιμοποιήσει ένα γραφείο και διαφορετικά, μια τουριστική επιχείρηση, όπου μπορεί να απαιτείται μόνιμο πυροσβεστικό υδροδοτικό δίκτυο, αυτόματο σύστημα πυρόσβεσης, ειδική ένδυση κλπ. Η εγκατάσταση αυτών των συστημάτων σχεδιάζεται από μηχανολόγους-μηχανικούς και απαιτούν τακτική συντήρηση για να ελέγχεται η σωστή λειτουργία τους. Πρόκειται για μεγάλες και πολυδάπανες εγκαταστάσεις που όμως, σώζουν ζωές και περιουσίες.
Δυστυχώς, ακόμη και σε περιπτώσεις που υπάρχουν οι εγκαταστάσεις για την αντιμετώπιση των καταστροφών συχνά, δεν υπάρχει εκπαίδευση των εργαζομένων. Σε κάθε επιχείρηση, υπηρεσία και οργανισμό, θα πρέπει να συγκροτείται ειδική ομάδα με διακριτούς ρόλους ιεραρχίας και ικανότητες, που θα εφαρμόσει το πρωτόκολλο αντιμετώπισης μιας καταστροφής και διαχείρισης της κρίσης είτε πρόκειται για σεισμό, είτε για φωτιά, είτε για ο,τιδήποτε άλλο. Την εκπαίδευση μπορούν να αναλάβουν έμπειροι ειδικοί και στη συνέχεια οι ιδιοκτήτες της επιχείρησης.
Η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη
Τα τελευταία χρόνια γίνεται πολύς λόγος για την ευθύνη της επιχείρησης απέναντι στην κοινωνία. Πρόκειται για μια πολιτική, που αφορά δράσεις, ενέργειες και προγράμματα κοινωνικού, περιβαλλοντικού, πολιτιστικού, εκπαιδευτικού και ερευνητικού χαρακτήρα. Δεν αποτελεί διαφήμιση, ούτε προώθηση προϊόντων, ούτε ανταποδοτική χορηγία. Ασκείται εσωτερικά προς τους εργαζόμενους και εξωτερικά προς την κοινωνία. Περνάει όμως μέσα από προγράμματα Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων. Κυρίως, εφαρμόζεται από μεγάλες επιχειρήσεις ενώ οι νανο και οι μικρές επιχειρήσεις συνήθως, αγνοούν τη φιλοσοφία της.
Είναι, πραγματικά καιρός, όλες οι επιχειρήσεις να στρέψουν το βλέμμα τους γενναιόδωρα στο θέμα των καταστροφών, ώστε να συνεισφέρουν από τη μεριά τους στην προστασία και ασφάλεια των εργαζομένων αλλά και του ευρύτερου περιβάλλοντος. Όχι μόνο στα ελάχιστα που ορίζει ο νόμος και η υποχρέωση, αλλά να ξεπεράσουν τα όρια κοινωνικής προσφοράς ώστε να έχουμε περισσότερες πιθανότητες να ζούμε σε ένα ανθρώπινο περιβάλλον με σεβασμό για τη ζωή.
*Η Θάλεια Θεοδωρίδη/Thalia Theodoridi, είναι Επικοινωνιολόγος Μ.Α., με εμπειρία στο branding τουριστικών επιχειρήσεων, καθώς και εκπαιδευτικών και πολιτιστικών οργανισμών, εκπαιδευτικός και Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων σε τμήματα Δημοσιογραφίας και Τουρισμού. Διευθύνει την επιστημονική ομάδα Σημειολόγιο Science & Culture Hub που δραστηριοποιείται στη διοργάνωση events σε θέματα αιχμής και είναι content manager & producer στο Advanced Media Institute , thalia.theodoridi@gmail.com
