Εφυγε από την ζωή σε ηλικία 93 ετών ο δικηγόρος Βασίλειος Διαμάντης.
Υπήρξε αναντίρρητα ο κορυφαίος δικηγόρος που ανέδειξε η Θεσπρωτία και άσκησε το επάγγελμα επί 60 περίπου χρόνια διακρινόμενος για επιστημονική του κατάρτιση, την οξύνοια της νομικής του σκέψης και την απαράμιλλη ευγλωττία σου.
Συγγενείς, φίλοι και συνάδελφοι είπαν το ύστατο χαίρε στον εκλιπόντα την Κυριακή στον Ιερό Ναό της Ευαγγελίστριας.
Τον επικήδειο εκφώνησε ο δικηγόρος Παύλος Τζοβάρας
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο
Αποχαιρετισμός στον Βασίλειο Διαμάντη
Αλησμόνητε συνάδελφε, αγαπημένε μας Βασίλη.
Σύμπασα η κοινωνία της πόλης μας, οι ομοχώριοι από το αρχοντικό Πλαίσιο Φιλιατών, τόπο της γενέτειράς σου όπου πρωτοαντίκρισες το φως του ήλιου στις 22 Νοεμβρίου 1931, πλήθος κόσμου απ’ όλη τη Θεσπρωτία, με σεβασμό και απέραντη θλίψη, όπως πρέπει και αξίζει στους διαλεχτούς, στους ξεχωριστούς, στους χαρισματικούς – όσους έχουν τη σφραγίδα της δωρεάς – σε προπέμπουμε σεμνοπρεπώς στην τελευταία σου κατοικία, εκεί όπου οι δίκαιοι αναπαύονται.
Η πρωτοφανής κοσμοσυρροή αποδεικνύει περίτρανα ότι όλοι γνωρίζουν ποιον αποχαιρετούμε… Γιατί μια κοινωνία που δεν ξέρει να πενθήσει, να αποτιμήσει τη ζωή που φεύγει, είναι μια κοινωνία ανέκκλητα ηττημένη.
Εκ μέρους του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσπρωτίας, ο Πρόεδρος κ. Νικόλαος Μπέζας διερμηνεύοντας και τα αισθήματα των δικαστικών υπαλλήλων του Πρωτοδικείου μας, είχε την καλοσύνη να μου αναθέσει την υψίστη τιμή να σου εκφωνήσω τον ύστατο αποχαιρετισμό. Το πράττω επιτελώντας ιερό καθήκον, αείμνηστε Βασίλη, με άφατη συγκίνηση και ψυχική δοκιμασία. Ο νομικός κόσμος με ευλάβεια και κατάνυξη στον κατάμεστο Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου παραστέκει στη σεπτή σωρό σου.
Υπήρξες αναντίρρητα ο κορυφαίος δικηγόρος που ανέδειξε η Θεσπρωτία. Διέγραψες πλήρη τροχιά επιφανούς νομικού. Δικηγόρησες επί 60 περίπου χρόνια με σπάνια νομική κατάρτιση, περιώνυμος σε όλη την Ήπειρο και όχι μόνο. Ήσουν το σημείο αναφοράς για όλους τους δικηγόρους του συλλόγου μας όταν προέκυπταν δυσεπίλυτα νομικά θέματα. Επέλυες τις νομικές αμφισβητήσεις και παροιμιώδης έμεινε η φράση «να ρωτήσουμε τον Διαμάντη»…
Κορυφαίος μόνο της Θεσπρωτίας;.. Όχι. Ακτινοβολούσα νομική προσωπικότητα. Δικηγόρος πανελλήνιας εμβέλειας. Ακέραιος ∙ Ευρυμαθής ∙ Ευγενής και πράος ∙ Προσηνής και μειλίχιος ∙
Έδωσες κύρος, οντότητα και υπόσταση στο Δικηγορικό Σύλλογο Θεσπρωτίας. Όλοι οι δικαστικοί λειτουργοί που θήτευσαν στο Πρωτοδικείο μας θαύμαζαν την επιστημονική σου κατάρτιση, την οξύνοια της νομικής σου σκέψης, την ευθυκρισία σου, την απαράμιλλη ευγλωττία σου, το υπερασπιστικό σου πάθος και πολλοί στις αποφάσεις που εξέδιδαν «αντέγραφαν» στο αιτιολογικό τους περικοπές από τις άρτιες και εμπεριστατωμένες προτάσεις που κατέθετες.
