Υπόθεση όλων…

Share Button

Γράφει ο π.Ηλίας Μάκος

Μετά από την απουσία για μεγάλο χρονικό διάστημα των μαθητών/τριών από τα σχολεία, λόγω του κορωνοϊού, κατά το προηγούμενο σχολικό έτος, όπου κυριάρχησε η δι’ αποστάσεως διαδικτυακή διδασκαλία, τα παιδιά επανέρχονται στις σχολικές αίθουσες, όπου είναι ο φυσικός και ο λειτουργικός τους χώρος, στον οποίο αισθάνονται άνετα, καθώς έχουν τη δυνατότητα προσωπικής επαφής και με τους δασκάλους τους και τους συμμαθητές του

Τα περί εμβολιασμού και τα λοιπά περί των υγειονομικών μέτρων για την καταπολέμηση της πανδημίας καλείται να τα επιλύσει με υπευθυνότητα, με σύνεση και με τον κατάλληλο τρόπο προς το καλό όλων η εκπαιδευτική κοινότητα (εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς) σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας και τους ειδικούς επιστήμονες…

Αυτό, που απασχολεί εμάς, είναι το μέλλον της νέας γενιάς, μέσα στις καινούργιες συνθήκες ζωής, που έχουν διαμορφωθεί.

Και το μέλλον της νέας γενιάς, μας φέρνει πολύ κοντά στο θέμα, που λέγεται εκπαίδευση.

Στην εκπαίδευση, στο σχολείο, πρέπει να δώσουμε σπουδαιότητα πρωταρχική, ούτως ώστε τα παιδιά να μην αποκτούν μόνο γνώσεις, αλλά και να βγαίνουν από τα σχολεία άνθρωποι άρτιοι, που πράγματι θα δικαιολογούν τις προσδοκίες μας πάνω σ’ αυτά.

Και δεν εννοούμε ότι αυτό θα το κάνει μόνο το υπουργείο Παιδείας ή θα το κάνουν μόνο οι εκπαιδευτικοί οποιουδήποτε βαθμού και αρμοδιότητας, αλλά όλοι μας πρέπει να παρουμε ζεστά και κατάκαρδα το θέμα αυτό και και να βοηθήσουμε την προσπάθεια, που καταβάλλουν, όχι πάντοτε κάτω από τις καλύτερες συνθήκες, οι λειτουργοί της εκπαίδευσης και οι μαθητές/τριες.

Δεν πρέπει να τους αφήσουμε μόνους, αλλά πρέπει να δείξουμε ότι τον αγώνα τους τον νιώθουμε σαν αγώνα όλων μας.

Η εκπαίδευση δεν είναι τεχνικό ζήτημα, που απασχολεί μόνο τους εκάστοτε αρμόδιους. Αυτοί είναι εντελοδόχοι για να βρίσκουν με την κατάρτιση και τις αρμοδιότητες, που διαθέτουν, τον καλύτερο και παιδαγωγικότερο τρόπο για να εκπληρωθεί η προσταγή της αληθινής παιδείας.

Οφείλουμε όλοι να δείξουμε στο δάσκαλο ότι έχουμε επίγνωση του ύψους της αποστολής του και τη σεβόμαστε.

Και στα παιδιά ότι τα περιβάλλουμε με την αγάπη, που τους αξίζει και έχουν κάθε δικαίωμα να περιμένουν από μας.

Να σημειωθεί και κάτι άλλο. Τα σχολείο δεν είναι ο μόνος τρόπος αγωγής. Πρέπει να υπάρχει ελευθερία καλής επίδρασης στη νεότητα, η οποία να μην μονοπωλείται από έναν φορέα.

Γι’ αυτό παράλληλα με το σχολείο, πρέπει να υπάρχει η ανάπτυξη οργανωμένης εξωσχολικής αγωγής.

Ωστόσο ας μην ξεχνάμε ότι η αγωγή δεν δίνεται μόνο από τους άλλους. Τη δίνουμε κι εμείς στον εαυτό μας. Υπάρχει και η αυτοαγωγή.

Και τη χρειάζεται όχι μόνο το παιδί, αλλά και ο μεγάλος, ο ενήλικος, και κυρίως ο ενήλικος.

Ας ξεκινήσουμε να παίρνουμε στα σοβαρά το ζήτημα της εκπαίδευσης, μακριά από μικροπολιτικές σκοπιμότητες ή ότιδήποτε άλλο, με κεντρικό και βασικό γνώμονα την ανόρθωση και την αποκατάστασή της.

Ας αρχίσει να εμπεδώνεται σιγά-σιγά, αν και υπάρχει ωστόσο ακόμη μακρύς δρόμος για να γίνει πλήρως αποδεκτή, η συνείδηση και η συναίσθηση στην ελληνική κοινωνία ότι σαφώς η εκπαίδευση είναι δικαίωμα για όλους, κτήμα όλων, ταυτόχρονα χρειάζεται ορθή και αξιοκρατική αξιολόγηση ικανοτήτων και δυνατοτήτων.

Το τι θα γίνει ο άνθρωπος, ποιο δρόμο θα ακολουθήσει στη ζωή του, πόσα γράμματα θα μάθει, οφείλει να το καθορίζει η κλίση και η προδιάθεσή του, ο κόπος του και το όραμά του, αλλά και ο σωστός σχολικός και επαγγελματικός προσανατολισμός.

Είναι θλιβερό και συγχρόνως τραγικό, ο λαός, που δίδαξε στην ανθρωπότητα την έννοια της παιδείας, τη δύναμη και την αξία της, ο λαός, που θεώρησε την παιδεία ως το μεγαλύτερο αγαθό, να φτάσει να έχει μια παιδεία “αρρωστημένη”, νοσούσα βαρύτατα.

Δεν μπορεί τα φτωχά, σχεδόν ξυπόλητα, παιδιά (αγόρια και κορίτσια), που σπούδαζαν τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, να είχαν υψηλό μορφωτικό επίπεδο και οι νέοι και οι νέες στην εποχή της απογείωσης της τεχνολογίας και των επιστημών να είναι λειτουργικά αναλφάβητοι.

Την ίδια στιγμή είναι απαραίτητο με κάθε τρόπο να διασφαλιστεί ότι τα πτυχία δεν προορίζονται για τη ναφθαλίνη και για να παραμένουν κρεμασμένα στον τοίχο και όσοι σπουδάζουν να μην μαραζώνουν χωρίς δουλειά!

Δεν είναι υπερβολή αν ειπωθεί ότι όταν ένας λαός έχει στα χέρια του αληθινή παιδεία προοδεύει και όταν έχει ανύπαρκτη παιδεία μένει στάσιμος…

Οι Έλληνες είμαστε λαός με ευγενή ιδανικά και πλούσια πνευματική κληρονομιά, χάρις στα οποία αντέξαμε στις καταιγίδες και τις θύελλες της τρισχιελιετούς ιστορίας μας.

Και πρέπει να ξανακαλλιεργήσουμε αυτά τα ευγενή ιδανικά και αυτή την πλούσια πνευματική κληρονομιά, βελτιώνοντας τις αδυναμίες μας και τα μειονεκτήματά μας, μέσω της συγκροτημένης παιδείας, της προσαρμοσμένης στις ανάγκες και στα χαρακτηριστικά και στις ραγδαίες εξελίξεις του σήμερα, χωρίς, όμως να την αποκόψουμε από τις παραδόσεις μας.

ΠΗΓΗ: www.protothema.gr

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *