Άνοιξα ένα συρτάρι, με παλιές φωτογραφίες.
Και βρήκα εσένα μανούλα μου!
Ασπρόμαυρες, από τα σχολικά σου χρόνια,
μέχρι τα βαθιά σου γεράματα, όταν κοντά μου
έφτασες στο τέλος!
Θυμάμαι μανούλα μου, από τα μικρά μου χρόνια,
την ομορφιά σου και τη γλύκα της ματιάς σου!
Τα καστανόξανθα μαλλιά σου, την πλεξούδα σου,
που την κρατάω σαν φυλαχτό!
Θυμάμαι τα μελένια σου μάτια και την
τρυφερότητά σου!
Κάθε μου στιγμή, στεκόσουν δίπλα μου!
Από τα μικρά μου χρόνια, που με φρόντιζες σαν πριγκίπισσα! Κι αργότερα, ήσουν παρούσα,
στις χαρές και στις δυσκολίες μου.
Στις γέννες μου, στις λεχωνιές μου, στο μεγάλωμα
των παιδιών μου, πάντα με βοηθούσες.
Ήσουν η γιαγιά “Μέλι” όπως σε λέγαν τα παιδιά μου!
Μεγάλωνες όμορφα μέχρι τα ενενήντα σου!
Τότε, βίωσες τη μεγαλύτερη πίκρα για μια μάνα!
Χάθηκε ο μικρότερος γιος σου.
Ο Τάκης μας!
Με καρτερία πέρασες τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής σου,
σαν πληγωμένο πουλάκι!
Τότε, έγινα εγώ μάνα σου όπως μου έλεγες!
Μάνα της μάνας μου!!
Γιατί ένιωθα τον πόνο,που κουβαλούσες στην καρδιά σου.
Έφυγες μανούλα μου πλήρης ημερών!
Όμως μου λείπεις!
Κι αν δεν μπορώ να έρχομαι συχνά να σου ανάβω
το καντήλι, να ξέρεις, το καντηλάκι της καρδιάς μου,
θα το ‘χω πάντα αναμμένο!!
Κι εσύ ξεκουράσου…….
7 -5 -2022
Ελένη Κύρκου-Σαφάκα