Επιεικής και γλυκύτατος ως ο Ναζωραίος, φιλικός και ανθρώπινος ως Σαμαρείτης, ακριβοδίκαιος, ειρηνοποιός και αφειδώλευτος σαν τους χριστιανούς των πρώτων εκκλησιαστικών περιόδων, δείγμα εκλεπτυσμένου ανθρώπου. Δεν απώλεσες την ψυχική σου ιθαγένεια. Δεν οξειδώθηκες μεσ’ την νοτιά των ανθρώπων.
Ο καθηγητής της νομικής σχολής Αθηνών, στην έδρα του κληρονομικού δικαίου Εμμανουήλ Βουζίκας, όταν συναντούσε εξεταζόμενο φοιτητή με καταγωγή από τη Θεσπρωτία με έκδηλο ενδιαφέρον ρωτούσε αν δικηγορεί στο Πρωτοδικείο Θεσπρωτίας ο Βασίλειος Διαμάντης, «ο άριστος των αρίστων», όπως χαρακτηριστικά έλεγε.
Ο δικηγορικός κόσμος ως γνωστόν πλήττεται από αδιανόητο πληθωρισμό. Η πλειονότητα των δικηγόρων είναι αναγκασμένη να επιλέξει τη συστηματική ενασχόληση είτε με το αστικό δίκαιο που διακλαδίζεται σε καίριους και βασικούς τομείς (οικογενειακό δίκαιο, εμπράγματο, κληρονομικό, εμπορικό, εργατικό) είτε με το ποινικό δίκαιο με χαρισματικούς ποινικολόγους που γοητεύουν και συγκινούν με την ευφράδεια και την ευγλωττία τα ακροατήρια και τους προσδίδουν αξεπέραστη φήμη. Σπανίως οι δύο σχολές αστικολόγων και ποινικολόγων τέμνονται και συναντώνται!.. Οι ελάχιστοι που κατορθώνουν να ανταποκριθούν με πληρότητα, αξιοσύνη και επάρκεια, όπως είναι φυσικό, προκαλούν κατάπληξη και ανυπόκριτο θαυμασμό.
Σε αυτήν την κατηγορία ανήκες αναμφισβήτητα κι εσύ, πανάξιε και διακεκριμένε συνάδελφέ μας. Δεν υπήρχε τομέας δικαίου που να ήταν απρόσιτος σ’ εσένα. Αντιμετώπιζες τους δήθεν εξειδικευμένους των Αθηνών σε όλα τα επίπεδα του δικαίου και οι πάντες διαπορούσαν με την απαράμιλλη συγκρότησή σου επί παντός νομικού επιστητού.
Είναι αλήθεια ότι η αστική δίκη καθηλώνει τον νομικό στο γραφείο, γιατί η σύνταξη του δικογράφου της αγωγής απαιτεί επιδεξιότητα, οι προτάσεις και οι αντικρούσεις ισχυρισμών , οι προδικαστικές αποφάσεις και η επεξεργασία τους προϋποθέτουν ξενύχτια και εξαντλητικά ωράρια, η δε ευλαβική τήρηση των προθεσμιών και η ανελλιπής παρακολούθηση της υπόθεσης μέχρι εκδόσεως της αποφάσεως, σηματοδοτεί το σταυρό του μαρτυρίου για κάθε αστικολόγο.
Απεναντίας η ποινική δίκη δεν υπακούει σ’ αυτά τα «αστικά» παραγγέλματα, η προφορικότητα της διαδικασίας και ο μοναδικός και ανεπανάληπτος ρόλος του χαρισματικού ποινικολόγου είναι να περνά τη ζωή του περισσότερο όχι στο δικηγορικό του γραφείο αλλά στην πρώτη γραμμή στα πυρακτωμένα ακροατήρια και σε ταξιδεύει σ’ ένα άλλο υψιπετές και ονειρεμένο περιβάλλον, στο οποίο άλλοι πρωταγωνιστές τρυγούν τα θέλγητρα της ποινικής δραματουργίας…
Ευτύχησα τα γραφεία μας να είναι γειτονικά και να ενώνονται μ’ έναν μεσότοιχο, με αποτέλεσμα στις εργάσιμες ημέρες να συναντιόμαστε καθημερινά στις διπλανές μας εισόδους και να σχολιάζουμε την τρέχουσα δικηγορική και δικαστική επικαιρότητα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα απογευματινά τηλεφωνήματα, πάντα περίπου στις 7 η ώρα κάθε Τρίτη παραμονή του Τριμελούς. Δεν υπήρχαν τότε ηλεκτρονικοί υπολογιστές και για τις υποθέσεις που δεν ήμασταν αντίδικοι ρωτούσες μήπως υπήρχε κάποιο νομολογιακό δεδομένο πρόσφατο, γιατί από τον καλώς εννοούμενο επιστημονικό εγωισμό σου δεν ήθελες ποτέ να πηγαίνεις στο δικαστήριο απαράσκευος και απροετοίμαστος.
