thesprotikospalmos.gr

Αποχαιρετισμός στον Αλέκο Νικολάου

Δημοσιεύθηκε 29/01/2022 | Από user | 2 responses

Γράφει ο Παύλος Τζοβάρας

Στις 22/01/2022, άδικα και αναπάντεχα, έφυγε από κοντά μας ο δικαστικός επιμελητής του Πρωτοδικείου Θεσπρωτίας Αλέξανδρος Νικολάου και στις 25/01 στον Ι.Ν. Αγίου Παντελεήμονος τελέστηκε η εξόδιος ακολουθία και ενταφιάστηκε στην Ηγουμενίτσα, όπου και αναπαύεται.

Την ημέρα που διάβαινε στην αντίπερα όχθη, η είδηση του θανάτου του πάγωσε την θεσπρωτική κοινωνία, όπως επίσης την γενέτειρα του Αγία Κυριακή και την ευρύτερη περιοχή του Δήμου Πάργας και ν. Πρεβέζης και σκόρπισε απέραντη θλίψη στους πολυπληθείς φίλους του.

Ο Αλέξανδρος Νικολάου, κατά κόσμον Αλέκος, υπήρξε ένας εξαίρετος δικ. επιμελητής που διακόνησε για πάνω από τέσσερις δεκαετίες κατά τρόπο υποδειγματικό το πρωτοδικείο μας και κέρδισε επάξια την εκτίμηση δικαστών, δικηγόρων, διαδίκων και συμπολιτών μας.

Ευγενής και προσηνής, ικανός και δραστήριος, ακατάπαυστα εργατικός, πανέξυπνος και πνευματώδης, με πηγαία αίσθηση του χιούμορ και ευρύ κύκλο γνωριμιών, που είχε το χάρισμα να τον διατηρεί σε διαρκή ετοιμότητα. Ένας πραγματικά αξιαγάπητος άνθρωπος.

Τον Φεβρουάριο του ’76 ορκίστηκα δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Θεσπρωτίας. Μόλις είχα απολυθεί από τον στρατό μετά μακρά και παρατεταμένη θητεία διαρκείας 30 μηνών, συνεπεία των πολεμικών γεγονότων του ’74 με την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο. Έτσι, ενώ ήμουν τυπικά ασκούμενος, ατυχώς δεν μπόρεσα να κάνω άσκηση ούτε μια μέρα.

Στην εξόχως δυσμενή αυτή συγκυρία δύο άνθρωποι με ομολογουμένως συγκινητικό τρόπο με βοήθησαν, στο μέτρο του δυνατού, με την εμπειρία τους, δίνοντας μου ακόμα και σχέδια δικογράφων, αντίγραφα αποφάσεων και νομολογιακά δεδομένα. Ήταν ο γραμματέας του Πρωτοδικείο μας Θωμάς και ο συνεπώνυμός του δικ. επιμελητής Αλέξανδρος. Η  θερμή υποστήριξή τους, η εκτίμηση και η αγάπη με την οποία με περιέβαλλαν, ο καλός τους λόγος προς πάσα κατεύθυνση, έφερε αποτελέσματα ώστε να μπορέσω, συνεπικουρούμενος και από γνωστούς μου δικηγόρους να ανταποκριθώ στο ξεκίνημα της σταδιοδρομίας μου στα καθήκοντά μου.

Με την οικειότητα που ιδρύεται στα μικρά πρωτοδικεία, μου είχε γίνει συνήθεια κάθε πρωί πριν την έναρξη των δικασίμων να πηγαίνω στη γραμματεία, όπου καλοδεχούμενος σχολιάζαμε τα ουσιαστικότερα δικαστικά περιστατικά που τύχαινε να συμβούν και αναλύαμε… σεμνοπρεπώς πάσα την επικαιρότητα.

