Ο Παγουρογέννητος Βασιλεύς
Δημοσιεύθηκε 25/03/2023 | Από user | Σχολιάστε
του Ηλία Ελλάνικου
Κατ’ αναλογίαν με το Πορφυρογέννητος! Αν δεις το πράγμα με την οπτική των ορεσίβιων, τι πορφύρα τι παγούρια! Ίσως, τα δεύτερα νά ’ναι πιο χρήσιμα και …μοντέρνα! Εξάλλου, η Πορφύρα, ως αίθουσα γέννησης τού Βασιλόπαιδος ή τίτλος βυζαντινών αυτοκρατόρων, στα κόκκινα χρώματα ενδεδυμένων, είναι άλλης Εποχής, που έχει πια σβήσει!
Ούτε καν τη θυμόμαστε! Όταν, μάλιστα, το Βασίλειό σου ήταν στην Πίνδο και θέλεις να το …αναστήσεις ως τα πέρατα τού Ελληνισμού! Τώρα, που το ποίμνιο ξεπερνά τα όρια, ο ένας να κάνει πλάτες στον άλλο – εξελίσσονται παλιές τακτικές, σφυρηλατείται η ενότητα, εν μέσω Καταιγίδος! – οι άλλοι στα …κομμάτια, ποιος νοιάζεται, αν ο διχασμός έρχεται!
Και τι χαρά που θα δώσει η «παλινόρθωση» τού Βασιλείου στις …Πόλεις – τόση η πίκρα των ποιμένων από την απώλεια! – ν’ αυξήσουν τις δυνάμεις, την Οικογένεια να τακτοποιήσουν, σε καθημερινές και πανηγύρια, με χορούς, νταούλια και τραγούδια, που τ’ ακούνε ως κάτω στη Θεσσαλία οι άλλοι τσέλιγκες και χαίρονται βαθιά για την μακραίωνη ιστορία τους.
Ο Πολιτισμός των Βουνών πού και πώς να κατέβει τώρα στους κάμπους, πώς να σκεφτεί τα φτωχά βοσκοτόπια τής Θεσπρωτίας, παρακάτω τις Πύλες τού Άδη ή τα πορτοκάλια τής ξακουστής Άρτας! Πώς ένας Βασιλιάς, καίτοι της ώριμης και σεβαστής ηλικίας, εκεί στα ψηλά που είναι, να καταδεχτεί να ρίξει το αετίσιο βλέμμα του στα …παραθαλάσσια!
Η καρδάρα νά ’ναι γεμάτη στα Γιάννινα και το γάλα να ρέει από τα παγούρια στη Λίμνη, χοές στο Θεό των Ορέων και της Στάνης. Με συνοδεία κλαρίνων ανεβαστικών και παινεμένων, που κάνουν την ψυχή ν’ αγαλλιάζει και τα τσαρούχια με τη φούντα ν’ αγγίζουν τον ουρανό κι από κει να μη θέλει πλέον η αλαζονεία και η καρμιριά να κατέβουν.
Αν ιππεύσεις την Κάλαμον ή τα Σύννεφα τ’ Ουρανού, θα θεωρήσεις σίγουρα ότι είσαι και Μέγας Αλέξανδρος ή ξάδερφος τού Βασιλιά Πύρρου, ίσως και Μωυσής που οδηγεί την Ήπειρο, από γκρεμούς, λαγκάδια και φούμαρα, σε …νέα Εποχή και δόξες λαμπρές!
Κάπως έτσι παίρνουν τα μυαλά των ανθρώπων αέρα αλλά τι φταίμε κι εμείς να τρώμε τα μούτρα μας μ’ αυτούς που ξεμωράθηκαν και δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους αλλά μόνο το γιατάκι τους ούτε κι ακούνε τα λόγια τού κόσμου, που δεν θα δώσει ψήφο καμία τι πέρασε η μπογιά πράσινων, κόκκινων, βένετων, που δηλητηρίαζαν με μίσος τη ζωή μας.
Αλλά το Μέγα Βασιλέα ουδόλως τον νοιάζει, μόνο δρόμους να φτιάχνει κοντά στο σπίτι του και αλληθωρίζοντας στις δίδυμες Ισορροπία και Ισοπολιτεία να μετρά με το …στρέμμα άλλους Νομούς, πού ’φταναν κάποτε …ως τη Δωδώνη αλλά διαμαρτύρονται τώρα, τι τους έχει για φτύσιμο ή να πλένει τα πόδια και να τινάζει τα μαλλιά τής κεφαλής επάνω τους!
