Άποψη: Κοινωνία της ευημερίας, του Γιάννη Γεωργίου
Δημοσιεύθηκε 17/06/2016 | Από user | Σχολιάστε
Του Γεωργίου Ιωάννη
Επικεφαλής του ψηφοδελτίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στη Θεσπρωτία στις εκλογές του Σεπτ. 2015.
Λένε ότι ένα μικρό και καθημερινό ψέμα σπανίως γίνεται πιστευτό σε αντίθεση μ΄ ένα απίστευτα μεγάλο, χυδαίο και συνεχόμενο επί πολλά έτη ψεύδος:
Μ’ ένα νόμο και ένα άρθρο σχίσιμο μνημονίων, κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη, 13η σύνταξη, κατάργηση ΕΝΦΙΑ, 751 € κατώτατος μισθός, 12000 € αφορολόγητο, παράλληλο πρόγραμμα, 2 δις το χρόνο για την ανθρωπιστική κρίση, περίτεχνος διχασμός σε ‘πατριώτες’ και ‘μιάσματα’ κτλ.. και στο αποκορύφωμα η επίκληση της Αυταπάτης ως ύψιστη μορφή Εξαπάτησης.
Ψεύδη αυτού του τερατώδους μεγέθους γίνονται πιστευτά διότι απευθύνονται στο θυμικό και στα πιο ενδόμυχα ένστικτα των ανθρώπων και ακριβώς όπως το όπιο σ’ έναν λαό που έχει πολλές φορές διαταραγμένες σχέσεις με τη Λογική, πυροδοτούν την Προσδοκία, την Ελπίδα και την Φυγή από την πραγματικότητα προς το ατέρμονο Φαντασιακό. Άλλωστε η ελληνική και όχι μόνο Ιστορία βρίθει από ανάλογες περιπτώσεις που οδήγησαν σε εθνικές καταστροφές.
Τον παραπάνω μηχανισμό εργαλειοποίησε πρώτος ο θεωρητικός της προπαγάνδας του εθνικοσοσιαλισμού Γκέμπελς και ακολούθησαν κατά γράμμα στην πορεία τους προς την εξουσία οι σημερινοί κυβερνώντες οι οποίοι εφαρμόζοντας από τον Γενάρη του 2015 το ‘έπος’ της πολιτικής τους φτάνουμε ενάμιση χρόνο μετά, έπειτα από τις αέναες και παταγωδώς αποτυχημένες διαπραγματεύσεις να γευτούμε τις συνέπειες:
3ο μνημόνιο, 4ο μνημόνιο, capital control, αποικιακή σύμβαση παραχώρησης του υπερταμείου δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια στους δανειστές , αύξηση και επέκταση του ΕΝΦΙΑ, απελευθέρωση όλων των πλειστηριασμών, κόψιμο του ΕΚΑΣ , Κόφτης σε μισθούς και συντάξεις , ύφεση 1,4%, αύξηση ανεργίας και περισσότερα λουκέτα από εγκαίνια στις επιχειρήσεις ήδη για το 1ο τρίμηνο του 2016 , στρατοσφαιρική φορολόγηση σε ότι υπάρχει με ΦΠΑ 24 % και έως 85% στους επιστήμονες, ελεύθερους επαγγελματίες και αγρότες.
Για τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα εργασιακές συνθήκες γαλέρας και μαύρης απλήρωτης υπερεργασίας καθώς δημόσιοι εποπτικοί μηχανισμοί έχουν πλέον εκλείψει.
Στη Παιδεία με την κατάργηση των σχολείων με ΕΑΕΠ και των τμημάτων ένταξης στην ειδική αγωγή, την κατάργηση και συγχώνευση τομέων και ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ, την μείωση ωρών στα ωρολόγια προγράμματα του Γυμνασίου, η παρεχόμενη γνώση μπαίνει στο κρεβάτι του Προκρούστη και πάνω από 10000 αναπληρωτές εκπαιδευτικοί σπρώχνονται από τον Σεπτέμβριο στην ανεργία.
Στην Υγεία οι καταταλαιπωρημένοι ασθενείς αναγκάζονται πλέον να ξοδεύουν σε αναλώσιμα που δεν υπάρχουν πολλαπλάσια ποσά από το καταργηθέν 5ευρω. Πρωτοφανείς ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που κρατούν κλειστές δεκάδες Μ.Ε.Θ. έχουν οδηγήσει το σύστημα στα όρια του.
Και τέλος τα bonus: 0% φορολογία στους εφοπλιστές, 0% φορολογία στην εκκλησιαστική περιουσία, χαριστικές ρυθμίσεις μέσω της ρύθμισης των 100 δόσεων μόνο για φίλα προσκείμενους μεγαλοεπιχειρηματίες, το πελατειακό κράτος στα καλύτερά του με χιλιάδες διορισμούς συντρόφων και “συντρόφων”, αναγνώριση 2500 μαϊμού πτυχίων γιατί φέρνουν ψήφους κτλ….
Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε μια μη βιώσιμη χώρα , όπου τα καλύτερα μυαλά της την εγκαταλείπουν , τα παραγωγικά μεσοστρώματα καταστρέφονται με απίστευτο ρυθμό και η στασιμοχρεοκοπία τείνει να γίνει μόνιμη κατάσταση για δεκαετίες.
Θέλοντας να κατανοήσει κάποιος αυτήν την εφαρμοζόμενη πολιτική που αποκτά πλέον αυταρχικά χαρακτηριστικά δεν έχει παρά να ανατρέξει σε παρόμοια ιστορικά και ενεργά εθνολαϊκιστικά κινήματα όπου μέσω της χρήσης του “παραμορφωμένου διαλεκτικού υλισμού” ως εργαλείο ερμηνείας της Ιστορίας, κατέστρεψαν συνειδητά τα παραγωγικά μεσαία στρώματα στις κοινωνίες τους και οδήγησαν σε σκόπιμη φτωχοποίηση τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών τους μετατρέποντάς τους σε άμορφη και πειθήνια μάζα ώστε είτε με πενιχρές επιδοματικές πολιτικές, είτε με κρατική καταστολή να διαιωνίζουν την πολιτική τους κυριαρχία.
Με αυτόν τον τρόπο και γι’ αυτόν το λόγο οι σημερινοί κυβερνώντες απευθύνονται στα φτωχά λαϊκά στρώματα και όχι με τον τρόπο που απευθύνθηκε το ιστορικό Πασοκ τη δεκαετία του ’80 στους μη προνομιούχους της τότε μεταεμφυλιακής Ελλάδας ανεβάζοντας το βιοτικό τους επίπεδο και καθιστώντας στο μεγαλύτερο τους ποσοστό τα νέα παραγωγικά μεσοστρώματα που δεν υπήρχαν πιο πριν και παρά τα προβλήματα, τα πισωγυρίσματα και πολλές φορές τον λαϊκισμό που εγκόλπωσε ήταν αυτή η σχέση αλληλοενίσχυσης με αυτά τα μεσοστρώματα (τα οποία σήμερα εξαϋλώνονται ) που επιβεβαίωσαν την πολιτική του κυριαρχία τις δεκαετίες του ’90 και ’00.
Όμως δεν αρκεί κανείς μόνο να κριτικάρει ή να στηλιτεύει, εκείνο που σήμερα χρειάζονται οι πολίτες είναι ένα νέο πολιτικό αφήγημα, που να περιέχει όλες εκείνες τις μεταρρυθμίσεις , σε θετική προοδευτική κατεύθυνση που να υπερβαίνει τα σημερινά αδιέξοδα.
Σ’ αυτό το σημείο μέσα σ’ ένα ραγδαίως μεταβαλλόμενο και ρευστό πολιτικό περιβάλλον έγκειται η πρόταση της Ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας που σταδιακά σχηματοποιείται μέσα από τη ζύμωση με όσες παραγωγικές δυνάμεις πιστεύουν στις δυνατότητες αυτού του τόπου και κινείται στον αντίποδα της σημερινής εφαρμοζόμενης πολιτικής :
- Ελάφρυνση και διεύρυνση της βάσης της φορολογίας και ΦΠΑ σε συντελεστές σταθερούς και ανταγωνίσιμους των γειτονικών χωρών (π.χ. Κύπρος: 12,5% βασικός φορολογικός συντελεστής, 10% ΦΠΑ) δηλαδή να πληρώνουν όλοι από λίγο, πραγματική αξιοποίηση κοινοτικών κονδυλίων , μόνιμος αναπτυξιακός νόμος, ανεξάρτητοι φορολογικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί με άμεση χρήση λογισμικού τεχνολογίας on line.
- Βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα με δύο πυλώνες: Πρώτος πυλώνας της εθνικής σύνταξης με μόνο κριτήριο το όριο ηλικίας που θα χρηματοδοτείται από τον εθνικό προϋπολογισμό και η οποία σταδιακά μπορεί να φτάσει τα 700 ευρώ και δεύτερος πυλώνας της ανταποδοτικής σύνταξης ανάλογης των εισφορών του κάθε εργαζόμενου και η οποία να αποτελεί προσωπική του περιουσία.
- Ισχυρό κοινωνικό κράτος στον τομέα υγείας και παιδείας με χρηματοδότηση τουλάχιστον στο μ.ο. των χωρών της Ε.Ε, αξιολόγηση αποτελεσμάτων, κοινωνική λογοδοσία και ανατροφοδότηση μέσω επιμόρφωσης των λειτουργών του.
- Δημόσια Διοίκηση με επιτελικό ρόλο στην παραγωγή και οικονομία , διαφάνεια στον τρόπο λήψης αποφάσεων με την επαναφορά της ‘Διαύγειας’, κάθε επαφή του πολίτη με την Διοίκηση μόνο μέσω ΚΕΠ ή ηλεκτρονικά.
