Ω! των προγόνων αρχαία γη
και των Γιτάνων θέατρο αρχαίο,
πόσες γενιές περάσαν από δω;
Πόσες ωδές και πόσες τραγωδίες
δίδαξαν τον πολιτισμό,
χιλιάδες χρόνια τώρα;
Αναρωτιέμαι, πόσες φορές ο ήλιος
γύρω απ’ τη γη τριγύρισε,
κοιτάζοντας από ψηλά
τα άσπρα μάρμαρά σου;
Πόσο νερό κελαρυστά
στον Καλαμά κυλούσε,
ψελλίζοντάς σου μυστικά,
σαν να σε νανουρίζει;
Και ήρθαν χρόνια τραγικά,
που άνθρωποι και φύση,
έφεραν την καταστροφή
κι ερήμωσαν τον τόπο!
Για πόσα χρόνια έμεινες
θαμμένο μες στο χώμα,
σιωπηλό, παντέρημο,
δίχως ζωή και ήχους;
Μα ήρθαν χρόνοι και καιροί,
που οι άνθρωποι σε βρήκαν
και την αρχαία αίγλη σου,
παλεύουν ν’ αναστήσουν!
Ξυπνούν μνήμες κι αισθήματα,
βροντοχτυπά η καρδιά μας
και δάκρυα συγκίνησης
τα μάτια πλημμυρίζουν!
Τώρα, εμείς οι χορωδοί,
στεκόμαστε μπροστά σου,
σαν ταπεινοί προσκυνητές,
π’ ανασκαλεύουν μνήμες!
Πολιτισμού κοιτίδα εσύ,
από τη νάρκη ξύπνα
και δέξου τα τραγούδια μας,
σαν δέηση ουράνια!
Ας είναι μια καινούργια αρχή,
σαν του μωρού τον ξύπνο,
που σαν ανοίγει βλέφαρα,
γλυκά χαμογελάει!!!
Ηγουμενίτσα 2 -7 -2022
Ελένη Κύρκου-Σαφάκα