Μαύρα σκοτάδια μας ζώνουν,
σκέψεις πικρές μας πληγώνουν.
Πού πήγε το φως; Πού έχει κρυφτεί;
Η χαρά γιατί έχει φοβηθεί;
Σπαθιά οι λέξεις, την ψυχή χαράζουν,
σύννεφα μαύρα κρύψαν τον ήλιο.
Δεν βλέπω, δεν ζω, πώς ν’ ανασάνω;
Απ’ τ’ αδιέξοδο πώς να ξεφύγω;
Μόνο η αγάπη είναι το φως,
που τη ζωή μας φωτίζει,
έχει τη δύναμη και την αντοχή,
που το μέλλον ορίζει!
Αφήστε το φως να σας πλημμυρίσει
και η αγάπη σαν λουλούδι ν’ ανθίσει.
Να λείψει απ’ τον κόσμο η αδικία,
να έρθει η αγάπη, να λείψει η κακία!
Τότε θα είμαστε ευτυχισμένοι
κι από τα βάσανα απαλλαγμένοι.
Φως κι άλλο φως να μας τριγυρίσει
κι η ζωή, είμαι σίγουρη, χαρά θα γεμίσει!!
26 -12 -2022
Ελένη Κύρκου-Σαφάκα