Ελευθερία Φουρτουλάκη: Αυτοπυρπολήθηκε στις 24 Μαρτίου 2006 στα Σεπόλια για την ελευθερία του Κουρδιστάν

Share Button

Γράφει ο Σωτήρης Λ. Δημητρίου

Ο Στέφανος  από το Κουρδιστάν άλλαξε γρήγορα το μουσουλμανικό όνομα. Του άρεσε το όνομα Στέφανος, το οποίο έχει από τότε που έμεινε στην Ελλάδα. Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα χωριό της Μαλάτεια, της Ν.Α.  Τουρκίας, λέει όμως ότι γεννήθηκε στο Κουρδιστάν. Οχτώ αδέρφια ήταν. Μετά από πολλές ταλαιπωρίες, συλλήψεις και απογοητεύσεις, έφτασε στην Ελλάδα, στην Ηγουμενίτσα.

Κοιμόταν στο μικρό παραθαλάσσιο πάρκο της πόλης, στο «Πάνθεον». Τον είδε ο μπάρμπα – Σπύρος ο συγχωρεμένος, γόνος προσφύγων από την Μ. Ασία. Ήθελε να τον βοηθήσει και του έφερε κάτι φρούτα από το κατάστημά του και μία πετσέτα. Τον καθοδήγησε να πάει στο κοντινό χωριό του, την Ν. Σελεύκεια, όπου πήγε και έμεινε. Όπου του έδιναν δουλειά πήγαινε, δούλεψε στην περιοχή από το 1997 ως το 2001. Τότε αποφάσισε να μείνει στην Ηγουμενίτσα. Από το 2001 συνέχιζε με την Κουρδική οργάνωση με την οποία δεν είχε χάσει την επαφή. Στα πλαίσια της δημοσιοποίησης και διεθνοποίησης του Κουρδικού θέματος, φρόντιζε να προωθεί το περιοδικό «Φωνή του Κουρδιστάν». Μετά από ένα περίπου χρόνο, το 2002  πήγε στην Αθήνα όπου θα εύρισκε τους πατριώτες του.

 

Η Ελευθερία ήταν μία δεκαεννιάχρονη Ελληνίδα φοιτήτρια. Πήγαινε τις ελεύθερες ώρες, ρούχα, τρόφιμα και διάφορα άλλα πράγματα στους Κούρδους πατριώτες και έπαιρνε από εκεί περιοδικά  «Η Φωνή του Κουρδιστάν» για να τα μοιράσει στους Αθηναίους, να διεθνοποιηθεί το πρόβλημα των πατριωτών του Κουρδιστάν. Nα   γιγαντωθεί και να συγκινηθούν τα έθνη της γης, να γίνουν συμπαραστάτες σε έναν λαό που αποζητά το αυτονόητο, την ελευθερία του. Ο Στέφανος στον Ερυθρό Σταυρό, πρωτοείδε την Ελευθερία. Τον κοίταξε κι εκείνη και αντάλλαξαν ένα χαμόγελο. Σε λίγες μέρες είχαν οργανώσει και  έκαναν οι Κούρδοι πατριώτες μία συγκέντρωση στην Πλ. Κλαυθμώνος. Είχαν γίνει όλες οι ετοιμασίες και οι αφισοκολλήσεις. Η Ελευθερία είχε ενημερωθεί από τις αφίσες και πήγε για συμμετοχή και αλληλεγγύη στην συγκέντρωση. Ακουγόταν τραγούδια και οι Κούρδοι πατριώτες χορεύανε, χόρευε και ο Στέφανος. Κάποια στιγμή εμφανίζεται  ξαφνικά  πιάνοντας το χέρι του Στέφανου και να  χορεύει μαζί τους, δίπλα από τον Στέφανο. Αυτό ήταν μόνο η αρχή, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, οι δυο νέοι ήταν κλεισμένοι στα φτερά του Έρωτα.

Ο Στέφανος έπρεπε να γυρίσει ξανά στην μικρή πόλη του Ιονίου. Η Ελευθερία ήταν ήδη αποφασισμένη να ενώσει την μοίρα της μαζί του και να το κάνει από τώρα και τον ακολούθησε στην Ηγουμενίτσα. Έμειναν 6 μήνες και γύρισαν στην Αθήνα, Καλοκαίρι του 2002 διότι ήταν ήδη έγκυος στο πρώτο τους παιδί.

Το 2005, γεννήθηκε το δεύτερο παιδί τους, γύρισαν και πάλι στην Ηγουμενίτσα.  Η Ελευθερία βοηθούσε  την οργάνωση για την απελευθέρωση του Κουρδιστάν. Αγαπούσε αυτόν τον λαό που πάλευε για την δική του ελευθερία και μέσω του άντρα της και τον παιδιών της είχε γίνει πια η δεύτερη πατρίδα της κι ας μην πήγε ποτέ εκεί. Όμως δεν ήταν της μοίρας τους να στεριώσουν κάπου. Αποφάσισαν ότι τον Φλεβάρη του νέου χρόνου (2006) η Ελευθερία έπρεπε να γυρίσει Αθήνα, για να ολοκληρώσει ένα εξάμηνο σπουδές και να αποφοιτήσει. Ο Στέφανος θα έμενε με τα παιδιά στην Ηγουμενίτσα. Μιλούσαν πολλές ώρες στο τηλέφωνο, η Ελευθερία ήθελε να μιλάει όλη μέρα αν ήταν δυνατόν με τον άντρα της και να ακούει τα  παιδάκια της.