Και οι δυο τους, γραμματέας του πρωτοδικείου και δικ. επιμελητής ήταν μια όαση. Μαζί δεν κάνανε και χώρια δεν μπορούσαν. Αποτελούσαν ένα συμπαγές αρμονικό δίδυμο, αχώριστο και αδιαίρετο, με συνεκτική δύναμη την βαθειά τους φιλία και την σπανίζουσα ακεραιότητα του χαρακτήρα τους. Ο Θωμάς «καλός καγαθός» με την αρχαιοπρεπή έννοια της έκφρασης, μου δημοσιοποιούσε «πεπραγμένα» του συνεπώνυμού του, σκόπιμα παραποιημένα για να έχουμε υλικό να τον κεντρίζουμε. Του Αλέκου του άρεσαν τα πειράγματα και τα ανεχόταν χωρίς να δυσανασχετεί, ακόμα και αν γινόταν ο ίδιος -όπως συνέβαινε συνήθως- ο κύριος στόχος. Στον ιδιότυπο αυτόν αγώνα δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που είχα πρωταγωνιστικό ρόλο και ο αγαπητός μας Αλέκος, παρότι μονίμως εν αμύνη, φαινόταν να το απολαμβάνει.

Θα μου επιτραπεί να ανακαλέσω στην μνήμη μου και να σας μεταφέρω ένα από τα πάμπολλα σχετικά ευτράπελα περιστατικά:

«Βρισκόμασταν κάποτε και οι τρεις μας στη γραμματεία του πρωτοδικείου. Εμφανίζεται μια μεσόκοπη κυρία, άγνωστη σε όλους μας και αφού μας καλημέρισε, ρώτησε ευγενικά: «Ο κύριος Νικολάου;». Εγώ προσέτρεξα ανεπιτρέπτως προλαβαίνοντας το δίδυμο των Νικολάου και εξίσου ευγενικά την ρώτησα: «Ποιον από τους δύο κυρία, τον κ. γραμματέα (και έδειξα τον Θωμά) ή τον διακεκριμένο (και έδειξα εμφαντικά τον Αλέξανδρο), που ελαφρώς υπομειδιούσε, συμπληρώνοντας ως εκ περισσού: «Έχουμε δύο Νικολάου κυρία, τον μείζονα και τον ελάσσονα». Πριν προλάβει η ελαφρώς σαστισμένη κυρία να μου απαντήσει, παρενέβη ο δικ. επιμελητής –«ήμερος» ταύρος εν υαλοπωλείω- : «Δεν ρώτησε εσάς κύριε Τζοβάρα… «Πράξε τα σα». Την συνηγορία σας στο ακροατήριο όπου ασμένως σας παρακολουθούμε… Οι θέσεις των επιθεωρητών έχουν καταληφθεί…

Αλλά παρότι οι ανώδυνες κόντρες και οι αναίμακτες διαμάχες εξακολουθούσαν με αμείωτη ένταση γιατί δεν έφθαναν όλα αυτά… ήταν και Παναθηναϊκός, αναπτύχθηκε μια τέτοια φιλία για πάνω από περίπου 50 χρόνια, που δεν την έφθειρε ποτέ τίποτα και κανένας.

Αποτέλεσμα αυτής της στενής σχέσης υπήρξε και το γεγονός ότι συνδεθήκαμε οικογενειακώς και μάλιστα κάποτε, την ημέρα της ονομαστικής του εορτής είχε καλέσει τον Θωμά και εμένα στην Αγία Κυριακή και ως γνήσιος και αυθεντικός οικοδεσπότης αφού μας περιποιήθηκε πλουσιοπάροχα μας έβγαλε και φωτογραφία που πλέον την έχω συμπεριλάβει στα ακριβά ενθυμήματά μου. Τον θυμάμαι ακόμα σε σοβαρές ποινικές υποθέσεις πάντα την ώρα που αγόρευα έμπαινε στην αίθουσα να τον δω και να ξέρω ότι με παρακολουθεί και μετά στο παρακείμενο γραφείο της τότε γραμματείας με περίμενε για τα «μεθεόρτια» .

