Όποιος νιώσει τη μοναξιά,
όποιος νιώσει τις κραυγές της σιωπής
να τον στοιχειώνουν,
αυτός μπορεί ν’ αποτινάξει
τα δεσμά ενός άχρηστου
καθωσπρεπισμού.

Αυτός μπορεί να “ξεδιαλέξει”
τα χρειαζούμενα, από τα
άχρηστα της ζωής!

Αυτός μπορεί να συγχωρήσει
και ν’ αγαπήσει απλά κι ανεπιτήδευτα,
με την αγάπη ενός μικρού παιδιού!

Μπορεί να κοιτάξει κατάματα
τον ήλιο και ν’ αφήσει
τις ηλιαχτίδες,
να τρυπώσουν στην καρδιά του,
για να την γεμίσουν με φως
και ζεστασιά!

Όποιος ένιωσε τον πόνο
της μοναξιάς,
εκτιμά περισσότερο
τη φιλία και την αγάπη!

Υπάρχει όμως κι η μοναξιά,
που τρυπώνει και πληγώνει,
ακόμη κι αν ζεις μέσα στο πλήθος!

Ένα πλήθος όμως, χωρίς ακοή,
χωρίς όραση, χωρίς συναίσθημα!
Που δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν
συναισθάνεται τον διπλανό του!

Που είναι κολλημένο στο “εγώ” του,
σε μια οθόνη ή σ’ ένα πληκτρολόγιο!
Ε, αυτή η μοναξιά δεν παλεύεται.
Αυτά είναι τα σημεία των καιρών!

Ελένη Κύρκου-Σαφάκα