Κάπως έτσι τα κόμπλεξ και τ’ απωθημένα με ρίζες στο χρόνο, άμα κάτσουν σε θρόνους βασιλικούς – πάντα έρρεπαν οι Βλάχοι προς το βασιλιά Καρνάβαλο! – τινάζονται κι αυτά, ψηλά, σαν γαϊδουράγκαθα και η Έπαρση δεν λέει να κατέβει από τα κορφοβούνια, για να θαυμάζουν κατσίκες κι αγριοκάτσικα, που δίνουν πήδους όλο …δεξιά από τη χαρά τους!
Όμως τι να πεις, σαν ο Τράγος σηκώνεται στα δυό του πόδια, όλο …καμάρι, και τα κέρατά του λάμπουν στον ήλιο, κορδωμένος πού ’ναι αρχηγός τού κοπαδιού και κανείς δεν του λέει κουβέντα, τι πρόβατα …γίδια σκύβουν το κεφάλι, μη γυρίσει και τα …κουτσουλήσει, για να δείξει πόσο τρανός και αυτάρεσκος Τράγος είναι τής… Απείρου Χώρας!
Τέτοια Εξουσία τού ’δωσε η Αθήνα, συγκεντρωτική και μοναρχική, φούσκωσε κι αυτός τα μάγουλα, τά ’κανε ροδοκόκκινα, τόσα χρόνια που κυβερνά, σαν Πασάς στα Γιάννινα, άφησε να μεγαλώσει και το τραγίσιο γένι του, σαν νά ’ταν απόγονος τής Ολυμπιάδας, που φρίττει τώρα – αυτή κι ο Μακεδόνας γιος της – με τα ανεκδιήγητα καμώματα τού Βασιλιά Τράγου!
Που σε λίγο θα γίνει Viral στην Ήπειρο και την Ελλάδα όλη και τα νέα θα τρέξουν με ταχύτητα ανέμου, παντού στον κόσμο, αφού ένας τέτοιος άντρας ξεπρόβαλε, επιτέλους, από την Ιστορία και κανείς άλλος Τράγος δεν τον ξεπερνά σε παράστημα και βλέμμα βουνίσιο, σε οπλές δυνατές και άγριο …ερωτομανές ρουθούνισμα!
Και θα τρέξουν τα παιδιά όλα στις οθόνες των υπολογιστών να φτιάξουν ομοίωμα τού Βασιλέα των όλων, να τον λατρεύουν, απ’ άκρη σ’ άκρη τής Ηπείρου, «ζήτω» φωνάζοντας και αυτά που τέτοιος Τράγος, Αρειμάνιος, μάς έλαχε, να μας κρατά στη γαλάζια Στρούγκα, όμορφος, ψηλός και ατίθασος, θρεμμένος από τις κουμαριές και το μοσχοβόλι των βουνών.
Τι χαρά κι εμείς από τα κάτω Χειμαδιά να έχουμε έναν τέτοιο Βασιλιά στο κοπάδι, βέρο αριστοκράτη σίγουρα και… ντούρο μπουρζουά ως το κόκκαλο. Που στην καθισιά του πάνω τρώει πέντε δέματα χορτάρι και για συμπλήρωμα πίνει κάμποσες καρδάρες, από το περίφημο αφρόγαλα τής Βασίλισσας.
Χώρια που στα Σαλόνια ρεύεται, ατάκτως, όλη την ώρα – δίχως κανείς να τον ενοχλεί – και σκάει ολούθε τις καταπιεσμένες Π…ορδές του, δεξιά κι αριστερά, αριστερά και δεξιά, μπρος ή πίσω, ανάμεσα στα Πουρνάρια και τα Έλατα, λυτρωμένος κι ευχαριστημένος!
Τέτοια προνόμια έχει ο Παγουρογέννητος, τύφλα νά ’χουν οι βασιλιάδες τού Βυζαντίου και οι Καραμανλήδες τής Αθήνας, μα πιο μεγάλη τύφλα εμείς τού κοπαδιού που τον ψηφίζουμε κι έχουμε στα όπα-όπα το γέρο-Τράγο, που για το Σινάφι του, αφήνει την Ήπειρο στα σκοτάδια και τη Θεσπρωτία στα Τάρταρα!
Κατηγορία/ες: Απόψεις, Επικαιρότητα