Τις ιδιαίτερα φιλικές σχέσεις ενίσχυσε η «αποστρατεία» μας και συχνά βγαίναμε για καφέ και για αναλύσεις επί παντός του επιστητού και δεν παραλείπω την απίστευτη ικανότητα-διαίσθησή του να μαντεύει τον νικητή όλων των εκλογικών αναμετρήσεων με ακρίβεια ακόμη και των ποσοστιαίων μονάδων.

Ο Αλέξανδρος, πράγματι αν ήταν φίλος με κάποιον ήταν φίλος για πάντα.

Όταν εκδόθηκε το βιβλίο μου με τίτλο «Στη φλεγομένη και μη καιομένη βάτο της δικαιοσύνης» τον αναζήτησα εκ των πρώτων για να στείλουμε αντίτυπα βιβλία σε όσους περισσότερους δικαστές είχαν υπηρετήσει στο Πρωτοδικείο Θεσπρωτίας. Δυστυχώς τα αρχεία, όσα εσώζονταν μετά από την καταστροφική πλημμύρα που συνέβη αμέσως μετά την μεταφορά του πρωτοδικείο στο Δικαστικό μέγαρο, ήταν ελλιπή και δεν αποτυπώνονταν η συνολική και ακριβής παρουσία των δικαστικών λειτουργών που υπηρέτησαν παρ’ ημίν. Προς δε, για πολλούς δικαστικούς και εισαγγελείς των χρόνων της δικηγορίας μου δεν γνώριζα ούτε πού υπηρετούσαν, ούτε αν είχαν προαχθεί, ούτε τις διευθύνσεις τους, ούτε πολύ περισσότερο τα προσωπικά τους τηλέφωνα.

Ο Αλέκος όμως μόλις του έδωσα το βιβλίο μ’ αγκάλιασε και με συνεχάρη και «σαν έτοιμος από καιρό» παρότι… ελάσσων προφήτης δεν στάθηκε μικροπρεπής. Του ζήτησα την συνδρομή για περίπου 20 διευθύνσεις και ανταποκρίθηκε και για πολύ περισσότερους και για μερικούς που δεν είχα καν γνωρίσει.

Και τώρα είναι σαν ν’ ακούτε σε ζωντανή ηχογράφηση:

«Παύλο γεια. Αλέξανδρος εδώ».

«Ω, οποία τιμή, διακεκριμένε κ. επιμελητά»: κ.λπ. προσπαθώντας να δώσω οικείο και συνάμα πανηγυρικό τόνο. «Ναι, ναι κ. Τζοβάρα… γνωρίζω την βαθιά σας εκτίμηση, ως «ελάσσων προφήτης»  (πέταγε το υπονοούμενο). Άστα αυτά» έλεγε και με δήθεν αυστηρό και λακωνικό ύφος επέτασσε: «Γράψε. Καλαμαρίδης, αρ. τηλ. …, Μέξας, αρ. τηλ. …, Λαφαζάνος, αρ. τηλ…, Τζουμερκιώτη,  αρ. τηλ. …, Παπουτσής…,  Μακρής…, Μάστακας…, Βεργώνης…, Τρούσας.» «Μπράβο Αλέκο, έχει και τον Τρούσα;» «Γράψε…» και αφού αράδιασε δεκάδες ονοματεπώνυμα και εξαντλήθηκε ο σκληρός δίσκος του απίστευτου προσωπικού του αρχείου, παρακάμπτοντας τα πολλαπλά μπράβο και τις θερμές ευχαριστίες μου, προσέθεσε: …«Ο ελάσσων προφήτης Αλέξανδρος κ. Τζοβάρα!!!…»

«Αχ βρε Αλέκο, κρίμα που βιάστηκες να περάσεις στην αντίπερα όχθη. Και που να ’ξερες πως το παράπονό σου καθότι βάσιμο και νόμιμο, όπως θα έλεγες και εσύ, το βρήκα απόλυτα δικαιολογημένο και στη β΄ έκδοση του βιβλίου που έχω προγραμματίσει είχα δρομολογήσει την δικαία και επιβεβλημένη αναβάθμισή σου…

Αυτόν τον άνθρωπο θα κρατήσει για πάντα πια στα σπλάχνα της η θεσπρωτική γη.

