Πάντα είχα την επιθυμία να ζήσω μόνιμα στο χωριό που γεννήθηκα, που περνούσα τις διακοπές μου με παππούδες και γιαγιάδες μου, συγγενείς και φίλους. Ήλθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου και με την συνταξιοδότηση μου και του συζύγου μου, ο οποίος παρόλο που κατάγεται από τα Γρεβενά, εγκατασταθήκαμε μόνιμα στο χωριό.

Επειδή είχα και έχω όνειρα για το χωριό μου και έχω αισθανθεί τη χαρά της προσφοράς, θεώρησα καλό να δημιουργήσουμε με γυναίκες του χωριού και άλλων γυναικών των όμορων χωριών, το Σύλλογο Γυναικών Ελευθερίου «ΣΕΛΛΙΜΕΣ», έτος ιδρύσεως 2013, που είναι και ο μοναδικός ανάλογος Σύλλογος στον Δήμο μας.

Ήμουν και είμαι πάντα ανήσυχο πνεύμα, όμως διαπίστωσα στο χωριό μου και στα όμορα χωριά, όνειρα και σχέδια να ακυρώνονται, δεσμεύσεις και υποσχέσεις να μην υλοποιούνται, η ποιότητα ζωής των κατοίκων να έχει γίνει χείριστη, και ο τόπος μας να βυθίζεται χρόνο με τον χρόνο σε τέλμα, και διεπίστωσα μετά λύπης μου ότι αυτό οφείλεται στην κυριαρχία αθέμιτων παραγόντων και προσωπικών φιλοδοξιών, που δεν επιτρέπουν στον τόπο μας να πάει μπροστά.

Δεν νοείται η έδρα του Δήμου μας, η Ηγουμενίτσα που είναι η Πύλη της Ευρώπης, να είναι μεταξύ των πέντε χειρότερων πόλεων της Ελλάδος. Δεν μπορώ να φανταστώ τον τόπο που απέχει από την θάλασσα μόλις λίγα χιλιόμετρα να είναι έρημος και αναξιοποίητος και χωρίς σοβαρή τουριστική ανάπτυξη.

Δεν συγγχωρώ, να υπάρχουν μνημεία πολιτιστικά, ιστορικά, θρησκευτικά, να υπάρχουν τοπία ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, και ο εναλλακτικός τουρισμός να είναι ανύπαρκτος.

Είναι λυπηρό οι νέοι και οι νέες να φεύγουν από τα χωριά, και να μένουν μόνο οι ηλικιωμένοι, διότι δεν υπάρχει ίχνος ανάπτυξης.

ΓΙΑΤΙ;;;

Η τοξικότητα δυστυχώς κυριαρχεί μην αφήνοντας χώρο συμμετοχής σε πολίτες που αγαπούν το τόπο τους και θέλουν να προσφέρουν με ανιδιοτέλεια.

ΑΛΛΑ…

Γεννήθηκα και είμαι από το Ελευθέριο (ΣΕΝΙΤΣΑ), ένα χωριό που δεν γνώρισε ζυγό, οι πρόγονοι μας ήταν πάντα Ελεύθεροι, έτσι είμαι και εγώ, ελεύθερος άνθρωπος στο λόγο, στη σκέψη και στην άποψη, ενεργός πολίτης, άνθρωπος με θάρρος της γνώμης και τονίζω με παρρησία ότι είμαστε και βαδίζουμε σε λάθος δρόμο, που δεν υπάρχει ούτε φως στο τούνελ, ούτε επιστροφή, όμως η κριτική είναι εύκολη και δεν βγάζει πουθενά.

Τονίζοντας ξανά ότι αγαπώ το χωριό μου και τον τόπο μου πραγματικά και θέλω να προσπαθήσω από το δικό μου μετερίζι να φύγει η τοξικότητα, και η απραξία, αποφάσισα να συστρατευτώ στην Δημοτική Κοινότητα Ελευθερίου με έναν Άξιο μαχητή ,έμπειρο, εργατικό, ανιδιοτελή, με λόγο, άποψη, αποφασιστικότητα, αποτελεσματικότητα, μακριά από απραξία, με ήθος και αξιοπρέπεια και το έχει αποδείξει ως Υπουργός και Βουλευτής, τον ΑΝΤΩΝΙΟ ΜΠΕΖΑ!

Μαρία Λιοπιάρη
Συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος
Υποψήφια Σύμβουλος Δημοτικής Κοινότητας Ελευθερίου