Τα «τυχερά» των παπάδων
Δημοσιεύθηκε 03/10/2021 | Από user | Σχολιάστε
Γράφει ο π.Ηλίας Μάκος για την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
Ένα ακανθώδες ζήτημα με πολλές εκδοχές και παρεξηγήσεις και παρερμηνείες μερικές φορές, που συζητούν οι πιστοί και δημόσια και παρασκηνιακά, είναι τα «τυχερά» των ιερέων
Δηλαδή τα χρήματα, που οι πιστοί δίνουν στον παπά, και τα οποία, κατά τη γνώμη μας, δεν πρέπει να τα παίρνει, αφού έχει το μισθό του, ή σε κάποιες περιπτώσεις, ελπίζουμε να μην είναι συχνές, αν και είναι, δυστυχώς, εκείνα, που ζητούνται και μάλιστα επίμονα για κηδείες, τρισάγια, μνημόσυνα, γάμους, βαπτίσεις, αγιασμούς, ευχέλαια κ.λπ.
Υπάρχει μια βασική αρχή: Η Εκκλησία δεν είναι “μαγαζί” ή “παραμάγαζο” κανενός, αλλά, για τους Ορθοδόξους, αγιασμένος οίκος του Θεού.
Γι’ αυτό μέλημα εμάς των λειτουργών ας είναι να μη μεταλλαχθούμε σ’ ένα άψυχο και τυπικό ιερατείο, που… προσφέρουμε “ακρόαμα” και “θέαμα” με καθαρά ωφελιμιστικά κριτήρια και κίνητρα σε “θαμώνες” και όχι πνευματικούς συνδαιτημόνες. Και που παρέχουμε “υπηρεσίες”, θέλοντας και το ” φιλοδώρημά” μας!
Είναι ένα θέμα με λεπτές αποχρώσεις ή σκληρές αντιθέσεις νοοτροπίας.
Ωστόσο όλοι δεν δίνουν το ίδιο εύρος και το ίδιο μήκος και ύψος στους σκοπούς τους.
Έτσι τα «τυχερά» σχετίζονται κυρίως με την οπτική, που κάθε κληρικός βλέπει το έργο, που διάλεξε να υπηρετήσει.
Ο ένας, με ψυχρότητα, διαλέγει βιοποριστικό επάγγελμα.
Ο άλλος το ίδιο έργο το οραματίζεται όχι μονάχα ως διαδικασία βιοπορισμού, αλλά και σαν κοινωνικό λειτούργημα.
Το ζητούμενο, κατά τη γνώμη μας, είναι να θησαυρίσει ο ιερέας από αγάπη στο Θεό.
Να παγιώσει στη σκέψη του μια σωστή και δημιουργική αντίληψη για την προσφορά του.
Να σπάσει το φράγμα των σκοπιμοτήτων και του ατομισμού.
Και να ξανοιχθεί σ’ ένα ανυστερόβουλο μόχθο προσφοράς, όπου θα χαράζει πνευματικές κατευθύνσεις.
Να μην τον καταβροχθίσει η ρουτίνα και ο επαγγελματισμός.
Αυτό είναι και μια προστατευτική ασπίδα για τον ίδιο, αφού πολλά μάτια τον εξετάζουν προσεκτικά.
Αν βρουν κάποιο ψεγάδι, κάποιο στραβοπάτημα πάνω του, θα το χρησιμοποιήσουν σε βάρος του.
Όταν ο ιερέας είναι αφοσιωμένος στην αποστολή του και όταν συμμορφώνεται προς το θέλημα του Θεού είναι ένας κανόνας κι ένα πρότυπο, που δεν χρειάζεται να μιλάει, αλλά εμπνέει με τη στάση του.
Υπάρχουν, βέβαια, και οι απαιτητικές υλικές ανάγκες, είτε του ίδιου είτε της οικογένειάς του, που δεν μπορούν να μείνουν ανικανοποίητες.
Σύμφωνοι… Το σημαντικότερο, όμως, είναι να μην πεινά η ψυχή. Τα υπόλοιπα βρίσκονται τρόποι και διευθετούνται.
Και δεν πεινά η ψυχή, όταν φλογίζεται από τη λαχτάρα της διακονίας και της αφοσίωσης και αναβλύζει από αυτή ο ενθουσιασμός και το ρεύμα της θείας ενεργητικότητας.
Το ευλαβικό πλησίασμα και η ολόκαρδη παράδοση του ιερέα στην αγκαλιά του Θεού και η έκχυση των αισθημάτων του στον Κύριο, είναι ένα φτερούγισμα στον υπερβατικό κόσμο, που τόσο διαφέρει από τον γήινο ψευτισμένο κόσμο.
Κατηγορία/ες: Απόψεις