Και όσο και αν εθιστήκαμε στους αποχαιρετισμούς, όσο και αν ζήσαμε ακόμη και σκληρούς απορφανισμούς και συμβιβαστήκαμε με την απώλεια και το κενό που αφήνει, ο θάνατος ήταν και παραμένει «αδίδακτος ύλη, δια παντός και εξαρχής αναφομοίωτη». Ποτέ δεν θα τον αποδεχθούμε αλλά και ποτέ δεν θα τον κατανοήσουμε. Έτσι ορίζονται τα’ ανθρώπινα.

Αλλά μια κοινωνία που δεν ξέρει να πενθήσει δεν έχει το αναγκαίο υπόβαθρο για να μπορεί να αποτιμήσει την αξία μιας ζωής που έφυγε, είναι μια κοινωνία απολίτιστη και ανέκκλητα ηττημένη. Γιατί μπορεί ο καθένας να πεθαίνει τον δικό του θάνατο, αλλά όταν αποχαιρετούμε τον «άλλον», αποχωριζόμαστε ένα κομμάτι του εαυτού μας που φεύγει και χάνεται μαζί με τον εκλιπόντα. Έτσι εξηγείται, ως ανυπέρβλητο χρέος, η αδιαπραγμάτευτη συστράτευση να τιμήσουμε μια απώλεια που μας αγγίζει.

Μάθε Αλέκο∙ Ο Πρόεδρος Εφετών Σπύρος Μέξας (ο δικός μας δικαστής που επί 14 χρόνια υπηρέτησε το πρωτοδικείο μας) αισθάνθηκε ακατανίκητη την ανάγκη να δώσει το παρών στον ύστατο αποχαιρετισμό σου, παρά τις ισχυρές συστάσεις μας να το αποφύγει λόγω των ενεδρευόντων κινδύνων από την πανδημική λαίλαπα.

Αλέξανδρε.

Αγαπημένε μου φίλε. Μείζονα πλέον προφήτη. Θέλω να ξέρεις ότι όσο ζω δεν θα σε ξεχάσω. Και θα ερχόμαστε, που και που, και ο Θωμάς και ο Μιχάλης και εγώ να σου ανάβουμε το καντήλι. Γιατί και εσύ φώτισες στο ξεκίνημά μου τις ομιχλώδεις διαδρομές της δικηγορίας. Υπήρξες αγνός και θερμός υποστηρικτής μου, πολύτιμος και ανεκτίμητος φίλος και ήσουν πάντα στην πρώτη γραμμή όταν και για ό,τι σε χρειάστηκα.

Στην αγαπημένη σύζυγό σου Όλγα, στη λατρευτή σου κόρη Βασιλική, εξαίρετη φιλόλογο και πρόεδρο του συλλόγου θεσπρωτών φιλολόγων για την οποία δικαιολογημένα τόσο καμάρωνες, στέλνω ολόψυχα και αύθις συλλυπητήριες ευχές και είμαι βέβαιος ότι θα αντλήσουν δύναμη από την αγάπη του συρρεύσαντος πλήθους και την συμπαράσταση που καθ’ οιονδήποτε τρόπο εξέφρασαν οι συμπολίτες, οι συγχωριανοί και οι αμέτρητοι φίλοι σου, για να μπορέσουν να σηκώσουν το βάρος της σκληρής δοκιμασίας από τον άδικο χαμό σου.

Εύχομαι,

το χώμα που σκεπάζει έναν γλυκό άνθρωπο, έναν ανεκτίμητο φίλο, έναν συνταξιδιώτη στο χώρο της δικαιοσύνης, μια δίκαιη και γνώριμη μορφή του πρωτοδικείου μας, μια ανειρήνευτη ψυχή που βοήθησε πολλούς και δεν έβλαψε κανέναν, να είναι ελαφρύ, «σαν της ελιάς το φύλλο, σαν της δροσιάς το στάλαγμα».

Ηγουμενίτσα,  29-01-2022

Παύλος  Τζοβάρας, τ. Δικηγόρος

Κατηγορία/ες: Απόψεις