Τα μάτια σήκωσα ψηλά
στου ουρανού το θόλο
κι είδα μυριάδες τ’ άστρα του,
αστραφτερά διαμάντια!

Άλλα χρυσά, άλλα αργυρά,
κατά πώς τα φωτίζουν
ο ήλιος ο ολόλαμπρος
κι η ταπεινή σελήνη!

Ακόμη και τα σύννεφα,
που τα φωτίζει ο ήλιος
σαν γέρνει προς τη δύση του,
χρώματα χίλια αλλάζουν!

Κι αλλάζει ο χάρτης τ’ ουρανού,
γλυκαίνει κι ομορφαίνει,
με σύννεφα χρωματιστά,
φανταχτερά στολίδια!

Και τότε, σαν κοιτώ ψηλά
χιλιάδες οι ελπίδες
γεννιούνται μέσα στο μυαλό,
σαν λαμπερές αχτίδες!

Τότε γεννιούνται τα όνειρα
κι οι επιθυμιές του ανθρώπου
και γαληνεύει η ψυχή,
ο φόβος αλαργεύει!

Αναρωτιέμαι, τάχατες
μήπως μπορεί ο ήλιος
να “χρωματίσει” τις καρδιές,
τα πάθη ν’ αποδιώξει;

Να σβήσουν μίση κι έχθρητες,
οι πόλεμοι να “πάψουν”,
να ζουν οι άνθρωποι καλά,
μ’ αγάπη και γαλήνη;

Ας στρέψουν όλοι οι άνθρωποι
στον ουρανό το βλέμμα
και όχι μόνο να κοιτούν,
μα προ παντός να “βλέπουν”

28 -5 -2023
Ελένη Κύρκου-Σαφάκα