Στις 21 Μαρτίου του 2006, γιόρταζαν στην Αθήνα (Ζωγράφου) την μεγάλη τους γιορτή οι Κούρδοι, το Νεβρόζ, με φολκλορικούς χορούς και τραγούδια. Στις 23 Μάρτη 2006 μίλησε με τον άντρα της στο τηλέφωνο και μετά ζήτησε να μιλήσει στον 2χρονο γιο της, τον Ερνέστο για ένα λεπτό. Με τρυφερή φωνή ψιθύρισε: «Δεν θα με ξαναδείς…», «…Θα φύγω πολύ μακριά, σε αγαπάω πολύ αγόρι μου…».

Το άλλο πρωί η Ελευθερία δεν τηλεφώνησε και ανήσυχος ο Στέφανος τηλεφώνησε και έμαθε πως: «Η Ελευθερία αυτοπυρπολήθηκε στα Σεπόλια και είναι σε κρίσιμη  κατάσταση…». Έφυγε εσπευσμένα μαζί με τα παιδιά του για την Αθήνα και πήγε αμέσως στο ΚΑΤ. Του ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι η Ελευθερία είχε 90%  βαριά εγκαύματα σε όλο το σώμα της.

24 Μαρτίου 2006 η Ελευθερία Φουρτουλάκη αυτοπυρπολήθηκε έξω από τον Άγιο Νικόλαο στα Σεπόλια Αττικής.  «Ήθελε να ξεπλύνει και την «εθνική ντροπή» της παράδοσης του ηγέτη των Κούρδων, Οτσαλάν από τους τότε κυβερνώντες…», γράφτηκε τότε.

 

* [Βιβλίο: Παράδοση Οτσαλάν. Η ώρα της αλήθειας: Ιστορική μαρτυρία.

Συγγραφέας: Σάββας Καλεντερίδης. Ινφογνώμων Εκδόσεις. 1η Έκδοση: 2007]

 

Στις 28 Μάρτη 2006 η Ελευθερία, υπέκυψε στα βαριά εγκαύματα, έσβησε. Ανέβασε ψηλά, την αγάπη, την εκτίμηση, την υπερηφάνεια του Κουρδικού λαού, στην δύσκολη, τότε καμπή του αγώνα του, πήραν θάρρος και μπήκαν χιλιάδες στον αγώνα. Στην Ελλάδα, έγραφαν ιστοσελίδες και εφημερίδες. Στα Κουρδικά είχε γράψει το τελευταίο της γράμμα:

«Τον άντρα μου τον αγαπώ πολύ…  Εάν μπορούσα να πραγματοποιήσω τις επιθυμίες μου θα γινόμουν μια αντάρτισσα. Όχι για τον πόλεμο, αλλά γιατί αγαπάω τη ζωή… το Κουρδιστάν, την κουρδική γλώσσα και τον πολιτισμό, αγαπάω τους φίλους μου (…). Αγαπημένα μου παιδιά, φίλοι μου, Στέφανε, μάνα και πατέρα (…) Ο κουρδικός λαός αγωνίζεται και για την αδελφοσύνη των λαών… Το τουρκικό κράτος βασανίζει τους Κούρδους, ο τουρκικός στρατός και η αστυνομία δολοφονούν τα μικρά παιδιά, τιμωρούν τους ηλικιωμένους…».

Ο Στέφανος ένοιωσε να χάνεται η ζωή του, να σκοτεινιάζει ο τόπος γύρω του. Αγαπούσε πολύ την γυναίκα του όπως τον αγαπούσε κι εκείνη. Δεν φαντάστηκε ποτέ ότι από την υπερβολική της αγάπη θα θυσιαζόταν για την πατρίδα του, η Ελληνίδα γυναίκα του. Τώρα έπρεπε να σηκώσει διπλό φορτίο.

Γύρισε στην Ηγουμενίτσα  στο σπίτι τους και ο παπά-Θωμάς βάφτισε τον Ερνέστο και την Κλάρα.  Μεγάλος αγώνας για το μεγάλωμα των παιδιών του!

Τον βοήθησε ο λαός της Ηγουμενίτσας και ο Ερυθρός Σταυρός. Έφυγε το 2015, ζει και μεγαλώνει τα παιδιά του στην Αττική, αγαπάει πολύ την πατρίδα της Ελευθερίας και των παιδιών του, την δεύτερη Πατρίδα του!

– «Όλους τους αγαπάω…», μου είπε ο Στέφανος, καθώς έκανε πως καθάριζε ένα σκουπιδάκι από τα βουρκωμένα μάτια του.

Όσο αγάπησε η Ελευθερία Φουρτουλάκη το Κουρδιστάν για το οποίο θυσιάστηκε, άλλο τόσο αγαπάει και ο Στέφανος την Ελλάδα, στην οποία ζει ως Έλληνας και τιμάει όσο λίγοι Έλληνες την δεύτερη πατρίδα του.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *