Ο Θεός δεν τιμωρεί, αγαπάει…
Δημοσιεύθηκε 23/03/2023 | Από user | Σχολιάστε
Του π. Ηλία ΜάκουΜε αφορμή την τραγωδία με το σιδηροδρομικό δυστύχημα, ακούγονται, γενικά, αυτές τις ημέρες πολλές και διάφορες απόψεις, κάποιες από τις οποίες είναι εμφανώς ατυχείς και καθ’ ολοκληρίαν άστοχες και εντελώς ασύνετες, για να τις χαρακτηρίσουμε ήπια, γιατί επί της ουσίας αξίζουν διαφορετική λεκτική μεταχείριση.
Και, δυστυχώς, δεν προέρχονται μόνο από πολιτικούς, που, μερικοί από αυτούς μας έχουν συνηθίσει σε περίεργες και αλλοπρόσαλλες (επιεικείς και εδώ οι χαρακτηρισμοί) δηλώσεις, αλλά και από πρόσωπα της Εκκλησίας, και δεν είναι μόνο ένα (!), αλλά, ευτυχώς, δεν είναι ούτε και πολλά.
Βέβαια ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράζει τις απόψεις του και κρίνεται από την κοινή γνώμη γι’ αυτές, ωστόσο δεν πρέπει να λείπει ο αντίλογος και κυρίως για ζητήματα, που είναι πολύ ευαίσθητα.
Το να ισχυρίζονται ή να υποννοούν, είτε άμεσα, είτε έμμεσα, κληρικοί ή πιστοί, ότι το πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα θλιβερό γεγονός στα Τέμπη, που στοίχισε τη ζωή σε 57 άτομα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία νεαρής ηλικίας, είναι τιμωρία από τον Θεό για τη συμμετοχή στα καρναβάλια, θεωρούμε ότι δεν έχει καμία θεολογική βάση.
Η προβολή ενός εκδικητικού Θεού δεν αποτελεί γνώρισμα της αληθινής πίστης, καθώς από τον Θεό προέρχεται μόνο το καλό, το οποίο εμείς οι άνθρωποι το διαστρεβλώνουμε και το εξαθλιώνουμε και δημιουργούμε το κακό.
Το να αποδίδεται ή να επιχειρείται να αποδίδεται, κάθε κακό, που συμβαίνει στον κόσμο (δυστυχήματα, αρρώστιες, πόλεμοι), στον Θεό, που θέλει να μας τιμωρήσει, επειδή, όπως εκτιμούν ορισμένοι με τα δικά τους κριτήρια, παραβαίνουμε το θέλημά του, έρχεται σε αντίθεση με την ίδια τη διδασκαλία της Εκκλησίας. Μα αν ο Θεός είναι κακός και τιμωρός, τότε τι τον χρειαζόμαστε;
Η αγάπη, η οποία τοποθετείται ακόμη και πάνω από την πίστη και την ελπίδα, και όχι η τιμωρία, είναι η μεγάλη υπέρβαση του Θεού. Σκοπός του δεν είναι η εξουθένωση των ανθρώπων, αλλά η ευτυχία τους.
Ο Θεός δεν επιδιώκει την ανθρώπινη καταδυνάστευση και εξόντωση, αλλά μυστικά, αόρατα και διαλεκτικά (γιατί αν δεν θέλει ο άνθρωπος, τι μπορεί να κάνει ο Θεός;) εργάζεται για την απολύτρωση των διαλυμένων και πληγωμένων ψυχών. Οτιδήποτε άλλο λέγεται πομποδώς, δεν έχει να κάνει με την χριστιανική αλήθεια, αλλά με αυθαίρετους εντυπωσιασμούς και είναι αντιφατικό.
Ο Θεός της αγάπης δεν μπορεί να είναι μπαμπούλας, που μας καταδιώκει, έστω και για παιδαγωγικούς λόγους, όπως διατείνονται κάποιοι. Μόνη του παιδαγωγία είναι η αγάπη. Πάντοτε, σαν στοργικός πατέρας, έχει απλωμένο το χέρι του προς εμάς, για να το πιάσουμε και να μας τραβήξει προς τα πάνω. Ποτέ δεν μας σπρώχνει προς τα κάτω, προς το γκρεμό, προς το θάνατο. Αυτό το κάνουμε οι άνθρωποι με τις αμέλειές και τις ατέλειές μας και τις σκοπιμότητές μας, που έχουν συνήθως αρνητικότατες επιπτώσεις…
Όταν συμβαίνουν τραγικά συμβάντα, είναι αδιανόητο να υποστηρίζεται ότι τα επιτρέπει ο Θεός, γιατί η πίστη όχι μόνο διακηρύσσει θεωρητικά την κατ’ ουσίαν αγαπητική κίνηση προς τον άνθρωπο, αλλά την κάνει στάση και πράξη ζωής. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της επενέργειας του Θεού.
Αν η θρησκεία και η Εκκλησία καταξιώνονται στην ιστορία, αυτό οφείλεται στην έκφραση και βίωση της αγάπης και μόνο. Και αυτό, ακριβώς, το πνεύμα, πρέπει να διαφυλαχθεί απ’ όλους μας και να μην ατονήσει στην καθημερινότητά μας με οποιοδήποτε θρησκευτικό και κοινωνικό κόστος. Η θρησκεία αποκτά νόημα όταν στηρίζει και ελευθερώνει ψυχικά τον άνθρωπο και όχι όταν θέλει απειλητικά να του επιβληθεί. Όταν τα θρησκευτικά κωλύματα και οι θρησκευτικές παραχαράξεις και υπερβολές αποβαίνουν σε βάρος των ανθρώπων, τότε καλά είναι να μη βρίσκουν απήχηση.
Μακάρι να αποκτήσουμε “οφθαλμούς”, για να μπορούμε στην παραζάλη της εποχής μας να βλέπουμε, χωρίς αγκυλώσεις, τις κοσμογονίες, που συντελούνται σ’ αυτόν τον ραγδαία εναλλασσόμενο κόσμο.
Πηγή: Εφημερίδα POLITICAL
Κατηγορία/ες: Απόψεις
