Ας μην πάει χαμένο το αίμα των ηρώων του 1940!
Δημοσιεύθηκε 28/10/2022 | Από user | Σχολιάστε
Toυ π. Ηλία Μάκου
Το “ΟΧΙ” του 1940 είναι ένα ορόσημο στην ιστορία της Ελλάδας, αλλά και του κόσμου ολόκληρου, μια μεγάλη στιγμή, ένας σταθμός δόξας και τιμής, που, ειδικά, στις μέρες μας δεν πρέπει να ξεχνάμε.
Η 28η Οκτωβρίου του ’40 ήταν η ημέρα, που έδωσε την ευκαιρία στον ελληνικό λαό, να πάρει θέση στα δραματικά παγκόσμια γεγονότα, κάτι, που οφείλει να είναι έτοιμος να επαναλάβει, όταν και αν χρειαστεί.
Ήταν η ώρα, που ο Έλληνας επιβεβαίωσε και απέδειξε και εξέφρασε την πραγματική του υπόσταση, δηλαδή να είναι αγωνιστής, καθώς σε όλη του τη μακρά ιστορία, που ξέρει να ζει με αξιοπρέπεια. Μια υπόσταση, που είναι ανάγκη να υπάρχει στην κρίσιμη εποχή μας.
Και δίδαξε στους λαούς της πολιτισμένης Δύσης, πως να εξασφαλίζουν, και με τη ζωή τους ακόμη, τα ιδανικά της ζωής. Μια διδαχή, που την περίοδο, αυτή, είναι επίκαιρη, παρά ποτέ.
Γνήσιοι Έλληνες στάθηκαν οι Έλληνες του 40, ξεχνώντας τις αδυναμίες και τα μίση, που χώριζαν τον έναν με τον άλλον. Και σαν μια ψυχή, ύψωσαν ένα τείχος έμψυχο, αλύγιστοι όλοι τους.
Γνήσιοι Έλληνες έχουμε χρέος να σταθούμε και οι Έλληνες του 2022, με τη σφραγίδα της άγρυπνης αγωνιστικότητας.
Τι στιγμές ηρωισμού, οι στιγμές του 1940. Με πατριωτική και ψυχική έξαρση. Ενωμένοι όλοι στο μεγαλείο της ανδρείας.
Καθένας, από τα βουνά της Πίνδου έως τα βουνά της Αλβανίας, από τους κάμπους έως τις λαγκαδιές, ήταν πολεμιστής, που κρατούσε το όπλο με το δάχτυλο στη σκανδάλη ή εφορμούσε με τη λόγχη, για να διώξει τον εχθρό, που ενώ θεωρούσε πως θα κάνει…περίπατο με την ισχύ του, καταποντίστηκε. Ας το έχουν αυτό υπόψη τους οι επίδοξοι “κατακτητές”, γιατί η ιστορία μιλά…
Kαι πιο πίσω στο πρόχειρο χειρουργείο ή με το μουλάρι φορτωμένο βαριά πολεμικά σύνεργα ή γυναίκες με τα κιβώτια των πυρομαχικών στην πλάτη, στα απρόσιτα στα δύσβατα μονοπάτια των βουνοκορφών και με τη βελόνα του πλεξίματος και την κάθε είδους εκδήλωση συμπαράστασης, δινόταν ο κοινός αγώνας στην έπαλξη αντίστασης.
Στα μετόπισθεν άλλος με το τσαπί, άλλος με τα εργαλεία της τέχνης του, άλλος με την πένα του, μάχονταν ο καθένας με τον τρόπο του και σύμφωνα με τις δυνατότητές του.
Οι νεκροί ήρωες, οι τιμημένοι νεκροί, που έχυσαν το αίμα τους και έπεσαν στο μέτωπο, μέσα από τους τάφους τους, “αγωνιούν” να μην εξανεμιστούν οι καρποί της νίκης του 1940.
Θυσιάστηκαν, βέβαια, για να αποκρουσθούν οι επιδρομείς, που ζήτησαν να μας κατασπαράξουν, αλλά και για να βγει κάτι παραπάνω από αυτό. Να προβάλει καρπός των τόσο θυσιών μια Ελλάδα άξια των θυσιών, που έγιναν.
Στο “παρών” η ελληνική μαρτυρία είναι χρήσιμη. Διέρχεται και ο σύγχρονος κόσμος καμπή κρίσης, αναστατώσεων και ακαταστασίας. Τι θα ακουστεί από την Ελλάδα;
ΟΧΙ, δεν θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας να δειχθεί διαφορετικός. Ποτέ δεν λυγίσαμε, έστω και αν μείναμε μόνοι.
Με τα ίδια ιδεώδη, με την ίδια πίστη, με τον ίδιο ενθουσιασμό, με το ίδιο αίσθημα ευθύνης, με την ίδια έμπνευση από τις εθνικές μας παραδόσεις, με την ίδια ακτινοβολία, με την ίδια φωτεινότητα, με το ίδιο φρόνημα, με το ίδιο βίωμα, θα δείξουμε και πάλι το δρόμο της ειρήνης και της ελευθερίας. Το επιτάσσουν οι καιροί.
Και χρειάζεται να καταλάβουμε ότι η μάχη δεν γίνεται μόνο στα πολεμικά πεδία.
Γίνεται και μέσα στις ψυχές, γίνεται στα αυτιά, που πρέπει να ξεβουλώσουν, στα μάτια, που πρέπει να ανοίξουν, στο ηθικό, που πρέπει να τονωθεί, στα παράλυτα γόνατα, που πρέπει να μείνουν αλύγιστα, στις “πνιγμένες” καρδιές, που πρέπει να αναπνεύσουν και πάλι τον καθαρό αέρα της αλήθειας, για να ζωογονηθούν.
Ας νιώσουμε ότι η μάχη αυτή η πνευματική, είναι ακριβώς ό,τι και η άλλη, η στρατιωτική, μάχη. Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Λαοί, που παθαίνουν απώλεια μνήμης και παύουν να θυμούνται τις ρίζες και την ιστορία τους ή αγνοούν το παρελθόν στο βωμό της σκοπιμότητας του παρόντος, δεν έχουν μέλλον, εξαφανίζονται στο ιστορικό σκοτάδι.
Η 28η Οκτωβρίου 1940 και η επέτειος του ΟΧΙ είναι ένα δυνατό κέντρισμα της εθνικής μνήμης, για να νιώσουμε βαθύτερα τι μας αξίζει και να ατενίζουμε το μέλλον με το μέτωπο ψηλά.
Πηγή: Εφημερίδα POLITICAL
Κατηγορία/ες: Απόψεις
