Πού είσαι ύπνε; Σ’ έχασα!
Πού σεργιανάς καλέ μου;
Τα βλέφαρα μου ανοιχτά
μέρα και νύχτα μένουν!

Δεν είσαι εσύ στο πλάι μου,
το χέρι μου να κρατήσεις
και να με πάρεις αγκαλιά
να με παρηγορήσεις!

Θρηνώ και βασανίζομαι
μ’ όλα όσα συμβαίνουν.
Στη γη μας, όλα τ’ άσχημα
συνέχεια πληθαίνουν!

Ο πόλεμος δεν σταματά,
χάνονται παλικάρια,
οι ηγέτες μουλαρώσανε,
τρώγονται σαν κριάρια!

Φωτιές παντού κατέκαψαν
δάση, περιουσίες,
στάχτες μονάχα έμειναν
κι ανθρώπων ικεσίες!

Σαν να μην έφταναν αυτά,
ήρθε νεροποντή,
νερά και λάσπες, ένας χαμός
πλημμύρισαν τη γη.

Βροχή, χαλάζι, κεραυνοί
κι αέρας δυνατός,
τη γη μας βασανίζουν.
Μας ξέχασε ο Θεός;

Λυπήσου με ύπνε κι εσύ
κι έλα κοντά μου πάλι,
νανούρισε με τρυφερά
δίπλα στο προσκεφάλι!

Να γείρω ν’ αποκοιμηθώ
τ’ άσχημα να ξεχάσω,
να χαλαρώσει η σκέψη μου,
γιατί αλλιώς θα….. σκάσω!!!

5 – 9 – 2023
Ελένη Κύρκου-Σαφάκα