Αλησμόνητο, γεμάτο απρόοπτα και εκπλήξεις απέβη και το ταξίδι μας σε Μπανγκόκ και Σιγκαπούρη στις διακοπές του Αυγούστου του ’88…
Έζησες μέχρι τέλους πλήρης ημερών με υψηλοφροσύνη, με αμείωτη πνευματική διαύγεια, περιβαλλόμενος από φήμη λαμπρά. Ευτύχησες να δημιούργησες μια άριστη οικογένεια, με οικοδέσποινα την διδασκάλισσα σεμνή και συνετή κ. Ανθούλα και καμάρωσες 3 παιδιά, τον Σπύρο, με λαμπρές σπουδές στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, με μάστερ πληροφορικής και μάστερ σκηνοθεσίας, που διαπρέπει στις Η.Π.Α. Την εξαίρετη θυγατέρα σου Κατερίνα, νομικό, που σωστά έπραξες και δεν ήθελες να την περιορίσεις στα στενά πλαίσια του νομού μας και της έδωσες τη δυνατότητα να εξελιχθεί και να αναδειχθεί ως δικηγόρος Αθηνών. Και τον Νίκο, απόφοιτο του τμήματος επιστήμης υπολογιστών του Πανεπιστημίου Κρήτης, με μάστερ πληροφορικής, που εργάζεται ήδη ευδοκίμως στην Ελβετία. Ευτύχησες ακόμα να γευτείς τη χαρά των εγγονών και των ανιψιών σου, στους οποίους καλοπροαίρετα εύχομαι να σου μοιάσουν και να σε ξεπεράσουν.
Στην άχαρη και σκληρή ώρα αυτού του ανέκκλητου αποχαιρετισμού, αντλείστε δύναμη απ’ το μέγα πλήθος που συνέρευσε και συνοδεύει τη δημόσια εκφορά του.
«Το καντηλάκι που καίει σήμερα στο άδειο σου γραφείο, μπορεί να σβήσει αύριο, μεθαύριο, σε λίγες μέρες. Εμείς, όσοι απομείναμε, θα το κρατήσουμε αναμμένο, γνωρίζοντας πως η μεγάλη θλίψη θα έρθει αργότερα, όταν ξεπεραστεί το αναπόδραστο της εκδημίας σου και η έλλειψή σου, ηχηρή και αισθητή, θα μας σημαδεύει».
Γιατί ο θάνατος του καθενός είναι πάντοτε και δικός μας θάνατος. Αποχαιρετώντας τον άλλον, αποχαιρετούμε ένα μέρος του εαυτού μας που χάνεται μαζί του. Η εκδημία στο χώρο του έσχατου σβήνει μια εκθαμβωτική πηγή φωτός. Παρά ταύτα και παρόλη την «εξοικείωσή» μας μαζί του, ο θάνατος είναι και παραμένει «αδίδακτη ύλη» εξ αρχής και δια παντός αναφομοίωτη…
Είναι γύρω όλα μουντά και λυπημένα.
Άγγελοι συνοδεύουν την ψυχή σου στον ουράνιο πατέρα.
Πορεύου και αναπαύου εν ειρήνη, σεβαστέ και αγαπημένε μας συνάδελφε.
Μακαρία η οδός, η πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως.
Μακάριοι οι πραείς, μακάριοι οι ελεήμονες, μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες τη δικαιοσύνη, ότι αυτοί χορτασθήσονται.
Εύχομαι ο Κύριος και Θεός μας να σ’ ανταμείψει. Να σε κατατάξει εν σκηναίς δικαίων, όπως δίκαιος υπήρξες σε όλη σου τη ζωή.
Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.
Η μνήμη σου ας είναι αιώνια και ελαφρύ το χώμα της θεσπρωτικής γης που θα σε σκεπάσει.