- Δημόσια Πανεπιστήμια που να παράγουν νέα γνώση με έρευνα, αυτοδιοίκητα και απαλλαγμένα από την κομματοκρατία, ανοικτά στον κόσμο με διεθνή ξενόγλωσσα τμήματα. Ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων υπό δημόσιο έλεγχο με πιστοποίηση των τίτλων σπουδών τους.
- Διαχωρισμός της Εκκλησίας από το Κράτος, διάλυση πελατειακών δικτύων και αξιοκρατία για την κατάληψη κάθε θέσης στο Δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ και διαδικασίες opengov, εργασιακές σχέσεις βασισμένες στα Διεθνή πρότυπα εργασίας και αυστηρή εφαρμογή τους μέσα από δημόσιους ελεγκτικούς μηχανισμούς .
- Θέσπιση ελαχίστου εγγυημένου εισοδήματος για όλο τον πληθυσμό. Σταδιακή ομαλοποίηση του τραπεζικού συστήματος με άρση των capital control. Προστασία των πραγματικά αδύναμων δανειοληπτών.
- Ισχυροποίηση και ανεξαρτησία οικονομική και διοικητική από την κεντρική εξουσία των ΟΤΑ με την μεταφορά πόρων όπως ο ΕΝΦΙΑ που θα μπορεί να συγχωνευτεί με τους κάθε λογής δημοτικούς φόρους ώστε με τοπικά δημοψηφίσματα οι πολίτες στους κατά τόπους δήμους να εγκρίνουν τους ετήσιους δημοτικούς προϋπολογισμούς αναπτυξιακού και κοινωνικού χαρακτήρα.
- Επαναδιαπραγμάτευση όλων των συμβάσεων με τους δανειστές με στόχο την επανάκτηση της κυριαρχίας της χώρας και αποπληρωμή των χρεών μέσω της δημοσιονομικής ανάπτυξης που θα προκύψει από την εφαρμογή του προαναφερθέντος προγράμματος και σε ποσοστό που να μην υπερβαίνει το 15% του προϋπολογισμού.
Η ερώτηση που προκύπτει φυσικά και αβίαστα είναι γιατί τα παραπάνω να τα εφαρμόσει η Σοσιαλδημοκρατία και γιατί τώρα;
Η απάντηση είναι ότι ιστορικά η Σοσιαλδημοκρατία ως πνευματικό τέκνο του ευρωπαϊκού διαφωτισμού από τότε που θεμελιώθηκε ιδεολογικά, κατάφερε στις χώρες όπου κυριάρχησε (Σκανδιναβία, Δυτ. Ευρώπη, Καναδάς, Αυστραλία και αλλού) την ευημερία που παρήγαγε να την κάνει κτήμα ολόκληρης της κοινωνίας καθώς πρώτη φορά στην ιστορία σφυρηλάτησε τις δυνάμεις της παραγωγής με τον κόσμο της εργασίας.
Βέβαια είναι αλήθεια ότι σήμερα η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται σε κρίση που οφείλεται στην δομή της Ε.Ε. αφού οι αποφάσεις λαμβάνονται μέσα από έναν κλειστό γραφειοκρατικό κύκλο των Βρυξελλών με ελάχιστη αντιπροσωπευτικότητα, εκεί οφείλεται και η άνοδος των ακροδεξιών και αποσχιστικών κινημάτων στην ήπειρό μας.
Η λύση φυσικά είναι η εμβάθυνση της λειτουργίας της Ε.Ε. όπου το ευρωκοινοβούλιο με αυξημένες αρμοδιότητες θα είναι αυτό που θα χαράζει την πολιτική, θα εκλέγει τους επιτρόπους αλλά και τον πρόεδρο της Ε.Ε.
Γιατί τώρα; Γιατί τώρα πια ο κάθε Πολίτης καταλαβαίνει ότι εύκολες λύσεις και μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν και ο επόμενος περιφερόμενος ψευδοπροφήτης μετά τον Αλέξη κινδυνεύει δια λιθοβολισμού.
Γιατί τώρα πια παρόλους τους εγωισμούς, ηγεμονισμούς και κοντόφθαλμες πρακτικές αυτών που έχουν την ευθύνη, υπάρχει το πιο γόνιμο έδαφος στις συνειδήσεις των πολιτών για την δημιουργία ΕΝΙΑΙΟΥ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ απαρτιζόμενο από όλες τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις μεταξύ του Εθνολαϊκισμού και της Συντήρησης που θα φέρει εις πέρας το προαναφερθέν πρόγραμμα με συνέπεια και αξιοπιστία για την μετάβαση από την κοινωνία των μνημονίων στην κοινωνία της ευημερίας.
Κατηγορία/ες: Απόψεις, Επικαιρότητα, Πολιτική
